Zaman huysuz ritimler biriktiriyor ve þaþalý ölümlerle diriliyor mekân ve insan.

Cinnet noktasýnda teyakkuza geçen; þirret bir kadýnýn aþka nifak sokan hezeyaný belki de belirsizliðin belirteç addedilen yanlý fýsýltýsý.

Þiirler geçiyor sokaktan aslýnda sokaktan deðil soluksuz kalan hicaptan yana tasasý þiirin ve þairin.

Öfkeli yangýnlar solurken ejderhasý imgelerin, þanlý geçmiþine lanet okuyor yazar ve okuru.

Gölgelerin himayesinde mimlenmiþ yalnýzlýk yine kýtalar aþan, þiþeler deviren hegemonyasý ölü hücrelerin kokuþtuðu hücresinde bir gece vakti diri bir bedene geçmek adýna kötü ve kötülük son hamlesini yaparken.

Semt pazarlarýnda ayaðý olmayan tezgâhlar aslýnda dirliðin, birliðin hüküm sürdüðü yine aslýna ihanet eden insanlýðýn geldiði çýldýrma noktasýnda kadýnlar katlediliyor belli ki annesiz büyüyecek katilin çocuklarý.

Katmalarda saklý hicraný kim soluyabilir ki yanýnda mutluluk göz kýrpýyorsa saltanatýna insanlýðýn?

Hükmen yenik.

Sehven âþýk.

Miadý dolmuþ ömürlerden savrulan nidalar yine sahipsizliðin verdiði acý ile uçuþan yapraklar.

Dirildiðimizin kehaneti iþte þafak öncesi uyumsuzluðun gece ile hemhal olmak adýna tüm ýþýklarý kapamanýn verdiði yas ile yaþlanan seyircisi ölümün.

Köleliðin zuhur ettiði belki de kör gözlerin kem gözlerden nasiplendiði.

Rotasýndan sapanlara son bir uyarý yine gök ikiye ayrýlmýþ lakin kimin umurunda?

Sefahat avcýsý ve yanlýsý, zamandan çalýp kadere yüklendiðimiz ya da tam tersi lakin diri bir neþeyi tensiye ediyor keder belli ki uyumsuzluðun baþ þehri asýlsýz bir gerçek kadar yalan dolu heybesinde fani hükümlerle derviþ ölümlerine peþkeþ çekerken falcýlar ve çýkmayan fallarý.

Duraksýz þiirler ve duraðý olmayan taþýtlar, notalar…

Ýnsan yüklü cehalet.

Cehalet yüklü insanlýk.

Bilginin ediminde þuur kaybý yaþayan hatta yaþadýðýndan bihaber belki de yalýtýlmýþlýðýn kasrýnda deli fiþek bir terennüm kadar çýðýrtkan mizaç yine örselenen, garipsenen.

Tutkaldan bile yapýþkan kimi duygu kimi cümle. Beyitler aþýp da ulaþamadýðýmýz o þiir.

Ulaþýp da çözemediðimiz o þehir.

Ýstifli metazori gölgeler birbirinin peþi sýra nankör bir edayla ve de ýsrarla sahiplenmek evreni oysaki evren nasýl tok gözlü belki de miadý dolmuþ bir kara delik az sonra kopacak kýyametin de habercisi bunca öfkeyi ve zulmü sindiremeyen kayýtsýzlýðýn þifresine dair göðün kanayan bulutlarý.

Kýrmýzýdan öte yol mu yok?

Ya da siyahýn fitilini çeken.

Belki bir kýyýmda bin bir sonuca katlanmanýn infilak noktasýna getirdiði.

Ümitlerimiz solgun bayaðý zamandýr. Ataða kalkýp da ayrýmcýlýkla suçlanan insanoðlu oysaki sevginin de umudun da ne ýrký var ne de irsi hastalýðý. Olsa olsa paye vermediðimiz belki de öfkenin piri içimizde çakýl taþý, yüreðimizde saatli bomba ve bizler kurgularken alt bilincimizi yine kýsacýk cümlelerle peyda olan duygularýmýz.

Asi.

Ýsyankâr.

Nefret dolu genelde.

Çocuða ve mazluma gücü yeten.

