Ey sevgili;

Saat geçiyor, günler geçiyor, takvimler eskiyordu.

Her ders arasý, her okul çýkýþý ardýn sýra bir serseri geziyordu.

Hani yüzünde;

Sensiz geçen günlerin, saatlerin, dakika hatta saliselerin çizik olduðu

Ve ardýn sýra attýðý her adýmda

Yârin ayaðýnýn tozunda gülümseyen bir çift göz.

Ne sana karþý bir yanlýþým oldu

Ne de adýnýn geçtiði yere gönül koydum bilesin.

Tek isteðim “O da benim bir aþýðýmdýr” demendi.

Sahi ya sende benden söz ettin mi birilerine.

Adýmý o bal dudaklarýnla andýn mý hiç.

Tarif ettin mi beni sýrdaþlarýna.

“Hani var ya her sabah okula giderken ardým sýra usul usul yürüyen,

Hani gözlerini aþkýn hüznü bürüyen

O içli, o dertli, o elemli çocuk var ya iþte o” dedin mi?

Adýmý adýnýn yanýnda hiç telaffuz ettin mi?

Araba plakalarýnda ikimizin baþ harflerini yan yana getirdin mi benim gibi.

Ya doðan güneþe;

“Sevgilimin ýþýklarýný çalma” diyerek haykýrdýn mý?

Bir fýrtýna sonrasý aniden yaðan yaðmurla gözyaþlarýný yarýþtýrdýn mý?

Ah sevgili sen bilmezsin sensiz yaþamayý, sensiz nefes almayý.

Ah Kelkit, can Kelkit, canýmý, cananýmý alan Þehr-i Kelkit.

Yükledin hayatýn en aðýr yükünü sýrtýma hamal eydin beni.

Baðladýn gözlerimi de dünyaya ama eyledin beni.

Sevgilinin bütün eksiklerine yama eyledin beni.

Söyle söyle bir ahu gözlüye neden tama eyledin beni.