Pencerenin önü inanýlmaz kalabalýk. Mertçe gülümseyen bir þakayýk dilleniyor. Taziyelerini sunduðu küçük kuþa çok öfkeli Tanrý. Ne de olsa ona armaðan ettiði hayata sýðdýramadý küçük bedenini.

Öfkesini yüklenip terk ediyor kuþ sürüsünü.

En mazlum olan zaten yaþamýyor artýk. En çok onu sevmiþti Tanrý.

Dillendiriyorum mazeretlerimi peþinen hani olur da hanýn arka kapýsýndan çýkanlarýn ardý arkasý kesilir.

Lanetin ufkunda gölgeli bir bulut. Ne ilginç: gövdesi olmayan ama gölgesine sahip çýkan.

Tadýmlýk bir aþk benimki. Sadece saniyelere denk düþen bir aþk.

Arkasýndan perdenin ýþýklarý söndürüyorum hani olur da gölgem oynaþýr kaldýrýmda tül perdeden yansýyýp.

Ayýp olduðunu söylemiþti annem tarihini unuttuðum ama yanaklarýmýn pembeliðini hala hatýrýmda tuttuðum.

Bir de kadýn kýsmýnýn yüksek sesle gülmediðini söylemiþti zaten ben en çok yüksek sesle aðlarken belli ki bir hata payým yok… diyemiyorum ki ne de olsa tanýk olanlar pek bir neþeyi hakim kýlýyorlar.

Dün gördüm onu. Aslýnda o da bilmiyor kim olduðunu.

Sanýrým enkazýnýn dibe vurduðu bir heykel kadar yakýþýklý ve maðdur imiþ bir zamanlar. Sol elindeki alyans saklý demek ki unutamamýþ rahmetli eþini.

Kim mi o? Ben de bilmiyorum: ne adýný ne sanýný lakin sokaklarýn piri olduðunu biliyorum.

Mesken tutmuþ bir kez kaldýrýmdaki banklarý.

Çok da heybetli bir çantasý var ve içinde kitaplarý. Ama evinin anahtarý yok iþte yine de evsizliðine pek aldýrýþ etmiyor hani nerede ise ben oturup aðlayacaðým onun yerine.

Yüksek perdeden aðlamayacaðým ama ne de olsa… günah olduðunu bile bile nasýl oluyor da benim hýçkýrýklarýma yüksek sesle gülüyorlar?

En son geçen hafta yüksek perdeden aðladým perde arasýndan gördüðüm o manzara karþýsýnda. Ýþin aslý köpek sürüsüne bir kediyi parçalarlarken tanýk oldum. Bir de Tanrý yanýmýzdaydý ve tüm sokak kim bilir hangi gýybetin rüyalarýný görüyordu?

O kadýn… adý olmayan kadýn. Adý olsa bile hak etmiyor adýný. Bir de o, penceredeydi. Kan gölüne dönen sokaðý günlerce yaðan yaðmur bile temizlemedi.

Þafaða yakýndý zaman.

Þafaðý atan Tanrý’nýn da çok endiþeli olduðunu hissettim. Ben çöktüm; O sustu; köpekler doymuþtu bir de kadýnýn nefsi.

Gözlemlerimden çýkan sonuçlarý ne zamanki paylaþsam… biliyorum hüzün manyaðý diyorlar bana ve haklýlar da sanýrým hayatýn güneþ alan cephesinde pek yolculuk yapamýyorum son zamanlarda.

Biliyorum ki; bu yazýyý yazmamalýydým hatta ve hatta alýn yazým da asla yazýlmamalýydý.

Göðün haþmetine düþkünüm bir de Tanrý’nýn sessizliðine ne zamanki denk düþüyorum acilen bir nefese ve yardýma, koþuyor imdadýma lakin bunu da fazla paylaþmýyorum.

Aslýnda neyi paylaþýp paylaþmamak gerektiðini bilmiyorum bir de iyi bir insan olup olmadýðýmý.

Kedinin cenazesine tanýklýk eden tek parça kalmamýþken… benimki de laf mý þimdi?

An geliyor; memleket yangýn yeri.

An geliyor; sel götürüyor cihaný ve afetlerde insanlar can veriyor ben bir kedinin derdindeyim. Dahasý da var ama lav ettiler beni söylemekten.

Mutlu hikâyelerim olmadýðýný da sanmayýn hani lakin onlarý fazla piþirdim ve soðumalarýný bekliyorum. Soðuduðu vakit de buzluða koyacaðým caným ne zamanki bir yazý çekse alacaðým ve ýsýtacaðým ve bir fincan þiir ile nasipleneceðim.

Zamaným var ya da yok. Aklýma mukayyet olduðum kadar zamansýz gidiþlerim var yine de benden gidemiyorum. Benlik gayem filan da yok hani öyle abartýlacak. Neþemi payidar kýlan ne ise çok derinimde saklý: söyleyemem: nazar deðer.