Kýrýp dökmekse ortalýðý daha da beteri var sýrada. Bir kalbi kýrmak yine peygamber sabrýna sýðýnýp insanlýðýmýzý tescil ettirmek adýna sus pus ve sýnandýðýmýzýn bilincinden Ýlahi Adaletin tok sesine vakýf evren savarken sýrasýný týpký biz ölümlü ve öfkelilerin dans ettiði koyultulmuþ vicdanlar çarþýsý.

Hakkaniyetin sorgulanma þansý yok da üstelik zira tek doðru ve tek haklý yine gönülsüz yaþanmýþlýklarýn külfeti zaman aþýmýna uðrayýp da gölgemizle bile kavgalý, sevdamýza zimmetli yine de hükmetmeyi pek bir görev edinmiþ.

Hangi sunum?

Hangi hazne?

Yürekteki saklý hazine.

Sondan baþa almaksa hayatý ne mümkün.

Sonu gelmiþse mutluluðun ne gam.

Sözüm ona benliðin tefsiri; sözüm ona aþkýn hutbesi ve belki de en dokunaklý sure/t.

Gönül gözünde kaygý bürümüþ kimliðin son çaresi yine sýðýnaðýmýzýn müridi biz sefil faniler üstelik hak hukuk tanýmadan sorguladýðýmýzý deðil yanlýlýðýmýzý geçerli kýldýðýmýz.

Sýfatlarýn geçirgen yasýnda sonlanan umut tarhýnýn solmuþ çiçekleri.

Gölgeden gölgeye düþüp de yolu yine mecazi bir aþkýn kýyama durduðu sonra da sonlanmasýndan hicap duyup solmasýndan yana kaygýlarýmýz üstelik bulutlarýn renginden fallar tuttuðumuz oysaki kehanetlerin günaha delalet olduðu ve yine kaderin izdüþümünde bizler bir çiçeðin kýrýlganlýðýna vakýf ve tanýk, son sürat yaþlarýmýzla çiçeklendirirken gönül bahçesindeki mahzun çiçekleri.

Yaþadýðýmýz kadar solduðumuz.

Solduðumuz kadar insanlýðýmýza tabi olduðumuz.

Geçimsiz duygularýmýzla çýkýp da yola, varlýksýz yalanlarda son bulan insanlýðýn da kaldýrma gücünden nasiplenip hala nasýl oluyor da batmadýk, demekten imtina etmekten çok öte yine bata çýka yürüdüðümüz sapaklardan ereceðimiz hidayetin yüz ölçümünün boyutsuzluðunda kaybolmak: yine erdemin ve vicdanýn hafifliðinde konduðumuz kanatlarý Ýlahi Aþkýn üstelik sýrrýna vakýf olduðumuz bilinmezin gizemine riayet etmek kadar da muhteþem bir duyguyu sahiplenmek.

Tütsüleyebildiðim kadarým belki de sýðýndýðýma þükür yükleyip.

Iskalan varlýktan damlayan zerreler belki de zararsýz ve delik bir sebilde dolu haznesine özlem duymak kadar akla zarar.

Gönül yorgunluðunun çok göreceli bir kehanet olduðu hatta aslýmý inkâr etmeye kadar giden ve sevecen bakýþlarýna yenik düþtüðüm kimler ve neyden ibaret olduðumu hecelerken.

Örtüsü olmayan bir þehir gibiyim bazen ve ayan beyan ýþýklarým, karanlýðým da.

Ellerimden kayan zamanýn arsýz yýllarýný biriktirdiðim kovasýnda þelale olmuþ gözyaþlarýmdan kaynak yaratýyorum olmayan nemine ve yaðmuruna þehrin yine ýþýklarýna tav olduðum bir þiiri çaðýrýrken uzaklardan.

Günlerimi böldükçe bölündüðümü unutuyorum aslýnda yana ayýrdýðým düþlerimin örgülerini okþuyorum usulca.

Küflü resimler postalayan dünde kaykýlmýþlýðým, yolunu unuttuðum mezarlýk ama her seferinde yolcu ettiklerim belki de için için ulaþmayý dilediðim.

