ANA  ATMIÞ  BEÞE KAKA GODUM 

          Ýnsanlar doðuþta yaratýcýnýn bütün güzelliklerini ve özelliklerini üzerinde taþýyarak dünyaya gelir derler ilmin alimleri. 

           Bunun yanýnda bünye ve zeka olarak eþit doðanlarýn yetiþme þartlarýndan dolayý kimileri zeki, kimileri saf, kimileri de uyanýk olarak geliþimlerini tamamlarlar.

        -Saf  yada  tahsili, bilgisi baþkalarýna göre zayýf olanlarýn ‘kendilerini uyanýk sanan’ bazý kiþilerce onlarýn bu zaaflarýndan faydalanmaya kalkmasý kadar dünya da baþka bir ayýp var mý bilemem.

         -Kýrklý yýllarýn birinde Kasým ayýna kadar sanki gökyüzü muhanet olmuþtu da yere bir damla olsun yaðmur tanesi düþmemiþti. Tohumunu kuruya eken çiftçilerin gözleri her gün gökyüzüne ümitle bakýyordu. Aralýk ayýnda nasýl olduysa gökten birkaç yaðmur damlasý düþmüþ Ocak ayýnda da kuru ayazla beraber ekinleri örtmeyecek kadar bir sefer kar yaðmýþ bu da rüzgarla toz olup havaya uçmuþtu.

          -Orta Anadolu’nun her köyünde olduðu gibi Ýbili nin köyünde de ahaliyi kýtlýk korkusu sarmýþtý. Baharýn gelmesiyle gökyüzünü kara bulutlar kaplamasýna raðmen yaðmur vicdana gelip bir türlü yaðmýyordu.

Köyde yapýlan yaðmur dualarýnda semaya kalkan eller boþ kalmýþ haliyle yaðýþ olmadýðýndan dolayý ekinler, otlar sararmýþ, kavak, söðüt gibi aðaçlarla beraber kuruyup gitmiþti.

        -Köyde her evde olduðu gibi Emine bacýnýn evinde de kýþ katýðý neredeyse bitmek üzereydi. Zamanla

baharýn gelmesiyle beraber bahçeye ekilen domates, patates, fasulye gibi sebzeler yeterli su alamadýðýndan ‘maþalasýnda’ geçmiþti (kurumuþtu.)

         -Emine bacýyý kara bir düþünce almýþtý. Üzüntüden ayný açýlýp yüzü gülmüyor, “bir kalbur horantaya (aile efradý) ne yedirir, ne içiririm” derdine düþmüþtü.

         -Eve geçim lazýmdý, koca bir ev olmuþlardý, iyi-kötü çeþitli ihtiyaçlarý oluyordu. Düþünürken birden aklýna ahýrdaki dana geldi. Ona hiç kýyamazdý ama “mal canýn yongasý” derler “cana geleceðine mala gelsin” diyerek onu satmaya karar verdi.

         -Sabah erken kalkan Ýbili eþeðinin semerini vurduktan sonra danayý kendisi gibi hayvan pazarýna satmaya gidenlerin hayvanlarýna katarak Daþlýgedikten þehrin yolunu tuttular. Kervansaray daðlarýnýn þehir tarafýna laflaya laflaya bazen eþek üstünde bazen de yaya olarak hayvanlarý yaya yaya (otlatarak) geldiklerinde güneþ arkalarýndan bir minare boyu kadar yükselmiþti.

       -Güneþ yükseldikçe havada ýsýnmaya baþlamýþtý. Birden nasýl oldu, neden oldu hem otlamakta hem de yürütmekte olan o masum hayvanlar kuyruklarýný diktikleri gibi delicesine saða sola bir þeyden korkarcasýna pirem-pirem daðýlýp kaçýþýyorlardý. Meðerse hayvanlarý halk arasýnda “buvelek” denilen sinekler tutmuþtu (ýsýrmýþtý.)

       -Ýbili’nin de danasý bu hengabe de kaybolmuþtu. Uzun aramalardan sonra kan-ter ve telaþ içerisinde kaldýðý bir anda danasýný Kýrþehir Kýndam Mahallesi’nin kenar semtlerinden birisinde bir aðacýn gölgesinde kuyruðunu saða sola sallarken bulduðunda o an neþesine diyecek yoktu. Ama köylülerini kaybetmenin hüznü daha aðýr bastý.

         Ýbili Kýndam da edindiði bir yularý dananýn boynuna geçirdikten sonra eþeðine binip kendi önde, yularý elinde olan dana arkada hayvan pazarýnýn yolunu tuttu.

         O gün hayvan pazarý çok kalabalýktý. Pazar giriþinde ‘iri yarý pala býyýklý’ bir adam “hemþerim danayý satacaksan ben onu þu fiyata alýrým” diyerek deðerinin iki katýný verdi. Aslýnda bu adam satýcýya sabah tuzak kurup akþama kadar onun verdiði paranýn fazlasýna hayvanýný satamayanlara akþam dönüþte verdiðinin dört de birini verip naçar kalana tepik vuran cinsten birisiydi.

        -Ýbili adama pek aldýrýþ etmeden yoluna devam etti. Onun derdi hem danayý adamýn verdiðinden fazlaya satmak hem de kaybettiði köylülerini pazarda bulmaktý. Bunun için pazarýn altýný üstüne getirmesine raðmen ne köylülerinden birine rastlayabildi ne de adamýn verdiði paranýn fazlasýný veren bir alacýyý bulabildi.

