Diri laleler boynunu bükerken halesinde þehrin bir kýyým aslýna rücu eden isyanlar doludizgin.

Þimdinin matemindeyim; dünün rehavetinde.

Gücü tükenmiþ kelimelerin haznesinde dolunay ve sýr kâtipleri ölü padiþahlarýn yine dokusunda ölümün taze ekmek kokusu.

Gaipten gelen mutluluk olsa keþke ve tekerinde hayatýn yoldan çýkmýþ bir düþ…

Aþk’a ramak kala öldüm ben. Ölümün teyakkuzunda bir aþk’a düþtüm sonram pek bir vahim.

Ýllet bir kâbustan alamazken gözümü ýslýk çaldý gökyüzü yine dinginliðe hücum eden dolunay kaçkýný yýldýzlar.

Aslýma hitabým: son’un som yüzünde ve sýrlarý aynalarýn ifþa ederken içimde kekeleyen muzip çocuðu.

Dilemmasý mý ne yükümlülüklerimin?

Ben iri bir çiy tanesi; sen maðlup bir martý sonramýz ise asla yazýlmadý ve yazýlmayacak da.

Muhbir imgelere de soramam ki ve þýklarýný telaffuz edemem karanlýðýn: batýlýn yörüngesinde bir neferim; ömrün kayýplarýnda bir katre dahi var olmayý beceremediðim.

Mühürlediðim isyanlarýma toz konduramazdým bir zamanlar sonunda cezam kesildi.

Hindi kimi, þimdim ya da kim miydim?

Severek çoðalmayý seçip de sevme mecburiyetinde olduklarýmý es geçip ve yanlýþ yollara sapýp hep çýkmaza düþtüðüm.

Belalý þehir; kayýp mýsralar ve gölgemden mahrum kalmamak adýna sonlarýmýn redifine sýðan acýlarýmla baþ göz edildiðim…

Kara duvaklý geliniyim ben ölümün: ölümüne sevdiklerime talibim madem dünden… ezelden yakamozun çýðlýklarýna meftun, bir Kerbela’yým yine zamanýn yetim düþlerine esvaplar giydiren.

Külliyen yalanlarýn geniþ mezhebine ektiðim tohumlardan ölü çocuklar boy verdi sanýrým þehrin istilasýnda ömür haktý ve sevmek haram. Mademki ölü doðmuþtu her biri…

Saðlarýn safýnda masumiyet saklý idi madem onlarý korumak da bizlerin görevi idi. Ýhlal edilen sýnýrlarda ifa edilen kötülükle ar damarý çatlamýþ kâfir beþerin indinde bir yetim dize daha boy verdi ve gülücükler kondurma ihtimalim de sona erdi.

Ölümü ertelemek ne kelime: biz hain ölümlüler varsa yoksa kötülüðe emsal ve yardýmcýsýyýz iblisin.

Meþru hayatlar, yalan fýtratlar ve izdiham…

Kaynayan kazandan çaldýðýmýz kepçe kepçe ömür biteviye haykýrdýðýmýz da mý yalan?

Tanrý’ya ihanet eden þehrin kayýp yetiþkinleriyiz aslýnda içimizdeki çocuða bile sahip çýkamadýðýmýz yetmezmiþ gibi çevremizdeki baþaklarý kýrparken geceye inat; kötüye biat.

Hain düþler.

Yalanlar.

Yalandan bozma dünyalar.

Sevmeyi beceremeyen þehrin ölü beyitleriyiz ezelden ve eline deðil erkek eli yabancýnýn gölgesi bile haram iken… meramý ne ola ki masumiyetin?

Efkârý koyu bir düþ’ün penceresinde bayat düþ simsarlarýyýz ve uyuz köpeklerin kuduz tapýnaðýnda öfkeli ve hain canlýlarýz deðil birbirimize sahip çýkmak evrendeki canlý cansýz her varlýðýn da kanýna girmeye pek bir hevesli.

Kurduðumuz tuzaklara zaten düþmedik mi? Ýhanet ettiðimiz Tanrý’ya yan gözle bakýp da çarpýlmadýk mý?

Meleklerin kanatlarýný kopardýðýmýz yetmezmiþ gibi bir nüans abidesi þarkýlarý bile name name koparýp yolmadýk mý?

Kýyamet çoktan koptu da haberi yok biz beleþ insan müsveddelerinin

Kanlý Nigar misali.

Deli beyitleri sapýk ve kaçkýn nefislerine konduran hain ve yanlý hangi zümre ise varsýn taþ yaðsýn baþýmýza hepten yýkanmýþ kanýn lekesi asla silinmemek üzere bir bir andan üryan çýðlýklar mezar taþlarýna ihanet ederken…