Bilmekle iþtigalim ta baþlangýcýndan arzuladýðým sona kanat açarken bilip bilmeden.

Suçlanan olmayý ben seçmedim üstelik: yanýlgý üstüne yanýlgý, ehliyetliyim artýk suç hanesinde.

Yalanlarýn soðumasýný bekliyorum yoksa dilim yanacak buharý üstünde ziyafet sofrasýna oturduðumda. Aþkýn sunumunda arka sýradayým aslýnda aþka inancým tümüyle sonlanmýþken yine de ballandýra ballandýra ithaf ettikleri aþk þiirlerine kaçamak bakýþ atýyorum ve gülümsüyorum içimdeki bilyelerle oynayan çocuðun da hevesini kaçýrmadan.

Ýhya edilesi bir yalnýzlýk demek ki; demir aldýðým ilk günden beri deðiþen bir þey yok.

Satýrlar kayboluyor; seçemiyor gözlerim aklýma mukayyet olmak adýna okuyorum usulca ve her göz kýrpýþýmda aklýma ilkokul öðretmenim geliyor.

Ýlk kavgamý yaþadýðým.

Ýlk kez birinin aþkýný itirafýna tanýk olduðum.

Ýlk yýkýldýðým.

Ýlk deðil tek demiþtim oysa her birine.

Baþlangýcýný düþünüyorum yenilgilerimin: hangi biri diðerini tetikledi acaba? Ya da ben miydim tek sorumlu olan ve çoðuna göre de sorunlu…

Kýyasýya rekabetin yaþandýðý; aklýn haznesine bilgiler sýrayla girerken ruhun bir türlü olgunlaþmadýðý…

Ne deðiþti ki dünden beri?

Satýrlarýn izdihamýna asla yenilmedim ben ama insanlarýn yarattýðý izdihamda hep ezildim belki görmeden geldiler beni belki sorumlu tutulduðum üstelik pay sahibi olmadýðým ne ise. Yine de baþýmý dik tutmayý bildim bazense arkama dönüp bakmadan gittim bir daha da geri dönmemek üzere.

Ýzafi olduðunu biliyorum artýk sanýrým idrak gücüm bir noktada yenik düþüyor ve izahý olmayan çoðu þeyi de sineye çekiyorum.

Ben hep aynýyým: hep de ayný kaldým yine de farklý bir nüans arýyorum yaþantýmda en azýndan yazdýklarým farklý olmalý ve iþte duygulara yenik düþtüðüm an sýralamaya baþlýyorum.

Bir sýra sayýsý mýyým yoksa bir asal sayý mý? Matematiðin dokunduðu her alan ayrý zevk vermiþtir bana gerçi lise yýllarýnda asla haz etmediðim teoriler ve ilintili problemler canýmý çokça sýkmýþtýr ama.

Ýþte klasik sunumu dünümün.

Bu günümde kayýt altýna aldýklarým her nedense alt yapý itibariyle geçmiþten üflenen ve ben ara ara serpiþtiriyorum konfetileri.

Yaþama sevincimin çalýndýðý bir girizgah yine güne nasýl baþladýmsa ya da mecbur býrakýldýmsa ve herkes kendi bildiðini okurken ben ulvi görevlerimi ifa etmek adýna son kez deyip sonlanmayacaðýný bildiðim her þeyin yolunda gitmesi adýna hep ýsrarcýyým ve gardýmý almak zorunda kalýyorum her halükarda sanýrým halüsinasyon üretme mekanizma yenik düþüyor gerçeklere ve ne masallara inanýyorum artýk ne de pervasýz aþklara.

Eylül tüm hüznüyle esir aldý þehri. Þehir dünden esir düþmeye razý da mevsime sanýrým Ýstanbul’un solgun yüzünde hep farklý bir terane.

Ya derinden iç geçirecek ana yollar.

Ya da trafiðe kapatýlacak kaç tali yol varsa. Tipik Ýstanbul sendromu hele ki yaðmur yaðmaya görsün nereden baksanýz saatler sürecek bir yerden bir yere varmanýz belki de o yüzden yürüyerek gidip gelmeyi seviyorum ne zaman yaðmur varsa bu sefer çamur sýçratan vasýtalara ve þemsiyelerin gözüme girme ihtimalini de göz önüne alarak hele ki ansýzýn bastýrmýþsa saðanak sormayýn gitsin.

Gölgem olmadan yürümek ne güzel yoksa þehre gölge olmak mý belki de þehrin dokusunda yalnýzlýðýn þarkýsýný çalmak her ne kadar týkýþ týkýþ caddeleri yalnýzlýk olarak addetmek mümkün olmasa da… hayýr, yalnýzlýk her manada geçerli bir durum bir de yabancý bir semtte iseniz ve size aþina olmayan insanlar da varsa yanýnýzdan akýn akýn geçen.

Sýfatlarý ihlal eden de çok insan var aslýnda insanlýðýný ihlal eden ve þehri de darp eden.