Yaralarý büyük, yamalarý küçük bir yorgan misali ýsýnmaya çalýþýyorum ama deliklerden sýzan ýþýk ve soðuða hala alýþamadým.

Gök de kaygýlý.

Ben hala þubattayým.

Mevsim ise kendini yaz sanýyor.

Þaibeli söylemler dönüyor ortalýkta.

Ýsi, sisi ve yorgun cüssesiyle bir þehir cücesinden alacaklýyým yine halk dilinde anonim bir türküyü arabesk bir tonda söyleyip hala ufalan umutlarýmý çapalayýp yer deðiþtirsin diye kaybolan metanetimin ardýndan aðýtlar yaktýðým.

Alacalý bulacalý deyiþlerin arayýþýndayým belki de içimi deþip ayýrmak istiyorum kýlçýðýmý. Ýskeletim hepten erimiþ týpký gölette gezinen tatlý su balýklarýna özenip kendine atmak istiyorum tezgâhýna balýkçýlarýn.

Künyemde insan yazsa da, yazana deðil yazdýrana saygým ve hürmetim.

Bir kehaneti sahiplenen þehir.

Kimse kimseyi ýrgalamýyor.

Yaya geçidinde kurallara riayet etmeyen külüstür arabalar ve sürücüsü olmayan direksiyonlar derken ayaðý ve kafasý olmayan vücutlar.

Ölü þehrin imgeleri adeta dolanan hayaletler ve gerçeði haykýran televizyon ekranlarýna odaklanýp yapay zekâlardan müteþekkil bir ekiple yine halkýn gözünü boyayan haberlerden alýyoruz nasibimizi.

Öldüðümüz de mi yalan?

Öldürdüðümüz mü yoksa tek gerçek?

Ölümüne seviyoruz ve sadece kesip biçiyoruz sevdiklerimizi.

Omurgasý olmayan canlýlar aslýnda her birimiz kendi kýlçýðýmýzý ayýklayýp birbirimize fýrlatýyoruz leþimizi.

Lenduha ekranlarda, devasa boyutlarda kara gölgeler aslýnda sahibini öldürüp bilfiil kainatý ele geçirmiþ.

Vasýfsýz Tanrýlarý var münafýklarýn ve olmayan ruhlarýný sunuyorlar þeytana yine nefsine âþýk ve tapan bir yandan da putlara sarýlan benliklerinde yüksek ökçeli nefretleri ile evreni lav etmiþ bir bilinmezlik.

Aþk Tanrýsý öldürülmüþ.

Masumiyetin ne tanýmý var ne de cesedi.

Nice faili meçhul.

Tanrý mademki takibi býraktý… ve yeni bir dünya inþa etmek adýna tek düþüncesi ne de olsa çivisi çýkan bir egemenlikten geride kalan mahþer benzeri bir tablo.

Soyut resimleri dünya bilen.

Ýzleklerde kendi dünyalarýna tapan.

Kelimeler de tufana tutulmuþ belki de esen rüzgâr bile esrikli bir fýsýltý ile son bir reverans yapýyor ölü tabiata.

Þehla gözleri göðün aslýnda iri çukurlar sadece cehennemi kutsayan, cennetin adý bile kayýp.

Alt geçitlerinde ruhun derin dehlizler var ve metafor bozmasý istasyonlar.

Þaibeli ölümleri onayan iblis artýk tek hâkimi son’un.

Baþýný yiyen yine insan benzeri kepaze ve yoz dürtüler aslýnda ömürden ömür çalýp sonunda ölümü bile pes ettiren.

Hengâmenin adý yok zira kendisi bile kayýp.

Þiirler ölülerden girift bir mezarlýk girizgâhýnda asýlý tabelalarda kayýtlý.

Dünün cennet bakýþlý rahmetine isyan eden þaibeli þairler ölümü tatmaktan mutlu ne de olsa þairler mesul tüm olup bitenden.

Bir isyanýn angaryasý.

Bir yüreðin depoziti.

Sonunda çemkiren kalemin laneti.

Cebelleþen yürek mademki pes etti noktayý da koydu þiire ve duyguya.

Þehirler küllerinden asla doðmayacak ne de olsa ölü topraðýný serdi bir kez: þiir ve þair.