Seneler önce tatilden dönüyoruz. Haným çocuklar ve ben, arabada dört kiþiyiz, her zaman gittiðimiz yerden deðilde, bu sefer Denizli üzerinden Ankara'ya varalým dedik,ama yollarýný da pek bildiðimiz yok haniyse. Arabayla girdik þehre çýkamýyoruz. Halbuki eskiden de az çok bilirdim Denizliyi ama bu sefer þehir deðiþmiþ geliþmiþ...

Bir þehire girip de çýkamamak ne büyük zorluk bilseniz. Allah kimselerin baþýna vermesin. Vallahi çok uzun sürse bu durum insan bunalýma da girer... Yirmi sene önce geldiðin bir þehre yirmi sene sonra gelince haliyle çok farklý ve çok deðiþik bir þehir görüyor insan... Hem de ne deðiþmiþ...

Kendi kendimize þehirden çýkmaya çalýþsak yine de bir þekilde çýkarýz illa ki her yerde tabelalar var, Allah'a þükür okuma yazmamýz da var. Atalarýmýz ne demiþ hem de ‘’Bilenler bilmeyenlere sorsunlar.’’  Hiç o konuda ben de haným da tereddüt etmeyiz... Birini bulup soracaðýz mutlaka...

Caddenin kenarýnda yürüyen bir adama usulca yanaþtýk''Hemþehrim Ankara istikametine gideceðiz, ama yolu kaybettik yardýmcý olsan bir zahmet'' dedik. Adam gayet sakin ''Abi az ileri de iki tane battý çýktý var onlarý geçtikten sonra þöyle þöyle gidin direk Ankara yoluna çýkarsýnýz''dedi. Eyvallah abi deyip yola koyulduk; koyulduk koyulmasýna da, acaba bu battý çýktý neyin nesi diye düþünürken, altgeçite girince, kafa da þimþekler çaktý. Haným dedim bu battý çýktý alt geçit olsa gerek. Baþladýk kahkahalarla gülmeye ve çok hoþumuza gitti bu kýsa ve özlü Denizli aðzýndaki deyiþ.

Þimdi bazen ben bile yerine göre kullanýyorum hiç çekinmeden bu kelimeyi...