Keşke hep çocuk kalabilseydi insan, Umursamadan yaşardı dünyayı doyasıya, Aldırmadan gülüp geçerdi kederine Unuturdu haksızlığı hiç yaşanmamış gibi, Gözleri sıcacık gülümserdi etrafına.
Canını acıtmazdı dokunan imalı sözler, Saf kır çiçekleri gibi tertemiz olurdu yüreği, El dokunmamış tomurcuk gül gibi açardı, Yapraklar arasında masumca korunurken, Çiğ damlası üzerine düşer ıslatırdı.
Keşke hep çocuk kalabilseydi insan, Yarınlardan ümidi olurdu hayalleriyle, Kıpır kıpır çarpardı kalbi sevinçten, Başını okşayanı olurdu gülümserken, Rahat kaygısız uykuya dalardı gözleri.
Rüyalarını süslerdi güvendiği yarınlar, Kıvrılırdı dudakları habersiz uyurken bile, Çünkü hayatında yer alamazdı hiç hile, Tozpembe görünürdü bütün kainat gözüne, Göz yaşları sadece sevinçten süzülüp akardı.
Keşke hep çocuk kalabilseydi insan, Geleceğin üzerine giderdi ümit var diye, Filizleri yeşerirdi topraktan güç alırken, Avazı çıktığınca bağırırdı gökyüzüne, Suskunluğun içinde hıçkırıp boğulmazdı.
( Çocuk Kalabilseydi İnsan başlıklı yazı sahrayeli tarafından 3.08.2018 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. ) Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
