Milattan sonra yýl kýrk, yaymak için hak dini,

Hazreti Ýsa iki havari yolluyordu.

Býrakýn diyorlardý, geçmiþinizi, dünü,

Ýnandýklarýnýzýn ve putlarýn tümünü!

Bir tek kiþi verilen mesajý alýyordu,

Cüzamlý oðlu için, kentten uzakta, naçar;

Allah’a iman eden zattý Habib-i Neccar.

Kalbi kararmýþ kavim, Yusuf ile Yahya’ya,

Sihir yapýyorsunuz, deyip inanmýyordu.

Onlara destek için, Þem-un yollarda yaya,

Gizli görevle geldi, diyarý Antakya’ya.

Fakat kalp gözlerinin perdesi inmiyordu,

Ýtilip, taþlanarak, zulme uðradý üç er;

Koþtu, kendini siper etti Habib-i Neccar.

Þehit oldular orda, buyruldular cennete,

Debdebeli yaþamý býrakmadý gafiller.

Cümlesi helak oldu, uðradý felakete,

Antakya o an döndü, harabe memlekete;

Kalkan eller tutuldu, kurudu çýyan diller.

Tam altý asýr sonra, Ýslam güneþi açar,

Yapýlan ilk camide, yattý Habib-i Neccar.

Semasýnda inlenir, çan, hazan, ezan sesi,

Çeþitli inançlarý barýndýrýr bu þehir.

Duyulur þadýrvandan, suyun týný, güftesi,

Eller duaya kalkar, çarpar göðüs kafesi;

Yaný baþýnda Asi, tarihe tanýk nehir.

Uyuyan dört hak dostu, kalplere huzur saçar,

Þem-un’la komþudur alt katta Habib-i Neccar.

Bu kýssa unutulmaz, geçse dahi asýrlar,

Kur’an ayetlerinde, sure-i Yasin’dedir.

Ne Roma Krallýðý, ne kaldý yüksek surlar,

Köhne kalýntýlara, karýþtý gitti sýrlar.

Mümin, Hýristiyan’ýn, gönül dünyasýndadýr,

Antakya’da tüm kuþlar, dostluk aþkýyla uçar;

Manevi havaya can kattý Habib-i Neccar.

Adý verilen daðdan, baktým ovaya doðru,

Kurtuluþ Caddesi’nde, mabetle süslü meydan.

Minareden günde beþ kez yapýlýrken çaðrý,

Neccar’dan teblið gibi, o ses, titretir baðrý.

Arýndýr bizi Rabbim, her türlü kötü huydan!

Alaca, tefekküre dalýp olmuþken duçar,

Sinesinde gül oldu, bitti Habib-i Neccar.

Muhittin Alaca