Kýyýsýnda yaþadýðým bir hülya yine yalnýzlýðýn simgesel çýðýrtkanlýðý belki yekten teyit geçen: sonrasý malum: derin bir huzur, sessizlikle yüz göz olduðunuz ve belli belirsiz sýrýttýðýnýz ya da aþikâr olsa biri bir þey mi der, demekten de geri duramadýðýnýz.

Rol model aldýðýnýz kim ise: elbette ilk sýrada kabul gördüðünüz ölçüde sizin de kabul ettiðiniz ve ilk sýrada aile büyükleriniz: sað ya da ölü, fark eder mi? Hele ki; bir de çatýk kaþlý bir resim ise hayallerinizde jet hýzýyla irkilmenize sebebiyet veren…

Duraðan seyrinde iken hayatýn her þey nasýl normal seyrinde gözüküyor, deðil mi? Ve de insanlar. Herkes mutlu; herkes birbiri ile ilgili ve nasýl da munis nasýl da sýr saklayýcý. Ýþte bir sýfýr yenik baþladýðýnýz o içgüdüsel yolculuðunuz. Tecrübe ile sabit üstelik: kim ki aðzýmdan çýkan bir cümleyi bir diðerine havale eden akabinde çoðalan düþmanlarýnýz.

Sevginin en muteber duygu olduðu gerçeði elbette cepte ve güven duygusu yine eþlik eden yine de sanmayýnýz ki; latife yapýyorum.

Bingo! Açýk verdiðiniz o minik sýrrýnýz ile muazzam bir potansiyel katile dönüþtünüz. Bir de bire bin katanlar da eþlik etti mi sonra da en müþfik halleriyle size hatýrýnýzý sorarlar ve elbette sayýsýz kaþ göz iþareti.

Samimiyetin ayaða düþtüðü aslýnda samimiyetin laubali olmakla eþ tutulduðu ve ciddiyet. Bu sefer size soðuk damgasý vuranlar ya da basit bir tepkiniz: ayýkla pirincin taþýný.

Hayat sayýsýz deðiþkeni ile kocaman bir denklem ve bunu çözmeye asla gücünüz yetmeyecektir. Sahi, bunu ben mi söylüyorum?

Yalan mý?

Hem de nasýl.

Hele ki dünyada geçirdiðim zaman boyunca hep de çözüm odaklý yaþamýþ biri olarak üstüne üstük çözdüðümü de ilan ettiðim sayýsýz kere.

Kulaklarý çýnlayan çok insan var ve rahmet okumaktan kaçýndýðým. Nasýl acýmasýz bir insaným, deðil mi? Hele ki mezarýmý kazanlarýn ardýndan onlarý affetmemi bekleyen varsa… üzgünüm, sevgili Tanrým.

Nefret konusunda çokça teori var yine iki deðerli büyüðümden feyiz aldýðým üstelik Ýslamiyet’i hakkýyla yaþayan iki insan.

Biri nefret ettiklerini bile baðýþla ve sev, derken…

Ve diðeri; nefretini asla azaltma ve uzak dur onlardan, demeyi hak görürken.

Hali hazýrda ne cinayet iþledim ne de cana kast ettim.

Aslýnda hem cinayet iþledim hem de canýma kast ettim.

Çeliþkinin daniskasý.

Ya da þöyle diyelim: kocaman bir ikilem.

Eðer ki; içimdekini saklayamýyor ve paylaþýyorsa demek ki ben çoktan öldürdüm kendimi ve bunu defalarca yaþadým üstelik en yakýným kim ise aslýnda onun vasýtasýyla ben çoktan infilak ettim.

Ve sevdiklerime ihanetim sanýrým sevginin doz aþýmý: ya kayýtsýz kaldýðým ya da gözüne soka soka sevdiðim: yaþý, kimliði, cinsiyeti ne olursa olsun: Allah rýzasý için sevdiðim ve sonuna kadar inandýðým ve iþte öldürdüðüm insanlar sanýrým sevginin boðucu gücü, deyip geçmeliyim… ama geçemiyorum iþte. Buna bir de saygýyý ekledik mi. Saygýnýn sevgi ile iletiþimi akabinde yere göðe sýðdýramadýðým sayýsýz insan ve helal da olsun hem binlerce kez.

Hayatýn bir okul olduðu gerçeðine çok yeni vakýfým.

Aslýnda okuduðum okullar hayatýn ta kendisi imiþ. Demek ki basit bir mantýk kazasý deyip iþin içinden çýkamýyorum tabii ki de. Her anlamda farklý kiþilikte insanýn-daha doðrusu çocuðun-bir araya geldiði bir cemiyet okul hayatý ve burada en önemli görev de eðitimcilere düþüyor. Yeri geldi mi kaynaþtýrma eðitimi yapacak yeri geldi m, tatlý sert hayatýnýn dersini verecek öðrencilerine hatta bir özetini sunacak ömrün ve gailemizin ne olduðunun ve bu elbette informal eðitimin de kapsama alanýna giriyor yine de formal eðitimde tüm öðrenciler bir þekilde nasipleniyorlar öðretmenlerinden. Elbette öðretmene yansýmayan çokça þey var yine öðrencilerin birbiri ile paslaþtýðý ve asla duyulmasýný istemedikleri.

