Nereye ve nasýl gideceðinin bir önemi yoktu. Uzaklaþmak istiyordu, sadece uzaklaþmak. Beyni komut vermese de belki kas hafýzasý, belki de bilinçaltýnýn yönlendirmesiyle sanayi sitesinin önündeki otobüs duraðýna taþýmýþtý ayaklarý farkýnda olmadan bedenini. Takýlmýþ plak gibi kendini tekrarlayan cümleler, akýl koridorundaki bir sesten ziyade baþ aðrýtan bir uðultuya dönüþmüþtü artýk. Resmi ve soðuk…  “Bildiðiniz gibi firmamýz yeni ortaklarla, yeni bir yapýlanmaya gidiyor. Birlikte çalýþmaya devam edeceðimiz arkadaþlar arasýnda isminiz geçmiyor. Hizmetleriniz için teþekkür ederiz.”

Birilerinin unutkanlýðý mý, ihmalkârlýðý mýydý baþýna gelenler? Belki de umursamazlýðý… Ýlk þoku atlattýðýnda ne yapmasý gerektiðine karar veremedi. “Ne yapacaðýný bilmiyorsan, ne yapamayacaðýný da bilmiyor deðilsin ya” diye mýrýldandý. Artýk orada duramazdý.

Az sonra rastgele binilmiþ erguvan renkli otobüsün arka koltuðunda biraz kýzgýn, biraz þaþkýn yol alýyordu nereye gittiðini bilmeden. Çoðunlukla boþ olan koltuklara hayretle baktý. Yol arkadaþlarýna, evladý hayýrsýz çýktýðý için bu yaþta çalýþmak zorunda olduðundan bahseden ihtiyar amca yoktu…  Patronunun deðer bilmezliðinden yakýnan çaycý abla… Ellerindeki boþ tepsilerin olduðu poþetlerle, kocalarýndan önce eve varmaya çalýþan günden dönen teyzeler… Dahasý, hep þikâyet ettiði paydos saati sýkýþýklýðýndan eser yoktu. Midesinden baþlayýp yukarýya doðru týrmanan burkulmanýn, bu alýþkanlýklarýn arayýþý olduðuna kendini ikna etmek istese de, baþaramadý. Hafta arasý, mesai saatleri içinde bir toplu ulaþým aracýna binmeyeli o kadar uzun zaman olmuþtu ki… Ve o uzun zaman diliminin emek olarak harcandýðý firma tarafýndan bir anda kapýnýn önüne konulmak, hayatýn hiçte komik olmayan þakasý olmalýydý.

Seyrelen saçlarý ve gergin yüz hatlarý daha yaþlý olduðu izlenimini verse de, henüz otuz üç yaþýndaydý Salih Çelik. Bir zamanlar Zonguldak’a, il olduktan sonra Karabük’e baðlanan Safranbolu’dan, babasý Ýstanbul’a göç ettiðinde henüz doðmamýþtý. Yani hayata gözlerini, yedi tepeli bu þehirde açmýþ ve askerlik haricinde yine bu þehirde harcamýþtý sayýsýný bilmediði nefeslerini.

Ailenin tek çocuðuydu. Ahþap ustasý olan babasý altý sene önce vefat ettiðinde, bin bir emekle kurduðu bir mobilya atölyesi ve bir satýþ maðazasý miras býrakmýþtý. Ticari konularda babasý gibi keskin zekâlý olmadýðý için sonraki iki sene içinde iflasa sürüklenmiþ, varlýklarýný elinden çýkarmak zorunda kalmýþtý. Artýk iyice ihtiyarlayan annesiyle birlikte oturduklarý ev ellerinde kalan tek mülktü.

