Söz uçar yazý kalýr demiþler. Ýnsan kaybolur gider yazý kalýr. Ancak yazmak çoðu zaman o kadar da kolay bir iþ deðildir. Anlatacak çok þeyin olur da çoðu zaman bu anlatýlacaklarý bir araya getirecek gücü bulmazsýn kendinde. Bir de yazmak bazen itiraf etmektir. Yani kendine bile söyleyemediðin þeyleri kaðýda dökmek o kadar da kolay olmasa gerek ki deðildir de zaten. Yani bir de imla hatalarý, anlatým bozukluklarý ile mücadele etmek var. Bunun dýþýnda yazdýklarýný paylaþacaksan beðenilme korkusu var. Velhasýl-ý kelam var oðlu var. Tüm bunlara ve dahasýna göðüs gerip klavyenin baþýna oturmak nereden bakarsan bak cesaret isteyen bir iþtir. Ben mesela çok oturdum klavyenin baþýna ancak çoðu zaman yazýnýn sonunda tüm yazdýklarýmý delete tuþuyla yok etmek oldu iþim. Ya yazdýklarýmý beðenmedim ya yazdýklarýmý paylaþmak istemedim ya da bu kadar itiraf benim için fazladýr diye düþündüm. Bir de bahane bulma iþi var elbette. Ýnsan bir türlü klavyenin baþýna oturmak istemez. Bu öðrenciyken ders çalýþmamak için bahaneler uydurmaya benzer. Çalýþmasýsýndýr ama ufak tefek bahaneler dolayýsýyla bir türlü çalýþamazsýn. Yazmalýsýndýr ama ufak tefek bahanelerle bir türlü yazamazsýn. Ama bu cümlelerdeki zorunluluk eninde sonunda seni bulur ve belki ufak belki büyük bir bedel ödetir. Öðrenciyken çok sevdiðim bir söz vardý; baþlamak bitirmenin yarýsýdýr diye. Ýþte bu yüzden baþlamak lazýmdýr. Baþlamaklar çoðu zaman yarým kalsa da yeniden ve yeniden hiç usanmadan baþlamak lazýmdýr. Baþka türlü olmaz çünkü, olamaz. Yani en azýndan ben yaþamanýn baþka türlüsünü bilmiyorum. Ne imla kurallarý, ne anlatým bozukluklarý, ne akýþtaki çeliþkiler ne de beðenme kaygýsý bunlarýn hiç birini düþünmeden ve hepsine sýrt çevirerek yazmak isterdim. Tamamen özgür ve tamamen baðýmsýz bir biçimde. Bu ruh için bir tür arýnma, bir tür rehabilitasyon, bir tür tedavi olurdu biliyorum. Gerçek þu ki insan kafasý çok doluyken de yazmakta zorlanýyor, tamamiyle boþken de yazmakta zorlanýyor. Bazýlarýnýn ilham perisi dediði þey bu olsa gerek. Elbette doðru zamaný beklemekte fayda var. Ancak bu doðru zaman hiç gelmiyorsa da harekete geçmekte fayda var. Ýllaki bir þey anlatmak mý lazým peki? Yani kelimelerin ruha dokunmasýna izin versek ne olur? Aslýnda çaðýmýzda yazmak pek o kadar da istenilen, beðenilen, takdir edilen bir iþ deðil. Çünkü çaðýmýz insanlarý okumayý pek sevmiyorlar. Bunda teknolojinin yani internetin, sosyal medyanýn çok büyük etkisi var ki bende burada kendimi hiç kimseden ayýrmak istemem. Teknoloji bizleri hýza alýþtýrdý ve bu hýz alýþkanlýðý bizi sabýrsýzlýða itti. Yani birini dinlerken bile sabýrsýzlanýyoruz. Kitap okurken sabýrsýzlanýyoruz. Yazý yazarken sabýrsýzlanýyoruz. Bir an önce sonuca ulaþmak istiyoruz. Sinema filmlerimiz bile öyle. Eski sinema filmlerine bakýn iki saat, iki buçuk saat film süreleri ile karþýlaþýrsýnýz. Þimdi iki saat, iki buçuk saat hiç kimseyi sinemada tutamazsýnýz. Eski romanlara bakýn iki cilt, üç cilt bir de þimdi ki romanlara bakýn yüz sayfa yüz yirmi sayfa. Klasik müzik bile bu sebepten dinlenmiyor. Artýk insanlar kýsa ve net olan þeylerden hoþlanýyor. Çünkü herkesin dilinde þu bahane var; fazla vaktim yok. Ne oldu Allah aþkýna? Yýllar, aylar, günler, saatler ve dakikalar mý kýsaldý? Hayýr elbette böyle bir þey olmadý. Yalnýzca daha hýzlý yaþadýðýmýz yanýlsamasýnýn içerisindeyiz o kadar. Yolculuklarýmýz bile öyle deðil mi? Önceden 6 ay süren yolculuklar bile þimdi üç dört saat oldu. Bu þöyle bir çeliþki ki mesafeler kýsaldýkça insana yetmemeye baþladý. Artýk kimsenin durup dinlemeye, durup dinlenmeye vakti yok maalesef. Bir an önce netice istiyoruz artýk. Bu hem iyi hem kötü, bu hem kurtuluþ hem felaket insan için. Hayatýn neresinde durduðunuzla da alakalý elbette. Bir gün bir bakacaðýz yaþlanmýþýz hem de hiç farkýna varmadan. Yaþadým bile diyemeyeceðiz. Çünkü bu hayat yolculuðunu o kadar hýzlý yapmýþ olacaðýz ki yoldaki hiçbir þeyi görmemiþ olacaðýz. Bir çiçek bile koklamamýþ, bir þiir bile ezberlememiþ, bir roman bile okumamýþ, gökyüzüne þöyle doyasýya bakmamýþ yani yaþamamýþ gibi hissedeceðiz kendimizi. Bir yolculuða çýktýðýnýzý hayal edin. Bu yolcuða bisiklet ile çýkmýþsýnýz. Saatte 8-10 km yol kat ediyorsunuz. Bu hýzla etrafýnýzdaki her þeyin farkýna varýrsýnýz. Yolun farkýna varýrsýnýz, yol kenarýndaki insanlarýn farkýna varýrsýnýz, yoldaki diðer insanlarýn farkýna varýrsýnýz, çiçeklerin böceklerin farkýna varýrsýnýz, havanýn gökyüzünün güneþin farkýna varýrsýnýz. Varacaðýnýz yere yine varýrsýnýz ancak yolun, yolculuðun farkýna varýrsýnýz. Bir de saatte 300 km/sa hýzla giden bir hýzlý trende yolculuk ettiðini hayal edin. Ne yolun, ne yoldaki diðerlerinin, ne yol kenarýndakilerin farkýna varýrsýnýz. Evet ulaþmak istediðiniz yere bir an önce ulaþýrsýnýz ama yol hakkýnda hiçbir fikriniz olmaz. Ýþte bu yol hayattýr, hayatýn kendisidir. Hýzlý yaþayanlar hayatýn farkýna varamazlar maalesef. Varacaðýmýz yer ise eninde sonunda ölümdür. Ölüme ulaþmak için bu kadar hýzlý gitmeye ne gerek var? Durup dinlenmek ve durup hayatý dinlemek varken.

Mesut ÇÝFTCÝ

26.07.2018