Online Üye
Online Ziyaretçi
İklimlendiriyorum nidalarımı.
Saflığıma biat öykündüklerimi
öldürüyorum çünkü ölen benim.
Doğuşumu müjdeleyen meleklere
kırgınım ve kızgın ama en çok kendime öfkeliyim çünkü sahip olmakla erişmek
arasındaki o ince çizgide kayıp duruyorum mütemadiyen.
Bana miras kalan ne çok şey.
Mal mülk de neymiş?
Deme hakkım elbette yok bu anlamda
halime şükrediyorum ama tozutan duygularıma akıl sır erdiremiyorum.
Ölümümü müjdelemeli hayat ve ben
katmanlarında ülkülerimin yeni bir ufka kanat açmalıyım.
Yeni doğduğumu biliyorum o gün. Hangi
gün, değil önemli olan hangi dirilişimdi hayata yenik düştüğümün ertesi?
Hangi meziyetimdi beni bana yakın
kılan?
Hangi zulümdü bendeki acıyı ayyuka
çıkaran?
Varlığıma sahip çıktığım kadar
varlıksızlığın hicvinde alaşağı olduğum.
Doğduğum yeni günün ertesi ve Cemal
Süreya ile yolumun kesiştiği o şiirli güncem.
Beni kimdi doğuran ve kimdi yeniden
öpecek olan?
Oysaki şair aklına çok yatkındı
içimdeki metafor.
‘’Beni öp, sonra doğur beni.’’ (Cemal
Süreya)
Rol modelim kimse olmadı benim ve öykündüğüm
duvarlarında ses geçiren iklimlerin, kimse öpmedi beni.
Doğmam gecikmeli bir müjdeydi ve kimi
insan beni torunu sandı babamın.
Geç kalmışlığımla mutlandırdım onları
aslında bendim mutluluğu hak eden.
Acıların sonlanması lazım.
Bir Didem Madak, bir Nilgün Marmara…
olsam keşke.
Olsam keşke ölümünden sonra anılan o
uçuk, mütereddit ruhumla gezindiğim kanatlarında o boş beyaz sayfanın tek
müdavimi iken aksatmadan saatini sadece sevgisini boca eden bir Tanrıça olsam.
Oysaki ben bir yetimim.
Ben öksüzlüğün kıyısından döndüm.
Bir şerden bile hayır umdum ve
kaderciliğim ile bendim yenilginin tasvirine beyitler dizen.
Kerelerce öldüm ben çünkü hayat beni
mimlemişti ve yeniden doğdum çünkü Tanrı’nın sevdiği kulu idim.
Ölüm hanemde fink atıyor.
Solan güne methiyeler diziyorum hali
hazırda.
Solmaya razıyım yeter ki köküme
dokunmayın!
İnsan ölmek için mi doğar peki?
Evet: bu yüzden sayısız kere doğmadım
mı ben yeniden ölmek adına beklediğim o satır başında?
Her doğduğumda ölümüme şahit oluyorum
köklerim can çekişirken ben solmaya zaten muktedir ve dünden razı…