Kapý zili arka arkaya çaldý. Kadýn koridorda göründü. Hýzla kapýya yürüyüp kocaman bir gülümsemeyle açtý. Hayatýndan bezmiþ, sýrt çantasý ayaklarýnýn önünde sürünen erkek çocuðu baþýný kaldýrýp kadýna baktý. “Anne kod yazmasam olur mu?” Kadýnýn yüzü düþtü. Eðilip sürünen çantayý kaldýrdý. Çocuk oflaya puflaya içeri geçti. Kadýn attan düþmüþe dönmüþtü. Toparlandý. Çocuðun peþinden odasýna girdi. Çocuk çalýþma masasýnda sandalyeye oturmuþ kollarý kavuþmuþ dönüyor, yavaþlayýnca ayak parmaklarýný sürüyerek hýzlandýrýyordu. Kadýn eþikte seyretmeye son verip odaya daldý. Sandalyeyi tuttu. “Arkadaþlarýnýn hepsi kod yazýyor. Ne demek kod yazmam!” Çocuk üzerindeki baskýya raðmen “Þiir yazsam.” Kadýn öfkeyle bir þeyler mýrýldanýrken elini çantaya sokup kalýn bir kitap çýkardý. Kuvvetle masaya vurdu. Çocuk kapaðýn ucunu tuttu. Açarken býraktý. “Sen annelerin en güzeli, evimizin kýymetlisi,” derken kadýn sus iþareti yaptý. Çocuðun baþý eðildi. Kadýn azarlar tonda “Kod yazýlacak.” Çocuk istemeye istemeye çantadan laptopu çýkarýp kucaðýna yerleþtirdi. Kadýn kapýya doðru birkaç adým atmýþtý ki durup arkasýna baktý. Gülümsüyordu. “Devamý nasýl?”