Patates ne haber? Ne var ne yok? Küçükken o kadar çok o kadar çok severdim ki seni, annem, babam, anneannem daha da bir dolu akrabalarým hayret ederlerdi bu duruma... Bilirsin o zamanlar kan kýrmýzý ketçap pek yoktu piyasada tuzu basardýk üstüne ve hop mideye gönderirdik. Ne tansiyonumuzun düþmesini çýkmasýný dert ederdik o zamanlar ne de kimse bize ''Aman ha üç beyazdan uzak durun sakýn tuz un þeker yemeyin.'' derdi...

Ah patates ah! O zamanlar daha küçüktüm, çocuktum, ufacýktým, bücür bir þeydim. Senin aðaçta yetiþtiðini zannederdim. Meðerse toprak altýnda yetiþir olgunlaþýrmýþsýn. Ýlkokul arkadaþým Ýsmail ta o zamanlar söylemiþti de ben inanmamýþtým. ''Hadi lan git oðlum toprak altýnda olur mu patates aðacý vardýr mutlaka.'' diye de ona çýkýþmýþtým.

Gençliðimizde çok takýlýrdýk Kýzýlay'da arkadaþlar ile birahanelere, en güzel de bira ile patates giderdi her ne hikmetse... Bir, iki, üç hemen önümüze gelirdi tabaklar dolusu duble patatesler. Homini gýrtlak iki dakika da mideye indirirdik...

Ýshale birebir iyi geldiðini çok iyi biliyorum ki geçmiþte de baþýma geldiðinden ne zaman yediysem benim yüzümü kara çýkarmamýþsýndýr. Bu kýyaklarýný nasýl unuturum senin patates. Kýzardýk bazen arkadaþlarýmýza patates kafa derdik. Ha az kalsýn unutuyordum, bir de senin püren ile salatan çok güzel oluyordu deðil mi? Kimsenin ezilmesine taraftar olmasam da her ne kadar, patatesin yani senin ezilmen bir o kadar lezzet veriyordu dilimize ve midelerimize. Niþasta bakýmýndan zengin olduðunu herkes biliyor zaten. Þeker hastalarýna da iyi geldiðin bir söylenti deðil artýk bilinen bir gerçek.

Patatesim benim, ne tatlýsýn sen. Þimdilerde benim çocuklarda çok seviyor seni... Anneleri de zýrt pýrt yapar önlerine koyar... Kartofil de diyorlar, zaman zaman kartol da diyorlar da yine de en güzeli patates ismi... Bol bol yiyin ekmek niyetine...