Tadýnda bir düþ yine

Tekelinde hislerin… sakýn ha,

Kaçýrma gözlerini

Sitemde kahýrlarý beslediðin

Ýnce uçlu mu olmalý ucu

Þiirlerin?

Kýrýk kanadý pervanenin

Nidasý belki de gizemli þehrin…

Son sözünü haykýran bir canlýdan

Yana mý olmalý derdim?

Sonramý sormam da hani

Varsýn kahinler tayin etsin ömrümü.

Közünde ya da hükmünde

Derbeder benliðin

Bir aþký bir de acýyý kýyam bildim bileli

Üstüne ektiðim üstü çizik bir hikayeyi

Bandýkça þiirin imgesine

Daðýnýklýðýmý tescil eden

Kaderin cilvesine toz kondurmazken

Hem de en alasýndan bir ölümü

Niyaz ederken Tanrý’dan:

Altý üstü tek odalý bir hücre

Varsýn kabir varsýn ebedi ikametgâhým

Addedilsin bilinmezin nezdinde.

Sonramý kopardýlar koparalý

Öncemi çoktan kazýdým tarihten

An’ýmdan ise þüpheliyim

Ansýzýn tetiklenen hüznümle

Altý üstü tek heceye gömdüm acýmý

Sihir bellediðim aþký hepten

Hediye ettim ahvalime

Olur da anarlar beni bir gün.

Zaman öfkeli mi ne? Yoksa coþan sevdasýnýn nazarýnda hendekli bir yol mu?

Tutuþanlardan yana derdi oysa zamanýn bir de amansýz aþklarýn ve ölümlerin çetelesini tutuyorsa.

Yorgun adýmlar arþýnlýyor kýyýlarýný iç sesin. Bir nida ve derken bir sessizlik.

Sus payý her söylemde ayrýcalýk var. Dünün kýlýfýna geçen þimdi ile örtüþen yarýn mizaçlý bir þiir kadar da kaçkýn ve hayli býçkýn.

Rotasý sapan kim ise buyur ediyorum içimin tozlu yollarýna sonra da defolu belleðimi güncelliyorum.

Zýkkýmýn kökünü ye, diyenlerin kinayesine tepkisizliðim. Yiyip yiyeceðim ne olabilir ki hele ki bunca sergüzeþt nefsi yok sayýp ben önüme bakarken.

Hicvindeyim kainat orkestrasýnýn.

Gelenler gidenler gýrla.

Kuþlarýn sürüsüne ve sefasýna bereket.

Mizansende ise hep ayný ses tonu yine resimsiz sözcüklerin kýpraþtýðý sonra da baþ tacý yaptýðým davetsiz misafirim.

Karýnca adýmlarla yürüyorum. Son sürat susup birikenleri yýðýyorum beyazýn masumiyetini ihlal edermiþçesine bencil bir huzursuzluða sürüklendiðim.

Tonunda renk farký.

Düþkün siyahýn beyaza çalýmý sonra da sarý güneþin homurtusu.

Gök kaygýlý.

Tanrý’ný evinde biriken aþký ve hikmeti yok sayanlara sözü meleklerin.

Aþkýn þühedasý yoksunluðun da kibri ve salya sümük cümlelerim.

Kayýtsýz insanoðlu ya da tam tersi: öfke kusan ve öfkesini yetiþtirdiði nefretin eþlik ettiði.

Peyzajýn fakir dili az ileride ýslýk çalan.

Zamirler kaçkýn ve filler býçkýn.

Kipler de pek bir romantik.

Zamansýz ölümleri ihbar eden Tanrý’ya sonrasýný ise ölü gözlerine aþkýn boca eden.

Nedamet esiri.

Aþka kibarlýðýn sökmediði.

Ýndinde sýyrýldýðým neþem sonramla eþleþtiðim aslýnda ölümü gör, demekten de asla imtina etmediðim.

Bir mimarý doku adeta þehrin surlarýna emanet ettiðim hüznün yalýn seyrinde Huda yanlýsý bulutlardan damlayan yaþa tahammül edemeyen aykýrý ve hoyrat rüzgâr; ölümü taþýyan, sýfatlarý zehir zemberek açýlýmlarla doðaya geri sunan bir hidayet benzeri ve þafaðý atan satýrlardan adadýðým dileklerim yine bir yatýr meziyetinde geleni gideni baþýmýn üstünde aðýrladýðým.

Yansýz aþklarý kucaklýyorum.

