Geceye içini döken bir adam tanýdým.

Karanlýðý karanlýk eden…

Hüznü daha bir hüzünlü kýlan…

Acýya acý katan…

‘Her þey yalan’ der’di.

Buydu derdi.

-          Ey ay! Karanlýðýn imparatorluðuna karþý çýkan ve aydýnlýðýn bayraðýný karanlýðýn tam da ortasýna diken ay! Duyuyor musun beni? Kaybedecek hiçbir þeyim yok. Sevildiðimi zannediyordum aslýnda hiç sevilmediðimi anladým. Bunlarý zorla söylüyordu. Sesi aðlamaklýydý. Gözleri dolu dolu olmuþtu.  Ellerini gözlerine götürdü. Yaþlarýný sildi.

-          Ey gecenin þehinþahý! Yanýk yüreðimin bitmeyen ve dinmeyen ah’ý! Biliyor musun? Ona baktýðýmda gözlerinin karalýðýnda ortaya çýkan bir ay’ý görürdüm. Ve o ay ýþýðýnda onun varlýðýna teslim ederdim canýmý. Aslýnda karanlýðým oymuþ. Beni sevdiðini, bana deðer verdiðini sanmýþtým. Çok safmýþým. Þu an bir kaðýt mendil gibi kullanýlýp atýldýðýmý, bozuk bir para gibi harcandýðýmý görüyorum.

Bir kalp nasýl kýrýlmýþ; nasýl incitilmiþ bu can, nasýl ihmal edilmiþ, nasýl kandýrýlmýþ? Onun sarf ettiði her bir kelimenin ve döktüðü her damla gözyaþýnýn nasýl samimi olduðunu görebiliyordum. Bu sözler içten gelen bir hayal kýrýklýðýnýn mürekkep bulmuþ hali, döktüðü gözyaþlarý da çektiði acýnýn ifrazatlarýydý.

Bir insan daha ne ister?

Belasýný mý?

-          Ey gecenin ve yalnýzlarýn dostu! Beni hiç sevmemiþ! bunu defaten tekrarlýyordu. Hiçbir þey diyemiyordu kimse ona. Çünkü cayýr cayýr yanýyordu ve bu ateþi söndürebilecek su yoktu.  ‘Baþka birisini sevebilir illaki, bu olabilir de. Lakin bilmeliydim. Sýrf o gülsün ve mutlu olsun diye bunu da sineye çekerdim. Çekilirdim aradan. Bana yalanlar söylememeliydi. Ýnsan deðer verdiðini söylediði birisini böyle vurabilir miydi? Kýrabilir miydi böyle ucuzca? Kim için ve ne uðruna? En zor gününde, en karanlýk anýnda yanýnda olmayanlar bu iyi günlerinde gecende ve gündüzünde yaný baþýnda.’

Onun bu haline üzüldüm. Ýçten içe aðladým. Bir insan hele ki seviyorsa sevdiðini iddia ediyorsa nasýl kýrar böyle bir adamý?

-          Ey mah! O benim ömrümü çalmadý. Doðruluðumu çaldý. Dürüstlüðümü… Merhametimi… Sevgimi… Ýyi niyetliliðimi… Daha nice güzelliðimi… Bundan sonra benden kimse iyi niyet beklemesin. Yazdýðým binlerce satýrýn, dizelerimin bir anlamý olmalýydý onun için. Çünkü onlar kalpten gelip dökülen gözyaþlarýyla yazýldý. Ýçinde hiçbir kötülük yoktu. Hiçbir art niyet… Zarafet vardý. Nezaket… Letafet ve her daim hislerde hazýr olan taravet. Lanet olsun bu kadar sevmiþliðime! Bu kadar güvenmiþliðime… Ýnanmýþlýðýma… Ne yazýk ki kendimi kandýrýlmýþ hissediyorum.

Boþluðuna karanlýðýn bir küfür yolladý. Bahtsýzlýðýna oturup aðladý. Diyemedim: ‘Aslaným, böyle olur harbiden sevenin ahiri! Kýracaksýn severken, hýrpalayacaksýn. Deðerinin üstünde deðer vermeyeceksin. Ederi kadar bileceksin. Gideri olursa da yol vereceksin. Üzülme, kaybeden sen deðilsin. Ve acýyorum ona, elindeki mücevherin kýymetini bilmeyene… Kaybettiðinin bir dosttan daha öte olduðunu anlayamayana…’

Onu en iyi ben anlýyordum. Damdan düþenin halini damdan düþenin anladýðý gibi. ‘Sen de sevildiðini zannettin benim gibi ve bir vakit geldi ki aslýnda hiç sevilmediðini anladýn.’ diye mýrýldandým. Beni duymuþtu.

-          Düzelteyim. dedi. ‘Onun beni sevmediðini bile bile sevdim. Bana yalanlar söylediðini bile bile… Aslýnda onu olduðu gibi seviyordum. Ýlgi çekmek için hiçbir çaba sarf etmesine gerek kalmadan… Baþkalarýnýn gözünün içine sokarcasýna yaptýðý iþlerle deðil safi haliyle, yanlýþýyla, hatasýyla ve günahýyla… ’ O böyle deyince daha bir hüzünlendim içimden de: ‘Allah seni bildiði gibi yapsýn kadýn! Bu adamý kaybedenin aklýndan þüphem duyarým.’ dedim. Daha fazla dayanamadým onu karanlýðýyla baþ baþa býraktým.  Çünkü ayný iklimde iki karanlýk olamazdý.