Kaç yalaný daha taþýyacak kalbin. 
Kaç kurþun sýyýrýp geçecek yüreðini.
Arzular denizinde boðulan bedenin.
Ruhlar âlemine de ölü doðuyor.
Kitapsýz bir nebi gibi dolaþýr saçlarýnda rüzgar.
Eteklerini uçuþturur nefesiyle.
Üç mevsimi de görülmez kaza da kaybetmiþ bir bahar.
Aðza alýnmayacak türküler söyler karga sesiyle.

Bir pabuç düþün damda, bir çocuða ait.
Hangi yetiþkin anlayabilir o çocuðun hüznünü.
Yaðan yaðmurun tesellisiyle çocuk aðlamaya müsait.
Kim yaptý diye düþünür bana bu kötülüðü.
Bende týpký o çocuk gibiyim.
Yüreðimin pabucu dama atýlmýþ.
Doðmayan günlerin sancýsýyla geceye gebeyim.
Kalbim aþktan yana yara almýþ.
Kabuklarý soyulmuþ hayatýmýn vitamini de yok olmuþ.
Sýr bir ölüm kalbimin kanatlarý atýnda yatan kuþta.
Kýrmýzý güller meçhul ölümün tek tanýðý.
Daha nereye kadar yürüyeceðim bu dik yokuþta…

Kurduðum saatlerden evvel uyandýðým her günde.
Kursaðýmda kalýyor keþkesi hüznümün.
Kimsesiz gönlümün tek korkusu geçen zaman,
Ensesinde yaþar gibi gelecek olan ölümün…