Ve geldiðimiz nokta: reþit olmayý biliyor muyuz bilmiyor muyuz? Acýda. Sevgide. Merhamette. Ceza babýnda. Sorumluluk alýrken.

Aslýnda reþit olmayan çokça duyguya sahibiz. Belki erken yaþta aklýmýz her þeye ermezken zamanýnda, þimdilerde çocuklar büyüklerini bile sollayýp her konuda bilgi sahibi olmak konusunda inanýlmaz donanýmlýlar. Gerçi nereye kadar doðru ve yanlýþ biliyorlar, tartýþýlýr lakin gerçek o ki; günümüz imkânlarý ile çocuklar daha doðrusu küçük yetiþkinler pek çoðumuzu þaþkýnlýða uðratabilecek düzeyde bilgililer ve mutsuz. Týpký bizlerin mutsuzluðuna tanýk olup mutluluk arayýþýna erken bir yaþta baþlamýþken.

Göðün katmanlarýnda bulutlar bile düþünceli. Bizler nasýl olmayalým?

Mevsimin irkildiði bir yaz sabahý ile güne baþlayýp günü sonbahar tadýnda bir deðiþimle sonlandýrýrken ve kim bilir geceye geçtiðimizde kýþ mý çatacak kaþlarýný, beni neden erken çaðýrdýnýz, diye?

Kýsaca her þey birbiri ile ilintili ve bu etkileþim her þeye ve her birimize yansýyor.

Bazen unutuyoruz.

Bazen irkiliyoruz.

Bazen çok çok seviyoruz.

Ve kaygýlanýyoruz.

Yoksa endiþe edecek çok þey yok da bizler evham mý yapýyoruz?

Varsayýmlardan çýkýp yola en kestirme yola varamazken.

Bazense yoldan çýkmýþlýðýmýz ve ne çok yanlýþ üstüne üstük doðru bildiklerimiz bile bize burun kývýrýyor.

Sevgiyi katlettik sonunda aslýnda evreni de rezil ettik ve rahmet yaðmaktan ziyade baþýmýza taþ olarak yaðýyor nerede ise.

Dünyayý hangimiz mi kurtaracak? Yoksa en büyük ihaneti ve o müphem sonu kim mi sunacak Yaratýcýya?

Aklýmýza mukayyet olsak bile ruhlarýmýz pek bir çalkantýlý.

Zamanýnda öðütemediðimiz duygu ve düþünceleri artýk idam sehpasýnda sallandýrdýk madem… demek ki; ölmek için çok sebebimiz var yine de bizler sonsuzluða göz dikmiþken ve tamah ettiðimiz dünya malý ile ipliðimiz çoktan pazara çýkmýþken…

Severek çoðalmamýz gerekirken bizler manen tükeniyoruz ve birbirimizi tüketiyoruz üstelik dünya kaynaklarýný ve nimetlerini de son zerresine kadar kullanýp heba ediyoruz: çiçeði, doðayý, inancý, sevgiyi ve çocuklarý.

Kendi kýymetimizi bilmek adýna çocuklarýmýza bile sahip çýkamýyoruz ve egomuzla sivriliyoruz daha da çok ve daha da… bir yetim boynunu bükerken babasýný teslim ederken kara topraða ve bir anne, evlat acýsý ile kendinden geçmiþken.

Kýzgýnýz birbirimize ve çok da haksýz lakin en kýzgýn sadece Tanrý ve tek haklý olan da.

Geç kaldýðýmýzýn bilincinde olsak bile hala mahvetmeye devam ediyoruz.

Ýklimler dahi yolundan çýkmýþken ve her yeni gün sona delalet iþaretler taþýyorken.

Karamsar olsam bile genelde aslýnda tüm bunlar günümüzün tablosu.

Somurtuk bir gökyüzü; kararsýz bir hava; kaybolan deðerler ve çocuklar ve ne yazýk ki ölümü erken yaþta karþýlayan sabiler üstelik hiçbir suçlarý yok iken ve yarýnlara dair umutlarýný da kara topraða beraber götüren.

Sevmeyi unuttuk. Sevilmeyi de önemsemiyoruz artýk.

Kendimize olan saygýmýz çerçevesinde saygýsýz davranmayý þerh düþtük neredeyse.

Zararýn neresinden… dönülmez ömrün ufkunda hep mi karanlýk?

Ýnsanlýðýmýzý neresinden kurtarsak bu, bir kazaným olacak: en azýndan yetiþen gelecek nesiller için. Çok mu geç çok mu uzaðýz gerçeklere, bunu sadece Tanrý bilir lakin kalan saðduyumuza emanet evren ve insanlýk.