Yüreðinde mahsur kalmýþ, düþlerimi vermezsin,

Gonca gülüm diken batar, ayýklamaz dermezsin.

Adam gibi candan sevmez, vuslatýna ermezsin,

Keder, acý, göz yaþlarým, seni sevme nedenim,

Heder ettin ömrümüzü, bedbaht oldu bedenim.

Deðerim yok ne yanýnda, ne yalvaran sözümde,

Her sitemin zehir san ki, hicran oldun gözümde,

Bundan sonra fal bakarsýn, kahve piþir közümde.

Baðrým yara kýrbaç olmuþ, her mihnetin alayýn,

Sürgünlerde senle ömrüm, bu mu bana balayýn?

Eðer gül sen, bu dikenle ömür boyu yataydýn,

Yahut beni sevmeyeydin, köle yapýp sataydýn,

Diyeydin ki; aþkým deðil , hayatýmda hataydýn.

Neyle yesin rüküþ düþmüþ, köhne antik eseri,

Þuh tavrýna yakýþmaz ki, bu derbeder serseri.

Öyle ise topla madem, bizi bizden yak gitsin,

Gereksiz bir eþya gibi, haþat mezat sat bitsin,

Sahip çýkma bu bedene, sevgim gibi at yitsin.

Hayatýndan kovulmaya, müstahaksam avutma,

Kýrýk dökük bir sevdanýn, ninnisiyle uyutma.

Tattýrdýðýn her ýstýrap, senden gelen cilve naz,

Ýçerine büyümezsem, taþ kalbinde mezar kaz,

Baþ ucuma; “sevemedi adam gibi” levha yaz.

Her anýmý benimle göm, fani olsun bedenim,

Eðer aþktan ölür isem, sensin inan nedenim.