Sýrtýnda heybesiyle, ayaðýnda çarýðý, baþýnda serpuþuyla çok heybetli duruyordu münzevi. Kalbine bir kýymýk batmýþ gibi sancýyordu, gözleri þaþýlacak denli iri ve karaydý. Doðuþtan hak eliyle gözlerine sürme çekilmiþ gibiydi.

                Bir hayal gibi duruyordu.

                Vardý ama yoktu gibi.

                Gözünün karalýðý ömrünün karanlýðýna delalet ediyordu.

                Üstünün baþýnýn hýrpaniliði onun aþk ehli olduðunun kanýtýydý.

                Bu dünyadan vazgeçmiþ gibi duruyordu.

                Aklý baþka dünyalarýn çiçeklerindeydi sanki.

                Gözleri uzak diyarlarýn ufuklarýna bakar gibiydi.

                Garip bir çekiciliði vardý.

                Güvercinin boynundaki halka onun boynuna geçirilmiþ gibi duruyor ve bunu aþkýn kemendi olarak kabul ediyordu. Sahiden de dikkatli baktýðýnýzda onun gerdanýnda bir halka izi varmýþ gibi görünüyordu.

                Onun gerdanýndaki ize dikkatlice baktýðýmý görünce bana þunu söyledi:

                - Bu! dedi gerdanýndaki halka izini göstererek ' Sevgilinin niþanýdýr boynuma geçirdiðim.'

Benimle konuþtuðunu görünce bu muhabbete girmeyi istedim ve þöyle yanýtladým onu:

                - Çay içelim mi? Vaktiniz varsa tabi ki.

                Bundan hoþnut olduðunu hissettim ki yanýlmadýðýmý onun 'evet' deyiþiyle anladým.

                Yakýndaki bir çay ocaðýna gidip oturduk.

                Çok derin susuyordu.

                Ve siz dipsiz bir kuyuya düþtüðünüzü hayal ediyordunuz onun bu suskunluðunu dinlerken. Ayaðýnýz bir türlü zemine deðmiyordu. Hele bir de gözlerinin karalýðýna dalýp gittiyseniz Allah yardýmcýnýz olsun!  Bir mýknatýs gibi çekiverirdi sizi kendisine. Oltaya takýlan balýk gibi onun ellerinde olurdu ipiniz.

                - Gözlerindeki kim? dedi bana.

                - Anlayamadým. dedim.

                - Gözlerinde ikamet eden ve baþkasýný görmeni engelleyen kim? dedi sert bir þekilde. Ýçimi okuyordu, yok yok canýmý okuyordu adeta.

                Ne diyeceðimi bilemedim. Çaycý geldi o an Allah'tan.

                - Bir þey ister misiniz? diye sordu.

                - Bize demlik çay getir. dedim.

                - Eyvallah! dedi çaycý ve gitti.

                Sorduðu sorunun cevabýný beklediðini biliyordum.

                - Buranýn çayý güzeldir. Suyu Karaçalý suyudur ve çayý kaçaktýr.

                Topu çeviriyordum kendi sahamda. Lafý eveleyip geveliyordum. Sahi bu münzevi gerçek miydi yoksa benim mi tahayyülümde vardý.

                - Neden terk etti? seni dedi birden.

                Betim benzim attý, sesim soluðum külliyen kesildi. Hiç böyle olmamýþtým. Bir insana 'Sen kansersin.' diyen doktor acýmasýzlýðýnda ve  soðukluðundaydý.

                El insaf! demek istedim ama öyle bir sihir altýndaydým ki dilim bile dönmüyordu aðzýmýn içinde. Kelimeleri hatýrlamýyor hatýrladýklarýmý bile mantýklý bir sýraya koyamýyordum. Nüzul gibiyi bu münzevi. Daðdan kopan çýðdý.

                - Þey! dedim. 'Kimse yok ki baktýðým. Siz yanlýþ gördünüz ya da yanlýþ anladýnýz.'

                - Karþýnda alelade biri yok ey biçare! diye haykýrmasýn mý yüzüme. ' Masmavi bir göðe baktýðýnda, baktýðýn yer simsiyah bulutlarla dolar. Dupduru bir suya diktiðinde gözlerini o su anýnda bulanýklaþýr ve içilmez olur. Bir çiçeðe yöneldiðinde o çiçek kurur, bir kuþa seslendiðinde o kuþun kalbi durur. Sen kime ne anlatýyorsun?'

                Tüylerim diken diken olmuþtu. Bu sahnenin gerçek mi rüya mý olduðunu anlamak için kendimi çimdikliyordum ve çimdiði hissediyordum.Aklýmý zayi edecektim, kalbim duracaktý. Çaycýnýn getirdiði kaçak çayýn dibe çökmüþ ve dem tutmuþ hali mis gibi kokusuyla birleþince kendime birazcýk güvenimin geldiðini gördüm.

                - Nasýl içersin çayý? dedim.

                -Sadece dem koy! dedi.

                Ýnce bellilere doldurdum çayý. Þekerliði uzattým münzeviye.

                - Þekersiz içiyorum. dedi.

                Ben iki þeker attým ve karýþtýrdým çayý. Kaþýðýn bardaða deðdiði andaki ses sarmýþtý bizi. Þekerin iyice eridiðini görünce býraktým çayý karýþtýrmayý.

                - Kimsiniz? dedim bütün cesaretimi toplayarak. Hani meselde olduðu gibi sarhoþ olan bir farenin 'Bana kediyi getirin.' demesi gibi sahte bir cesaretti bendeki.

                Sorumu duymazlýktan gelmiþ ve beklediði cevabýn takibini yapýyordu.

                - Ondan bahset bana, onu anlat. Ömrünün geri kalanýný... Þu an ki mutsuzluðunun müsebbibini... Aklýný ondan alamayýþýný, kalbini ondan kopartamayýþýný anlat. Erbabý kalemsin, kaðýda döktüðün ve kaðýdý yaktýðýn cümlelerin muhatabýný söyle. Uðruna geceleri döktüðün yaþlarý... Aðzýndan çýkan ahlarý, sesindeki hüznü, kursaðýndaki özlemleri... Saydýrtma bana daha. Onu söyle. Kim olduðunu.

                -Yok öyle biri. dedim. O böyle konuþunca ben zamandan ve mekanda uzaklaþtýðýmý hissediyordum. Aklýmý yitirdiðimi kalbimdeki ateþi söndürdüðümü zannediyordum. Bir ayyaþlýk hali üzerime sirayet ediyordu.    

                Çayýný hýzlý hýzlý yudumladý. Ayaða kalktý.

                - Sen sussan da içinde saklý olaný biliyorum. Yýllar geçse de sen onu unutamayacaksýn asla.Ve bu yüzden baþkasýný sevemeyeceksin. dedi.

                Yüzünü dönüp bir iki adým attý. Koþup yapýþtým paçasýna.

                -Yalvarýrým kimsin? dedim. 'Adeta iç dökümümü yaptýn. Beni bu kadar iyi tanýyan ama benim onu tanýmadýðým kim olabilir bu dünyada? Merak ediyorum kimliðini.'

                Acý acý güldü bana.

                - Sahi tanýmadýn mý? dedi.

                - Hayýr. dedim.

                - Ben senin kaderinim. dedi ve gözden kaybolup gitti.

                Masada iki bardak vardý. Biri elimdeydi bardaklarýn diðeri ise masadaydý. Yaþadýðým bu þeyin gerçek mi  hayal mi olduðunu anlamak için masadaki bardaða baktým. Bardaktaki çay içilmiþti ve bardak hâlâ sýcaktý.