Sakil âþýklarýn elinde umut yüklü çiçekleri suluyor bir þair.

Öncemi unutmalýyým demek kadar da hicap yüklüyüm ve savýyorum sýramý.

Esefle kýnandýðýmý arþa çýkmýþ da sadece Yaratýcý boykot etmemiþ beni.

Ölümüne sevdiðim bir o kadar aþikâr.

Ölümle hayatýn en birincil vazifesi iken benliðin dirliði ve son ulak bildiði o misafirden de çaldýðý belki de çalýnan zamanýn faizine hürmeten sadece Yaratýcýdan yana umudumun tekerine dolanan bir vazifeymiþçesine aþkýn cihat, yorgunluðun da sunumunda ben bir çiçek kadar kýrýlgan ama sevgi dolu olmayý nasýl beceriyorsam.

Gün özürlü þiirlerden bile alacaklý iken insan…

Ýnsanlýðýn birincil ilkesine sahip çýkmayý da aþk bilmiþken.

Son sözümü henüz söylemeden kime neyi ispat etmeyi düþünüyorum ki?

Hakkýn nezdinde aþka düþtüðüm her günü mademki milat biliyorum.

Kinayeler armaðan ediyor evren, esefle kýnandýðýna delalet hangi zümreyse bir gölgeyi misafir eden tenhasýnda þehrin.

Deli rüzgar.

Deli fýtrat… diyorum demesine lakin sonlanmýyor içimdeki tutsak aþýk.

Hani’lerimi yamýyorum hangi’lerime.

Hamdolsun demenin mahremiyetine sýðýnýyorum, sýðdýrýyorum koca koca adamlarý ve kadýnlarý el kadar yüreðe oysaki el’im her birinin gözünde ve kifayetsiz bir sancaðým yine ölçüsüzlüðümden alýrken boyumun ölçüsünü.

Çivileme seviyorum yürek boyu yalnýzlýðýmý.

Seriyorum satýrlara iklimlere düþkün deðiþken mizacýmla ben bir þiir dileyip bir de þiirle beslendiðim gecenin bir vakti naþýna tanýk her þehrin, bu sefer þehir boyu þiirlere düþüyor yolum aslýnda tek tanýðým belki de tek tutunduðum dal.

Ýçimin kýyýmlarýnda bir satýra rast geliyorum sanki yatýr sýfatýna bürünmüþ þehla gölgesi görünmeyin belki de benim þeþi beþ gören sonra da týk nefes varlýklarla savaþa tutuþuyorum.

Cahil yürek.

Sefil benlik.

Kendimden mesulüm belli ki hükmedilen bir varlýktan çok öteyim yine çatýrdayan seslerin kayýp iklimlere denk düþtüðü.

Hangi mizansen ise dünde kayýtlý.

Hangi aþk ise yarým kalmaya mahkum.

Þiirlerle uzlaþýyorum bir þekilde ve bu þekilde iç sesim biçimleniyor.

Bazen bir adam oluyor þiiri bozguna uðratan.

Bazen bir imge oluyor peþime düþen ki peþine düþtüðüm hiçbir imge kalýntýsý yok geceyi öldürdüðüme tek tanýk ne de olsa mahrem bir yolculuk yolumun her aþka düþtüðünde ben algýlarýmý eþsiz bir frekansla donatýp içimi de aydýnlýk kýlan bir mizansen.

Þehirden yana dertliyim aslýnda ama geceleri pek bir hülyalý yorgun Ýstanbul ve daðýtmak istiyorum surlarýný, daðlarýný, bozkýrlarýný.

Ne gam, sen ki gölgenden korkan küçük kýz!

Ne gam, ölümü yad ettiðim her geceyi kabuslarla eþleþtirdiðim.

Ne mutlu bana ki; ölümüne sevdiklerimin yakasýnda bir çiçek kimliðinde sararýp solmuyorum da.

Ýçimin ahkamlarýnda kanayan çiçeklerden alacaklýyým belki de adýmdan yana dertliyim.

Ýmgeler çoðaltan gece karanlýðý ve sýrýtan hilal.

Konuþluyum mademki bilinmeze, kim ise beni topa tutan alýyor boyunun ölçüsünü.

Aþkýna armaðaným þehrin.

Aþkýma aþýk þiirlerin yazmadan duramadýðým þair gölgesiyim yine kimliðime tek dokunuþta yoksunluk ve yokluk yazdýðým belki de var olduðumu müjdelerken her þiir,  ben yokluðumu sunduðum.