SEVEN, SEVÝLÝYOR DEMEKTÝR.

     Meþhur hadisi kudside Allah :”küntü kenzen mahfiyyen feahbebtü en urife ve lien urife ve halaktül insane (Ben gizli bir hazine idim. Bilinmeyi severek istedim de insaný yarattým)” Buyurmaktadýr. Hadisin “ahbebtü” kelimesi sýradan bir istek deðil, sevgi ve aþkla istemiþtir. Allah insaný yaratýrken aþký, sevgiyi ilk sebep zikretmiþtir ve bu sebepledir ki, insan olabilmenin ön þartý sevmektir. Demek ki insan yalnýz severse mutlu olabilecektir. Ve Allah insaný sevgi ile bu dünyada da ahirette de mutlu olmasý için yaratmýþtýr.

     Sevgi mutlak surette iki uçludur. Kim Allah’ý seviyor ise Allah da onu onun sevdiðinin binlerce katý seviyordur. Kulun Allah diye zikretmesi, Hakkýn “Buyur kulum” demesidir.

     Sözle “Ben aþýðým” demekle olmaz, gönülden hissetmek lazýmdýr. Günlük hayatýmýz Allaha aþk ile yöneliþimiz ölçüsünde mutlu ve zevkli hale gelecektir.

     Mevlana Hz. ne diyor;

     Öyle kolay deðil gülü koklamak. Gülü tutan ele diken batmalý, bir aþka gönül veren o aþkýn kapýsýnda yatmalý…

     Yarabbi kulun seçinceye kadar beni yaþat ve aþkýnla yandýðým bir anda al canýmý, al ki ölüm sana olan aþkýmýn adý olsun…

     Caný canana teslime hazýr deðilsen, kimseye ben aþýðým deme… 

     Allah dostu erenler mürþidler derler ki. Bize yönelip bizi sevenler ve tabi olanlar, bu sevgilerinde sadýk ve samimi olmalýlar. Çünkü mürþidini seven hakikatte Allah’ý sevmiþtir. Yol Allah’a doðru, varýþ Allah’adýr. Bu yol bizi Allah’a ulaþtýrmaya ve ona âþýk olmaya götürür.

Mevlana hazretleri der ki; Aþk abdest gibidir, þüpheye düþersen bozulur. Sen adanmýþsan ve bu uðurda yanmýþsan aþk zaten gelir seni bulur. O yüzden tasavvuf ciddi bir yoldur bir gönülde iki sevgi tutunamaz. Varsa onun adý, aþk deðildir.

     III. Selim bir gün Þeyh Galip’e sorar: “Þeyhim, hesap ettin mi, bir kalbe kaç canan sýðabilir?”

     “Bir cisme bir can sýðdýðý gibi, bir kalbe de ancak bir canan sýðabilir haþmetlûm” cevabýný verir Þeyh Galip.

      Sultan Selim, hoþuna gitmeyen cevaba itiraz eder: “Nasýl olur Þeyh efendi? Benim kalbimde nice canlar vardýr ve hepsi birbiriyle rekabet halindedir…”

      Þeyh Galip’in cevabý çok açýk olur: “Zat-ý þahaneniz, kalbi hümayununuzla Harem dairenizi birbirine karýþtýrýrsýnýz Padiþahým!”

      Bütün Allah dostlarýnýn dediði gibi, Hak dostu Said-i Nursi de diyor ki ;”Ruhumu rahmana teslim ettim gayrýsýný istemem”. Ama hiç kimse kendi kendine rehbersiz ruhunu Allah’a ulaþtýrýp teslim ederek ermiþ evliya olamaz. Ruhu Allah’a ulaþtýrmak için benliðinden geçmeli Hz. Yunus’un mürþidi Tabduk Emre’ye yaptýðý gibi rehberi olan mürþidine kendini tam anlamý ile teslim etmeli, gözü baþkasýný görmeyecek derecede Allaha âþýk olmalýdýr. Zaten âþýk olmadan teslim olmak mümkün deðildir. Allah’a ilimle deðil, aþkla ulaþýlýr. Bu aþk bineðinin kýrbacý da zikirdir. Teslim olmayý dilemeden ve zikir yapmadan arýnmak, tezkiye olmak imkânsýzdýr.

