Efkar-ı Münzevi
Yüreğimin pervazlarına bir akkor gibi sensizlik
Bilmem, yalnızlığı kundaklayıp sarsam intizarıma
Avazımın yettiği kadar sessizliğe
Yüreğimin yettiği kadar sensizliğe uyur muyum muamma...
Kovulduğum gün ki aşkın tecelligâhından
Akıl divane, gönül desen yerle yeksan
Anladım ki; firakın ömrümün alacakaranlığı
Ve bu sensizlik kemiriyor ruhumu için için
Göz kapaklarımda demleniyor bir yığın hatıra
Dumanı acının binbir tonu
Sensizlik bir katran kadar zehir
ve o zehri seve seve içiyorum...
Çökünce yalnızlık ruhuma korkuyorum
Ve anlıyorum ki
Sensizliğe uyumak üzereyim yatak döşek
Gece ile kavgalıyım bu aralar
Yalnızlığın hasmıyım asırlardır
Ve efkârımın rutubetli düşüncelerindendir yorgunluğum...
Pay etmişler ki kelepir duyguları
Hisler pazarında
Bana da sensizlik düşmüş, neyleyim
Kederime razı gelip
Sensizliğe dualar ederim münzevi gecelerde...
Ey sevgili!
Sensizlikte bile sen varsın
Yeter ki yalnızlık bırakma beni...
(
Efkar-ı Münzevi başlıklı yazı
Samet Akçar tarafından
15.08.2018 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
