Online Üye
Online Ziyaretçi
Sabahları üşüyerek bekledim vapurları.
Martılar eşlik ettiler yalnızlığıma.
Bir simit tadındaydı mutluluk
Ve sımsıcak taze demlenmiş bir çay.
Ama biz onu gidenlerde aradık.
Eminönü’ne hızla yaklaşırken vapurla, Üsküdar’ın giderek gözden kaybolması gibiydi hayat.
Birilerine yakınlık, diğerlerine uzaklığı celbediyordu.
Herkesi aynı anda sevemiyordun.
Ve mümkün değildi her bir insana bir anda bağlanmak…
Fanide aradıkça mutluluğu fenalardaydık.
Göğe uzanmış minarelerin ‘gel’ çağrısından kaçarken, bizi çağırmayan vefasızların peşinden koştuk habire…
Uyuyorduk anlaşılan, gözümüzü dört açmış bir halde…