Bu dünya arsýzlarýn, nankörlerin, edepsizlerin, çalanlarýn, yalancýlarýn… Dünyasý. Ne yapsalar gün geliyor unutuluyor. Affediliyor. Onlar sanki bunlarý yapmamýþ ve iyi insan oluveriyorlar.

Hýrsýz çalýyor… Üç gün yatýp dýþarý çýkýp çalmaya devam ediyor. Adam zorla yaþlý babasýnýn parasýný alýyor, baba ne kadar kükrese, bir daha sana evladým demeyeceðim dese… O evlat zaman geliyor daha fazla el üstünde tutuluyor.  Ne kadar parasý olsa, param yok demek onlarýn davranýþýna özgü, dilenci misali aile içinde kendine çalacak kapý bulabiliyor. Anlamasý zor, içinden çýkýlmasý imkânsýz bir durum bütün bunlar...

Kim iyi evlat olsa, iyi davranýþ sergilese, iþini en iyi yapsa, bankadan faiz-kredi almasa, yetimin hakkýný yemese, Allah’tan korkup kuldan utansa, anadan babadan para-yardým istemese… Sevilmiyor. Deðer verilmiyor. Parasý olsa yolunacak kaz gibi görülüyor. Eðer Allah’a yakýn olsa derviþ misali acýnacak biri gibi hakkýnda konuþuluyor.  

Adam memurken dýþarýdan açýk öðretim okuyor, %1lik dilimli okuldan mezun olanla ayný unvaný ona devlet veriyor. Sonrada diyor ki ben senden daha iyi biliyorum, ben senin gibi okudum, akýllýyým, ben senin üstüne yönetici olmalýyým diyor. Bu iþi yapacak kiþinin üstünde, devlete sözüm ona hizmet ediyor. Hani liyakat, hani peygamberimizin “Ýþi ehli olana verin…” hadisini yaþamak! Bu yüzden devlet bir adým ileriye gitmiyor. Üretkenlik azalýyor. Ýdealist insanlar, çalýþma þevkine pes diyor. Bir de bakmýþsýn bu kiþiler, çocuklarý üniversiteyi kazansýn, hem de en iyi bölümde okusun diye yapmadýðý icraat, harcamadýðý para kalmýyor. Çocuðunun durumu kendisi gibi olmasýn istiyor belli ki…

Adam sigara içiyor, içtiði yer neresi olursa olsun fark etmiyor… Eve geliyor, balkona çýkýyor sigarayý orada içiyor. Neden? Daha küçük olan çocuðu pasif içici olmasýn, dumandan zarar görmesin, kanser olmasýn, benden önce olmasýn diye… Çocuk laf dinleyecek yaþlara geliyor, “Aman ha!” sigara içme diyor… Kendisi hala içmeye devam ediyor, kendi çocuðundan baþka kim varsa dumanýndan zehirliyor, þuursuzca sigara içtiði her yerde… Ýnsanlarýn olmadýðý bir yer aramýyor, çocuðu gibi!

Adam apartmanýn altýna açýlan markette satýlan sigaraya, içkiye karýþmýyor. Ben oradan sadece saðlýklý ürünler satýn alýyorum diye de kendini savunuyor. Burasý demokratik ülke, kime nasýl karýþýrým diyor. Ýçkiye alan, marketin önünde içkisini içiyor… Kokusu ve görüntüsü çevreye yayýlýyor. Adam bir gün bakýyor ki, çocuðunun elinde sigara, içki, arkadaþlarý ile muhabbet ediyor. “Ýçme yavrum!” diyor, çocuk ta, “Hayat benim hayatým, hem demiyor muydun burasý demokratik ülke… Bana neden karýþýyorsun ki?” diyor. Dövse olmuyor, sövse olmuyor… O market orada içkiyi, sigarayý satmaya devam ediyor.   

Devlet yol yapýyor, hastane açýyor, havaalanlarý ve köprüler inþa ediyor, üniversiteler kuruyor. Ne güzel diyorsun bu hizmetler, adam muhalefet ya, yapacak elbette diyor… Bu onun görevi… Bunlarý yapmasa devlet, geçmiþte olduðu gibi acýsýndan, sýkýntýsýndan yine geberecek ama burnundan kýl aldýrmýyor. Devlet hizmet etmiþse, etti de Ya Hu…  Kötüyse yaptýklarýný eleþtir, bu en doðal hakkýn da!  

Bu dünya sevilecek gibi deðil benim gibiler için. Ne kardeþi seçebiliyorsun, ne ana-babayý… Bunlarýn da yaptýklarý insaný sigaradan daha fazla zehirliyor. Ýçki gibi karaciðerde ölümcül siroz yapýyor.  Ne yapmalý, daðlara mý çýkmalý… Doða da vahþi hayvan gibi mi yaþamalý? Maðara mý olmalý evler? Domuzlar gibi piknik yerlerinde yenen yiyecekleri mi aþýrmalý! Keþke bedenimden çýkabilsem, utancýmdan kurtulabilsem… Yokluk denizinde yüzebilsem! Ya Rabbi bu nankörler yüzünden nefes alamýyorum. Havayý bile çaldýlar benden.  Bana bir yol göster. Þu cumanýn ilahi feyziyle, bana güç ver,  sabýr ver, Âmin.  

Saffet Kuramaz