Huzurlu bir ölü olabilirdim ama huzursuz bir ölümsüz olmayý seçtim. Lanet geçmiþin intikamý almaksa payýma düþen bir nebze de olsa huzurdan nasiplenmek belli ki bir düþ.

Sýcak iklimlerden gelen bir rüzgârým sanýrým yaftalandýðým kadar epriyen hayallerimin de katkýsý var bunda. Bir zehir misali ahalinin yüreði ihlali sanýrsýn ki doðduðumdan beri mevsimlerin adý çýktý.

Gündüz gözüyle etrafa bakmayý pek sevmiyorum zaten yarasa kanatlarýmla konacak yer bulamýyorum. Bulmaktan yana derdim aslýnda bulamamaktan.

Hayli yýpratýcý ölümü kabullenmek bana göre ise dünyanýn en kolay iþi zaten yýpranmýþ bir defterin hangi sayfasýna konarým ki þu siyah ve iri cüssemle?

Ördüðüm yelekler asla sahibine ulaþmadý belki de sahipsizliðimin meramýný bulmak adýna örmekle iþtigal ettiðim hele ki kendi baþýma ördüðüm çoraplar yok mu… Genelde teki kayýp bu sefer baþka bir renkle eþleþtiriyorum ve prim vermeyen hangi renkse sonsuza kadar uzaðýnda kalmak vazgeçilmezim týpký uzaðýmdaki keþiþlerin istiflediði o iri cüsseli lenduha.

Aklýmýn mermerlerine yazýlar yazýyorum uyumadýðým gecenin lanetine bürünen kayýp izleklerde ben en patavatsýz þarkýyý çalýp da dünden… dün, dediðime de bakmayýn hani ne de olsa anda bile tezahür etmiyorum.

Ýri kopçalarý var aklýmýn bir de kancalarý. Gece kapýya dayandýðýnda uçuþa geçiyorum belki bir düþü sahiplenmek belki de düþüþe geçen o iri gövdeli yolcu uçaðýnýn ölüm seferindeki yolcularýný karþýlamak adýna.

Dün gömdüm kuzenlerimi aslýnda ben de onlar tarafýndan çoktan gömülmüþtüm.

Ýki kuzenim var anne tarafýndan, baba tarafýndan kim ise canlarý cehenneme.

Bir ara karþý karþýya gelmiþtim sanýrým yaþým yirmilerin ortasýndaydý ve de ben hayallerimin ortasýna çöreklenmiþ henüz böðrüme tekme yememiþken.

Þikâyetim yok insanlardan yoksa –di’li geçmiþ mi kullanmalýydým belki de rivayet babýnda.

Gönül gözüm de kapalýydý o zamanlar sadece yakýn görme alanýma girenleri seviyordum ve aþklarýmýn dibine mütemadiyen gübre ekiyordum.

Zor oluyordu o gübreyi bulmak ne de olsa insanlýk hala tenhalarda idi ve bu kadar da kirlenmemiþ.

Ben pek mi kirliydim de þartlanýyordum günün yirmi dört saati zaten kanatlarým da kuluçkadaydý ve sadece þaibeli ayaklarýmla uzun voltalar atýyordum.

Ýhanet neydi, dememin maliyeti aðýr oldu doðrusu. Parçalanmýþ hayatýmda mali yatýrýmlar yapmakla iþtigal olduðum için parçalarý deðil de paracýklarýmý kutsuyordu zaman ve banka denen tefeci zihniyet.

Bir boyuttan hangisine geçmeliydim ki?

Önce altýnlarýmý bozdurdum üstelik özgür irademle yapmýþtým bunu derken döviz alýp battým. Belli ki estetik ameliyat olup þeklimin þemailimin deðiþme ihtimali bir sonraki bahara idi.

Sabahlarý uyanýrdým ertesi sabaha kadar da uyumazdým demek ki uyumak diye bir kavramla fazla içli dýþlý deðilmiþim.

Huzurlu ölüler bazen ziyaretime geliyordu ve ardýna bakmadan… kaçan yine o davetsiz misafirlerdi ne de olsa ölülerden korkmazdým ben yaþýný baþýný almýþ ölüleri de baþýnda taþýyan.

Kýblem neresi miydi?

Annemin kucaðý tabii ki.

Kuzey yýldýzýmý yeni kaybetmiþtim.

Kaybedeceðim fazla bir þey yoktu o aralar ne de olsa kendime haiz deðildim ve kendim’in ne anlama denk düþtüðünü henüz keþfetmemiþtim yine de bulduðumu sanýyordum oysaki kaybettiðim sadece aklýmýn kaçkýn mahiyeti ile ýsrarla beni uyardýðý kýsa zaman dilimleri idi.

Dilimi eþek arýsý soksa da ben hala aðzým beþ karýþ açýk davet ediyordum tüm beyanlarýný yürek minvalinde kutsanan bir kalýp olarak kalmaya mecbur… sözüm ona varlýðým; sözüm ona varlýðýmýn katsayýsý; sözüm ona aþkla yoðrulan yüreklerin ne kadar da itibarlý olduðuna dair varsayýmlar yaptýðým…

Öykünmek neydi ki?

Ölmekle içli dýþlý olmuþ gözüksem de ben hiç ölmemiþtim ve bilmezdim yaþayan insanlarýn aþktan nasýl öldüðünü.

Derken baklayý aðzýndan çýkardý o çatýk kaþlý adam ve yanýndaki küçük kýza tam da itiraf ederken nasýl da aðzýndan kaçtýðýna… hayýr, hayret filan etmemiþti zaten küçük kýz varlýðýndan bihaberdi nefsinin insanlarýnýn özellikle de kendi nefsi.

Bir yarasa olmayý dilemeyen tek ben de deðildim üstelik.

Ýþe yarayacaðýný bilseydim ilk gün saklanýrdým maðarama. Teyakkuzda olduðum bir rahmet belki de yine sivri beyanlarýn henüz batmadýðý…

Zafiyetlerdi yüreði küstüren iyi de herkes mi zayýftý?

Yanýmdaki XXL kadýn, göbeðini hoplata hoplata nasýl da gülüyordu:

‘’Acýyorum biliyor musun?’’

Acýkmýþ mýydý yoksa acýmak nedir bilir miydi de bana dönüp söylemiþti bu tuhaf soru cümlesini?

‘’Çok mu?’’ dedim.

‘’Yemiyorsan bana ver. Zaten ufacýk kýzsýn. Nerene yiyeceksin bunca yemeði?’’

Masamda ne yemek vardý ne de…

‘’Uzat o salata tabaðýný.’’

Yeþil yapraklarý az sonra indirecek iken mideye kadýn iþveli bir kahkaha attý.

‘’Merak etme, þekerim. Sýrrýmýzý kimseye söylemem.’’

Ýki kiþinin bildiði… iyi de ne o ne de ben biliyordum üstelik sýr saklamayý henüz baþaramamýþken üstüne üstük sýrlarýmý henüz edinmemiþken…

Hayret dolu yüzüm.

Kývanç dolu yüreðim.

Özrüm.

Ben bir yarasa idim o günden sonra ve ölülerle arasý iyi olan.

Huzurlu bir ölü olmayý mademki reddetmiþtim…