Gökdelenlerin çelik gövdelerine sarmaþýklar dolanmýþtý. Asfaltlar çatlamýþ, yabani otlar insan boyunu aþmýþtý. Güvercin sürüleri caddelere yayýlmýþ, tavþanlar oyuklarýnda bir görünüp bir kayboluyordu. Yaklaþan motor gürültüsü güvercinleri korkuttu. Dallara havalandýlar. Geyikler düþe kalka yan caddeden ana caddeye çýktý. Hemen arkalarýndan kýrmýzý spor araba, kýçý kayarak köþeyi döndü. Zenci adam sinirliydi. Direksiyon simidini sýmsýký tutmuþtu. Yolcu koltuðuna bakarak konuþuyordu. “Hep senin dediðin oluyor.”, “…”, “Dýþarýda yiyeceðiz diye sahil restoranýna gitmemiz gerekmiyor!”, “…”, “Beni tehdit etme!”, “…”, “Kafaný taktýn sahile bir kere…”, “…”,”Tamam, dediðin gibi olsun kahrolasý eve dönelim!” Direksiyonu hýzla saða kýrdý. Kendi kendine söyleniyordu. Vitesi arka arkaya yükseltti. “Kahre…!” derken son anda fark ettiði kasisten hýzla geçti. Araba sert þekilde sýçrayýp düþtü. Ani fren yapýlýnca savrulup trafik direðine sürterek durdu. Adam baþýný direksiyon simidine çarpmýþ kaþý açýlmýþtý. Parmaklarýyla kaný silip baktý. Ayaklarýna deðen nesneyi fark etti. Pedallara doðru eðilip manken baþýný aldý. Gülümseyerek saçlarýný düzeltti. Yolcu koltuðunda oturan vücuda dönüp kafayý boyna taktý. “Sahile gidelim.”