Yaðmur mezarlýk üzerine çiseliyordu. Tahta mezar baþlarý ýslanmýþ, mermerler ak pak olmuþtu. Kazma kürekli iki adam selvi aðacýnýn hemen yanýna sokuldular. Avuçlarýna tükürüp iþe koyuldular. Biri kazmasýný indiriyor diðeri kürekle topraðý saðlý sollu atýyordu. Kazma savuran durup montunu çýkardý. “Sýcak bastý emmi.” Diðeri küreði topraða sapladý. Aðacýn gövdesine yaslandý. Mezarlýðý süzerken “Tahsin, hafta sonu alalým eti, mangalý yeþillik bir yer bulalým.” Tahsin çukura atladý. “Bir boy olmuþ. Tamamdýr emmi çek yukarý.” Elini çukurun aðzýna doðru uzattý. “Ýyi diyorsun da havalar soðudu be emmi. Ýnþallah yaza.” 

Acýlý kalabalýkta eller göðe açýlmýþ imam son duayý okuyordu. “Amin”lerle beraber eller yüzlere sürüldü. Tahsin duayý kalabalýðýn arkasýnda dinlemiþti. Ölenin yakýnlarýndan ihtiyar biri Tahsin’e yanaþtý. Elini cebine atýp çýkardýðý parayý Tahsin’in avcuna sýkýþtýrdý. Tahsin kýsýk sesle “Baþýnýz sað olsun. Neden öldü?” Ýhtiyar aðlamaklý “Düðünü yaza yapacaktýk…” derken Tahsin’i kolundan tuttu. Bir eli kalbinin üzerine gitti.