Yýl 1965 aylardan Eylül,günlerden perþembe.Kýrýk dökük bir kamyon kasasýnda üç aile Muþ'un murat nehrine bakan  küçük ama þirin bir köyünden Hatay'ýn Kýrýkhan ilçesine göç ediyoruz...Aklýmýn ermediði bir

yolculuða Anamýn kucaðýnda bir daha geri dönmemek kaydýyla veda ediyorum...Yol kenarlarýnda kuruyan sarý papatyalar,boynu bükük gelincikleri arkamda býrakýp bilmediðim bir þehre göç etmenin çocukça düþlerini kuruyorum....Göç etmek benim alýn yazým galiba ki ailemde Osmanlý Rus savaþý sýrasýnda göçe maruz kalmýþ,Büyük Önder Mustafa Kemal ATATÜRK tarafýndan Muþ'a getirilen Ahýskalý Türklerinden.Babam o yýllarda beþ yaþýnda. Vagonlara doldurularak sürgüne gönderilen,çileyi iliklerine kadar hisseden,sevdiklerini ve topraklarýný terk eden Ahýskalý Türkler...Gecenin karanlýðýnda yapýlan yolculuk sonuncunda ,artýk hayatýmýzýn sonuna kadar kalacaðýmýz ilçeye sabah saatlerinde vardýk. Konakladýðýmýz ev Milli Eðitimde memur olan ortanca amcamýn evi,doðudaki toprak damlý evlerden farký duvarlarýnýn kerpiçten yapýlmýþ olmasý...Topraðýný,evini býrakýp ayný çileyi çekmek için buralara neden geldiðimizi sorgulamayý her halde düþünmemi beklemezsiniz...Komþularýn bakýþlarý arasýnda mahallede kendime arkadaþ bulmam güç olmadý..Muþ Kýrýkhan'a gelmiþti .Artýk Muþ'u özlemenin hiç bir espiriside kalmamýþtý..Kýþ gelmeden her kes gibi bizde bir gece konduyu en kýsa zamanda hayata geçirerek yurt yaptýk..Bir oda,yanýnda bu þehre yakýþan küçük bir mutfak,odanýn kapýsýnda kýsa zamanda yapýlan evimize nazar deðmesin diye Amcamýn oðlu tarafýndan buyuk harflerle yazýlan MAÞALLAH..Ne güzel bir ifade bütün bunlarý okuma yazma öðrendikten sonra hafýzama kaydediyorum...Kýrýkhan kurtuluþ mahallesi muþlu tepesinde  bulunan sarý okula kayýt oldum.Düþüncelerim her gün biraz daha deðiþiyordu.Buralar benim doðduðum yer olmasada doyduðum yerdi..Bende artýk þehirli olmuþtum..Yolu olmayan ,suyu,elektriði olmayan tek gözeli evleri olan bir mahallenin sadece bakkal zeki amcasý olan  þehirlisi..Kýsa zamanda bu hayata alýþtým.Mahallede arkadaþlarýmda oluþmuþtu hatta bir abi tarafýndan da bana bir takma isim takýlmýþ  adým Yiðit-olmuþtu.

Ýlk sinemayla tanýþmam Cüneyt Arkýn'ýnlý filmlerle oldu,sonra Kartal Tibet in kara oðlaný ile tanýþtým...Hayallerim gittikçe deðiþiyordu,artýk birdir bir,canak çömlek oyunlarý beni mutlu etmiyordu gözüm  sinemada kalmýþtý bende artist olmak istiyordum...Baktýðým aynada bir Cüneyt yada bir Kartallý göre biliyordum.Kim beni çaðýracak beklentisi içerisinde her gün biraz daha büyüyor hayalým artýyordu. Sinema sevdasý beni ilk okulda piyes oynamaya yitti ,VATAN YAHUT SÝLÝSTRE adlý oyunda rol aldým,arkasýna 10 Kasýmda,23 Nisanda ve 19 Mayýs da þiirler okumaya baþladým galiba çoçuk aklýmla hedefe ulaþýyordum.Bu hayallerle ilk okul bitmiþ, orta okula baþlamýþtým orda da tiyatro çalýþmalarým devam etti,lise yýllarý ayný þekilde olmasýna raðmen halen ben Sinema artisti olamamýþ beklemede kalmýþtým...Hayran olduðum sanatçýlarýmýn ve amacým için Üniversite sýnavýna bile Ýstanbul'da girdim.

Yýl 1978 zor yýllar baþlamýþtý.Sað/sol çatýþmasý ortasýnda kalmýþtým.Hayalým deðiþmeye baþlamýþtý.Avukat olmak istiyordum,olmadý iyi bir yazar olayým derken hiç bir þey olmadan Bir Devlet Kurumunda memur oldum çýktým..Geride býraktýðým kapýsý kýrmýzý boyalý Maþallah yazýlan gece kondu çok deðiþmedi ama sevdiklerimi birer birer kayýp ettim..zaman zaman kapalý kalan kapýyý açýp bahçesinde oturup hayallerim kurulmasýna neden olan bu þirin evde elektriði,,suyu,yolu olmasaydý da babamýn ellerini saçlarýmda hissetseydim,anamýn nerde kaldýn oðlum deyiþini duysaydým...Þimdi bir büyük þehrin kalabalýklarý arasýnda hayal bile kuramýyorum.çocuklarýmýn hayallerine katkýmýn olduðunu bile düþünemiyorum..Bildiðim tek bir þey var ki hayallerim hiç ölmedi,onlarý bir türlü öldüremedim baktýðým aynalar artýk eskisi gibi gülümsemiyor ama çocuklarýmýn gözlerinde hayallerimi yaþatmaya devam ediyorum....