Online Üye
Online Ziyaretçi
geceleri gecelere düğümledim
karanlıkları karanlıklara ekledim
güneşi sildim göğümde
ay’ a izin verdim
yıldızlara perde çektim
en koyu yalnızlığımı yaşıyorum
ve mayalanıyorum gözyaşlarımla
demleniyorum kimsesizliğimle
hüznümden yorgan yaptım
çektim üstüme, taştan da yastık
yokluğunu çektim gözlerime rastık diye
hasretini çektim içime doya doya
ne yana dönsem kırık bir kaburga gibi
batıyor yüreğime sensizlik
kanatıyor yalnızlık,
ağırtıyor çaresizlik
bu kadar mı aşinayız hüzne
gözyaşları bu kadar mı taze
kalp bu derece mi sancır
sol yanımdan sökülürcesine
yaşarken ölürcesine
çürürcesine
dururcasına