        Vakit ilerliyor, kafasýndan geçenlerin hiç birisi gerçekleþmiyor, pazarýn ortamý da adeta baþýný döndürüyor, ayný zamanda üstüne bir ezginlik çöküyordu. Sersemlemiþti. Ne yapacaðýný þaþýrmýþ bir haldeyken “Ýrbaam; Ýrbaam; tertibim” diye arkasýndan çaðýran ve kendisine hiçte yabancý gelmeyen sese doðru baþýný çevirdiðinde gördüðü kiþiyi hemen tanýmýþtý. Bu askerlik yaparken acemi birliðinde tanýþtýðý arkadaþlarýnýn “fýrfýr” dedikleri asker arkadaþý  Necati’ydi.

       -Hoþ, beþ, hal, hatýr derken Necati Ýbili’yi pazarýn kenarýnda bulunan bir aðacýn gölgesine götürdü. Orada Necati’nin üç-dört kadar daha arkadaþý bulunuyordu. Adamlar ortaya diktikleri  rakýdan, þaraptan arada sýrada atýyor, sýrasýyla da pazarda olup biteni tetkik ediyorlardý.

        Necati Ýbili’yi arkadaþlarýna tanýþtýrdýktan sonra eline aldýðý kadehi Ýbili her ne kadar “ben onu asla kullanmam” dese de yemin billah edip içmeðe zorluyordu. “Arkadaþ hatýrýna çið et yenir” diyen Ýbili tiksinerek de olsa on dakika arayla bilmeden iki duble ‘göölemeyi’arkadaþ hatýrýrýna midesine indirmiþ oldu.

       -Aslýnda bu kiþiler Ýbili’nin Pazar giriþinde rastladýðý ‘kelepirci alýnýcýnýn’ adamlarýydý. Aradan bir müddet geçtikten sonra Ýbili’nin ayaklarý yerden kesilmiþ, kafasý zoklamaya, baþý dönmeye, dili peltekleþmeye baþlamýþtý. Böyle bir þey yaþamýnda ilk defa baþýna geliyordu.

         Necati Ýbili’nin bu durumunu fark ettikten sonra onun danasýna müþteri oldu. Diðer meyacýlarýn da (Necati’nin arkadaþlarý) araya girmesiyle pazarlýk baþladý. Ne verilen fiyatý,  ne de danasýna kendisi ne istedi, aklý karýþan Ýbili bunlarý düþünecek halde deðildi. Adeta Pazar üstüne üstüne yýkýlýyor, danaya verilen paranýn azýný çok, çoðunu az zannediyordu.

         Danayý nasýl teslim ettiðini, oradan nasýl ayrýldýðýný hatýrlamýyor, sadece Necati’nin “sýký sahip ol” dediði atmýþ beþ lirayý cebinde eliyle tutuyordu. Rast geldiði bir çeþme baþýnda elini-yüzünü iyice yýkadýktan sonra gelene geçene aldýrýþ etmeden orada bir süre oturmak süretiyle kendisini biraz toparlar gibi oldu. Bir süre sonra

anasýnýn salýk verdiði ýsmarýçlarý almak için þehrin çarþýsýna yöneldi .Aklýna az buçuk düþenleri tedarikleyip aldýktan sonra bunlarý eþeðin heybesine ezilmesine, bozulmasýna bakmaksýzýn yerleþtirdi. Yola düþtüðünde baþ dönmesi devam ediyor, “acaba benim eþek ayaðýný bir yere mi vurdu da topallýyor” diye iç geçiriyordu. Yol aldýkça daðýn temiz havasý onu kendisine getiriyor, beynin de doksan, seksen beþ, atmýþ beþ gibi rakamlar oluþuyordu.

         Köye geldiðinde hayatýn kapýsýnda anasý ile hanýmý kendisini karþýladý. Hanýmý onun eþekten inmesine, heybesini kaldýrmasýna yardým ederken üstüne çavan ‘ne idiði belirsiz’ bir kokudan dolayý da burnunun deliklerini tutuyordu. Ýbili’nin elleri ateþ gibi yanarken yüzü de kulaklarýna kadar kýzarýyordu. Bu durum anasý Emine’nin gözünden kaçmasa da bu durumu onun yol yorgunluðuna veriyordu. “Gel bakalým yanýma Ýrbaam, ne ettin, ne yaptýn, danayý kaça sattýn oðul anlat bakalým?..”

          Ýbili sendeleyerek anasýnýn yanýna vardýðýnda aradan bunca zaman geçmesine raðmen daha kendisini henüz toparlayamamýþ, beyninde danaya verilen paranýn azlarýný çok, çoklarýný da az bilmesi halen devam etmekteydi. Atmýþ beþi doksandan büyük sayýyor “enayileri amma kandýrdým” diye kendi kendine gurur duyup keyfleniyor, hanýmý Sariyeye de anasýna göstermeden tebessüm atýyordu.

         -Ýbili bu durumdan biraz cesaret alarak büyük bir vakar içerisinde “Ana; danaya (taa çocukluðundan beri týkalý burnundan doðan boðuk ses tonuyla) doksan verdiler vermedim, seksen beþ verdiler vermedim, atmýþ beþe kaka kodum” deyip olduðu yere yýðýlýrken “iyi halt etmiþsin Ýrbaam”diyen anasýnýn sesini duymamýþtý bile.

         -Aradan bunca yýl geçmesine raðmen Ýbili nin köyünde insanlar halen alýþ-veriþlerin de “aman Ýbili’nin dana sattýðýna dönmesin” derler de, Ýbili’nin bir arkadaþ hatýrýna onun kalleþçe tuzaðýna nasýl düþtüðünü bilmezler. Uyanýklara saf olmayalým.

ERDOÐAN ÇALIÞKAN  23 7 2012 GERÇEK YAÞANMIÞLIKLARDAN.

Öyküleri þahýslarý küçük düþürmek, mirasçýlarýný rencide etmek için yazmýyorum.