Bu sabah gün hiç doðmasýn istemiþti Yunus. Ýçinde acýnýn olduðu günleri çok yaþamýþ olsa da, mutluluðun kendisini bulduðu bugünlerde böylesine hüzün dolu hadiselerin kendisini bulduðu için çok üzgündü.

Yunus Damlanýn kaldýðý odaya yönelirken kapýyý iki kez çalýp içeri girdi. Damlanýn gözleri kýpkýrmýzýydý hiç uyumamýþ gibiydi. Yunus desen Damladan farksýzdý. Ýkisi de aðlamamak için kendilerini zor tutuyordu. Aðlamak iyi gelse de hüznün dýþarý çýkmasý için. Ýkili güçlü durmaktan yanaydýlar. Önlerinde koca bir hayat vardý. Her þeye raðmen hayata devam ediyordu.

Kahvaltý yapmak ikisinin de içinden gelmiyordu. O yüzden arabaya binip gezmek istediler. Belki biraz olsun baþka bir þeylerle ilgilenmek acýlarýný hafifletir diye. Arabada tek bir laf etmediler. Zaten söylenecek sözlerin ucu nereye gideceði bilinmediðinden susmak doðru tercihti.  Ama Damlada garip bir þeyler vardý. Yunus daha öncede fark etmiþti bu durumu. Sürekli telefona bakmalar, mesaj atmalar falan. Yine de yanlýþ bir þey dememek için farklý bir yolla öðrenmek istedi.

Yunus: Daha iyi misin hayatým. Umarým iyi gelmiþtir arabayla gezmek.

Damla: Teþekkür Ederim birtanem. Çok iyi geldi.

Yunus: Kiminle yazýþýyorsun hayatým. Merak ettim. Umarým ters giden bir durum yok.

Damla: yok aslýnda ama var gibi de. Sana desem mi demesem mi diye çok düþünüyorum. Ama kýzmak yok.

Yunus: Niye kýzayým ki caným. Hem ne var ki bu kadar önemli olan. Bana söylemeye cesaret edemediðin.

Damla: Söz verirsen söylerim. Hem geçiþtirmek için deðil gerçekten söz vermeni istiyorum.

Yunus: Tamam söz veriyorum. Erkek sözü. Çatlayacaðým meraktan.

Damla: Seni bir yere götüreceðim.

Damla derin bir nefes aldý. Ýçinden dualar ediyordu kötü geçmesin diye bugün. Yolda gidecekleri yeri tarif edip gelmiþlerdi. Sessiz sakin bir çay bahçesiydi. Kimseler yoktu. Oturup bir çay içtiler. Damla konuya girmek için ne desem diye düþünüyordu. Yunus heyecanla beklese de sevdiðinin cesaretini toplayýp söyleyeceði aný bekledi. Damla sonunda konuya girmiþti.

Damla: Sana bir þey demeden önce bir konuda samimi bir itirafta bulunmaný istiyorum. Tabi eðer sende istersen.

Yunus: Ben hazýrým. Senden gizli saklým yok.

Damla: Peki öyleyse. Eðer anne baban ölmeseydi mahallenden ayrýlýr mýydýn? Yada ayrýldýðýn için arkadaþlarýný özlemiyor, onlarý sevmiyor musun?

Yunus: Güzel soru. Samimi olmak gerekirse hiçbir zaman ayrýlmayý düþünmedim. Ama ayrýlmak zorunda kaldým. Yine de onlarý özlüyor ve de gerçekten seviyorum.

Damla: Bende öyle düþünmüþtüm. Þimdi sana niye buraya geldiðimizi söyleyebilirim.  Seni görmek isteyen biri var. Ama cesareti olmadýðýndan, onu yanlýþ yargýlayacaðýný düþündüðünden sana deðil de bana geldi.

Yunus: Kimmiþ ki o. Hm neden sana geliyor sanki. Bizi nereden biliyor ki.

Damla: sabret anlatacaðým. Bizi bilmiyordu. Ama benimle konuþtuðunda doðru adreste olduðu için mutluydu. Seni sordu bende söyledim. O an ýþýklar yanmadýðýndan evde olup olmadýðýný bilmiyordu. Bende böyle bir yol düþündüm. Ve eðer iznin olursa onu buraya çaðýracaðým.

Yunus tamam dediði an  Damla telefonuna uzandý.

Damla: Merhaba. Ben Damla. Seni sözleþtiðimiz çay bahçesinde bekliyoruz.

Telefonu kapatýp masaya koydu. Etrafý izledi. Ne tuhaf diye düþündü hayat nasýl da her þeye raðmen devam edebiliyordu. Ve nasýl oluyordu da insanlar içinde cehennemi taþýyabiliyorlardý. Ýkili çaylarý tazelemek isterken çýkagelmiþti Cüneyt. Yunus onu gördüðüne çok þaþýrmýþtý. Nasýl oldu da çýkagelmiþti. Ve neden çýkýp gelmek için bu aný seçmiþti. Yunus kardeþini gördüðüne çok sevinse de kýzgýnlýðýný da gizleyememiþti. Ortamý ölü sessizliði kaplamýþtý. Öyle ki kimse konuþmaya cesaret edemiyordu. Çaylar içilip hesaplar ödendiðinde dað evinin yolunu tutmuþlardý. Bu kez yalnýz deðillerdi…

Devam Edecek...