Yüksek tahsilliydi. Buna raðmen bir devlet kadrosuna yerleþmek içim giriþimde bulunmamýþ, babasýnýn iþini devam ettireceði düþüncesinin verdiði güvenle gelecek için planlar yapmamýþtý. Aslýnda bir planý vardý. Niþanlýsý Aysel’le hayatýný birleþtirmek, çocuklarýný büyütmek, filmlerde izlediðine benzer bir saadet rüzgârýnda ömür tüketmek… Maalesef, kapanan dükkânlarýn ardýndan iade edilen niþan yüzüðüyle o kapý da bir daha açýlmamak üzere kapanmýþtý. Ve o gün anlamýþtý, hayatýn romantik filmlerdeki gibi bir mutlu sona mecbur olmadýðýný. Arkadaþ sandýðý insanlarda zamanla uzaklaþýnca yanýndan; unutulmuþluðun, umursanmazlýðýn, terk edilmiþliðin acýsý çökmüþtü yüreðine.

Neyse ki, iyi derecede bildiði iki yabancý dil sayesinde otomotiv parçalarý ithal eden bir firmada satýn almacý olarak iþ bulabilmiþti. Gecesini gündüzüne katarak çalýþtýðý bu iþin ömrü de dört sene sonra artýk nihayetlenmiþti malum. Yine unutulacak, yine umursanmayacak, yine terk edilecekti kim bilir kimler tarafýndan.  

Bindiði otobüs Karaköy’de durduðunda, inerek köprüye yöneldi. Ýçinde bulunduðu ruh haline þifa olurdu belki deniz kokusu. Ve korkusuna raðmen; iðneye yakalanmadan yemi kapýp kaçan balýklar gibi, denize karýþýp giderdi belki hislerinin tortusu.

Bir balýkçýnýn suya salladýðý misinanýn ucundaki kurþuna zimmetliyordu ki hüzünlerini, bir rüzgâr düþüncelerini baþka kuytulara sürükledi. Rüzgârýn ve hareketlenmenin etkisiyle baþýndaki bere yere düþtüðünde tanýdý ihtiyar balýkçýyý. Rahmetli babasýnýn emaneti, emektarý Fazýl Usta… Onunda kendisini tanýyabileceði endiþesiyle baþýný öne eðdi ve adýmlarýný hýzlandýrarak uzaklaþtý yanýndan.

Yüzüne bakamazdý, mahcuptu. Babasýnýn vefatýndan sonra aðýr bir hastalýk geçiren Fazýl Ustayla ilgilenememiþ, bir kez olsun ziyaretine giderek durumunu, ihtiyaçlarýný öðrenmeye çalýþmamýþtý. “Onca mücadelenin arasýnda aklýmdan çýkýverdi iþte” diye düþündü. Hafýza-i beþer nisyan ile maluldü. Unutkanlýk hastalýðýyla yaratýlmýþ akýl bu durumdan sorumlu tutulamazdý. Aklý “olur” verse de, vicdaný bulmak istediði huzurla ýslanamadý bir türlü, müsekkin etkisi aradýðý düþünceler saðanaðýnda. Emanete sahip çýkmamanýn vebaline kefaret olur muydu ki, nisyan maluliyeti? Ýþlerinin ters gitmeye baþladýðý tarih ile Fazýl Ustanýn hastalandýðý tarihin çakýþýyor oluþu bazý ipuçlarý veriyor olsa da üzerinde durmak istemedi. Dert yükünden sýyrýlmaya çalýþýyorken, üzerine bir kat daha eklemek akýllýca deðildi.

Az sonra Eminönü Meydanýna varmýþtý. Bu sefer beyniyle ayaklarý arasýnda rabýta kurulmuþ, bilinçli adýmlarla yönelmiþti çiçek pazarýna. Hafta sonlarý bazen gelir, tezgâhlardaki rengârenk çiçeklerden satýn alýr, kafeslerdeki hayvanlarý seyrederdi rahatlamak adýna.