Zannýmca nazarýnda önemli olmadýðým çok sayýda da insan var hatta bir adým ötesi: benden haz etmeyen hem de durduk yere yine de edebiyata ihanet edip tek saçma cümle yazmaktan kalemimi tensiye ediyorum: ne onlardan çekindiðim için ne de yalan olduðu için. Sadece hüznün türevi duygulara ve ilahi aþka hiç biri denk düþmez.

Zamanýn tozlu yollarý filan da yok hani: varsa yoksa uçuþan yapraklar var ne de olsa her sabah yollar süpürüldükten sonra mýzýkçýlýk yapýyor aðaçlar. Sevmiyorlar düzeni kez ben de ve rahmetli Leo Buscaglia. Neden derseniz, açýn kitaplarýný okuyun ya da kýsaca özetini geçeyim.

Hain komþusu Leo’nun tüm dökülen yapraklarý tek tek süpürüp o doðal atmosferi sýradanlaþtýrýyor. Hain dememe de bakmayýn hani sanýrým içimde yer eden bir söylemden çýktým yola aslýnda sayýsýz söylemden… es geçiyorum ve Leo’yu anlatmaya devam ediyorum:

Adam iþ dönüþü bu yolu böylesine çýplak ve doðayý da suni gördüðü için gidiyor çöp kutusuna sokaðýn ve tüm yapraklarý alýp evinin salonuna döküyor ve üzerinde yürümeye baþlýyor. Düþünsenize çýkan o sesi: muazzam bir hýþýrtý adeta doðanýn insan ile olan flörtü gerçi gecikmiþ gerçi farklýlaþmýþ ama…

Böylesine sevgi dolu bir yazar hatta psikolojide kariyer yapmýþ ve gün geliyor; hayatýna kendi elleriyle son veriyor.

Bunu çok yeni öðrendim ve adeta geçmiþteki ilk gölgemi kaybettim. Baþka gölgelerim de yok deðil hani. Aslýnda onlar kaybolmadý lakin soldu her biri ve iyi ki de soldu.

Ekim pek bir ihtiþamla geldi. Amma laf ettik rahmetli eylül’ün ardýndan bakalým ekim için ne gibi tezahüratlarda bulunup nasýl çekiþtireceðiz yeni ayý?

Zamandan kopamýyor insan aslýnda bu da çok bilinmeyenli bir denklem: zaman kimine göre dördüncü boyut kimine göre bir bileþke kimine göre de kör kuyu. Benim zamanla asla aram iyi olmadý zaten fiziksel yaþýma pek sirayet edemiyorum.

Þimdi beylik bir cümle kurup; içimdeki çocuðu övmeyeceðim gelin görün ki yaptýðým çocukça þeyler ve nazlandýðým sayýsýz zaman ve elbette mýzmýzlandýðým… Geçen hafta çok sevdiðim bir dostum tarafýndan öylesine incitildim ki ve benden yaþça küçük olmasýna raðmen beni payladý neredeyse: çocuk gibi hiçbir þeyden memnun olmuyormuþum. Olmayým da en azýndan bir arkadaþýmýn hatta tanýmadýðým bir insanýn kalbini kýrmayý aklýmdan geçirmiyorum ve hakkaniyet ararken maðdur duruma düþüyorsam elbette çocuk gibi mýzmýzlanýrým gerçi hayatta neye gücüm yetiyor ki? En azýndan Yaratan ile aramda perde yok özellikle de son zamanlarda. Ve ben direkt gönül temasý kuruyorum ne zamanki baþým sýkýþsa üstelik perde arkasýndan kimseyi gözetleyip hakkýnda ileri geri konuþmuyorum.

Leo… o da gitti. Gerçi çok yakýn bir tanýdýðým gibi dertlendim ama… býrakýn da dertleneyim: lise yýllarýmda onun kitaplarý en yakýn arkadaþýmdý ve ona taziyelerimi sunmakta geciktim bile.

Kitaplar ve kitaplarýn gerçek sahipleri… sahi, biz okuyucular mýyýz kitaplarý sahiplenen yoksa yine biz yazanlar mý tekil sahibi?

Ne fark eder ki hele ki paylaþýp çoðalmak iken en büyük getirisi sevginin ve mutluluðun.

Çok rüzgârlý bir geceydi dün gece ve ben sadece yumup gözlerimi içimden geçirdim tüm iyi dileklerimi bir de mazluma yapan kim ise daha beterine nail olsun diye: hangi mazlum mu ya da hangi ruhsuz canlý mý buna sebebiyet veren? Fark eder mi sizce? Sizin ya da benim arkamdan konuþan ötesinde kimin kime gücü yetiyorsa.

Tanrý’nýn sessizliði bana öylesine güç veriyor ki hele ki ardýndan kopan o fýrtýna: taþlar yerinden oynarken ve gereken her þey ve herkes layýðýný bulurken.