     Ýnsan denilen varlýkta Allah tarafýndan kendisine üfürülen öyle bir emanet vardýr ki, geldiði yere geri dönmek ister.

     Mesnevisinde bunu anlatan Hz. Mevlana, Rabbimizin içimize üfürmüþ olduðu ruhu, ten kafesinde hapsedilen kuþa benzetir. 

     Hz. Mevlana. “Kafesteki kuþ, zindandaki mahpusa benzer, kurtulmayý istemeyiþi cahilliktendir. Cahilliði nedendir? kafesteki kuþun uçmasýný saðlayacak rehberi bulamamasýndandýr. ”Ruhun kafesten çýkýp geldiði yere dönebilmesi için yolu gösterecek bir rehber gerektir. Kitaplardan alýnan ilim bir gün açmaza girecek gönül okyanusuna yetmeyecektir. Cevherin açýða çýkmasý gönül kuþunun canana ulaþmasý rehbersiz olmaz.

     Ýþte Hz. Þems onun rehberi, mürþidi olmak üzere gelir. Onca okuduðu kitabýn maneviyatta bir deðerini olmadýðýný gösterir.

     Hz. Mevlana’yý anlamak, onun Allah’a duyduðu aþký yaþamaktan ve onun yolundan geçer.

Manevi hayatýnýn kemâle ermesini saðlayacak, ilimle ulaþamadýðý sýrrý ona anlatacak olan vesile aranmalýdýr ki, kafesteki kuþ gerçek sahibine ulaþabilsin.

     Manevi rehberler, mürþidler o günde vardý her devirde de var ve var olmaya da devam ediyor ve edecektir.

     Gören gözler, iþiten kulaklar, idrak eden kalpler mutlak olarak bu yolu bulacaktýr.

     Bu yol gönül yoludur sevgi yoludur, aþk yoludur, hayranlýkla son bulan yoldur.

     Hayranlýk noktasýna ulaþan bu aþk kimedir? Þüphesiz varlýk sebebimiz Kâinatýn Yegâne Sahibinedir.

     Hz. Mevlana kafesteki can kuþunun uçmasýný saðlayacak rehberini bulmuþ, nefsindeki afetlerin  elinde oyuncak olmaktan kurtulmuþ, arýnmýþ.

     Canýn Canana kavuþmasý nefsin arýnmasýyla mümkün kýlýnmýþtýr Rabbimiz tarafýndan. Nefislerin arýnmasý için yol gösterenler gerek.

     Kur’an rehbersiz yaþanmaz. Sahabenin rehberi vardý Peygamber Efendimiz S.A.V.

     Hz. Þems o yýllarda da bu konuya ilim ehlinin dikkatini çekmiþtir. Her devirdeki devrin imamlarý da bu görevi yerine getirmektedirler.

     Kiþi kendi kendini arýtamaz, tezkiye edemez, Yüzmeyi ancak yüzme bilenler öðretir. Temizlenmek Kur’an’ýn lafzýnýn ötesinde ruhunu anlayacak seviyeye gelmek demektir.

     Allaha ulaþmak ve ona teslim olma iþinin gönülle, kalple olacaðýný vurgulamak için Yunus “Hiç kimse bu yolda sözle öne geçmedi. ”diyerek çok konuþmanýn, iyi vaiz, iyi hoca, iyi bilgin olmanýn Allah’ý iyi tanýmak ve ona ulaþmak anlamýna gelmeyeceðine iþaret ediyor. Hakikatte, iman bilgisi iman deðildir.

     Ýman; teslimiyet ister. Teslimiyet; bütün varlýðý ile Hakka yönelmektir. Allah’ý Can, Mal, Sevdikleri ne varsa hepsinden ileride tutmaktýr. Derviþliðe yönelenlerden ciddi fedakârlýklar beklenir.

     Nefsimizdeki afetlerin hepsi yok olunca teslimi külli ile Allah’a teslim olunur.

91/ÞEMS-9: Kad efleha men zekkâhâ.                                                                                                    Kim onu (nefsini) tezkiye etmiþse felâha (kurtuluþa) ermiþtir.

91/ÞEMS-10: Ve kad hâbe men dessâhâ.                                                                                                               Ve kim, onun (nefsinin) kusurlarýný örtmeye çalýþtýysa (nefsini tezkiye etmemiþ ise) hüsrana uðramýþtýr.

Allah razý olsun.

Burhan AKSU