Birkaç tur atmasýna raðmen aradýðý tadý bulamadý bir türlü. Siyah beyaz çekilmiþ filmden bir kare gibi, rengini gizliyordu sanki çiçekler. Bedelini ödediði bir güvercinin azadýyla biraz ferahladý. Gökyüzünde kaybolup gidene dek izledi kanat çýrpýþlarýný. Sonra iskeleye yanaþmakta olan vapura takýldý gözleri. Sanki acýyan bir nazar ile süzüyordu tüm benliðini. “Bana acýyacaðýna, kendine acý” diye geçirdi aklýndan. “Okyanusa açýlacak donanýma sahipken, iki yaka arasýnda sýkýþýp kalmýþsýn.”

Acýma dolu nazarýn bir kat daha arttýðýný seyreyledi hayretle… Sanki hal diliyle; “Benim rotam, dümenimi çeviren ve yakýtýmý koyan ellerle sýnýrlandýrýlmýþ durumda. Ya sana ne demeli ki rýzký vereni, kendin gibi nisyan maluliyetinden muzdarip sanýyorsun?” Elleriyle yüzünü kapatýp “aman Allah’ým” diye mýrýldandýktan sonra bir süre öylece kaldý. Kendine geldiðinde kolundaki saatine baktý. Ýkindi ezanýnýn okunmasýna henüz on beþ dakika vardý. Yeni Camii önündeki çeþmelerin birinden abdest aldýktan sonra camiye girdi. Sessizce oturduðu köþede, verilmekte olan vaazý dinlemeye baþladý.

- Onlar dinlerini oyun ve eðlence edinmiþler ve dünya hayatý da kendilerini aldatmýþtý. Ýþte onlar bu günlerine kavuþacaklarýný nasýl unuttular ve ayetlerimizi nasýl inkâr edip durdularsa, biz de onlarý bugün öyle unuturuz.” (Araf:51)

Tevafukun hayretiyle ürperirken dinlemeye devam etti.

- Ayette geçen “nisyan” fiili, her ne kadar Türkçe meallerin çoðuna “unutmak” anlamýyla girdiyse de; fiilin “umursamamak” ve “terk etmek” gibi fazla bilinmeyen anlamlarý da mevcut. Yani ayeti “bugün onlarý öyle umursamayýz” yahut “bugün onlarý öyle terk ederiz” diye tercüme edersek, anlatýlan ifadeyi daha doðru anlarýz.

Salih’in tutamadýðý gözyaþlarý, artýk çok daha fazlasýný daha doðru anladýðý içindi. Babasýnýn emanetini unutmamýþ, birtakým bahanelerin ardýna saklanarak umursamamýþ hatta terk etmiþti. Unutmak mazeret olarak kabul edilebilirdi belki. Ama umursamamanýn bir bahanesi olamazdý. Hatasý, yýllardýr tekrar tekrar yüzüne vurulduðu, yaþattýðýný kendiside pek çok kez yaþadýðý halde bir türlü farkýna varamamýþtý. Kýldýðý namazýn ardýndan gözyaþlarý içinde defalarca çaldý tövbe kapýsýný. “Kabul olur mu” endiþesinin aðýrlýðýyla çýkýþa yöneldiðinde bir el omzundan tuttu. Baþýný çevirdiðinde Fazýl Ustayla göz göze geldi.

- Neredesin be evladým? Kaç gündür sana ulaþmaya çalýþýyorum.

Yutkundu. Cevap veremedi.

- Müteahhit Yüksel, beni aradý geçen gün. O da sana ulaþamamýþ bir türlü. Yeni yaptýðý sitenin ahþap iþlerini bizim yapmamýzý istiyor. Gerçi sen atölyeyi kapatmýþsýn ama bu iþ için atölyeye ihtiyacýmýz yok zaten.

Tekrar boþalan gözyaþlarýnýn, kabul olmuþ bir duanýn huzuru olduðunu biranda izah edemezdi Fazýl Ustaya. O da, geçmiþ günleri hatýrladýðýna yorarak sormamýþtý zaten. Beraber dýþarý çýkýp yürümeye baþladýklarýnda, iskeleden ayrýlýrken gördü vapuru bu kez. Bacasýna konmuþ güvercinle birlikte uzaklaþýrken, ona bakýp gülümsüyorlardý sanki.