DÝÞLERÝMÝ  IRADOYA  MI  VERDÝN  DÜRZÜ…!

         Bindikleri eþekler aðýr, aðýr Bozlapa ya doðru yol alýrken ikisinden de çýt çýkmýyordu. Ýlk ticari giriþimlerinde acaba baþarýlý olacaklar mýydý? Bu ve bu gibi karamsar þeyleri düþünmekten arda-sýrada yeliyle yüzlerine vuran, ekmek sularcasýna yaðan yaðmurdan ýslanmasalar neredeyse haberleri dahi olmayacaktý.

          Ta çocukluklarýndan beri aralarýndan su sýzmayan, neredeyse yedikleri-içtikleri ayrý  gitmeyen iki can ciðer arkadaþtýlar. Evleri birbirine iki bahçe duvarý atlamalýk yakýndý. Beraber kuþ taþlayýp aþþýk oynamýþlar, ayný okulun sýralarýn da okuyarak büyümüþlerdi.

            Zehni uzun boylu iri kýyým bir yapýya sahipken bunun aksine Ýrbaam yani köylülerinin daha çok “Ýbiþ'oðullarýnýn Ýbili"olarak isimlendirdiði arkadaþý kýsa boyluydu. Ýbili’nin   sülalesinde  Allah vergisi doðru-dürüst boy ortalamasý olmaz, kardeþlerden birinin boyu uzunsa diðerinin ki bunun aksine kýsa olurdu. Köylüleri onlarla þakalaþýrken "Yahu uzun boylunuz savak oluyor da kýsa boylunuz neden uyanýk oluyor” diye zeklenirlerdi .

          Zehni uzun boylu ve babayiðit oluþunun ceremesini asker ocaðýnda çekmiþti. Ýzinli  olduklarý günün birin de üzerine kýspet  giyinen, adý Bekir olan birisi  tedariklediði zeytinyaðý ile yaðlanýyor, antrenman yapýyor, “Var mý içiniz de benimle güreþ tutacak bir babayiðit ? “ diye etrafýna hava atýyordu. Güya  Yozgat’lý Hasbek  pehlivanýn oðlu olduðunu övünerek beyan ediyor, sorduðu soruya kimseden ses gelmeyince o da orada bulunan bir sandalyeyle güreþ tutuyordu. Günün birin de hemþerisi Etem  falýn gazýna gelen Zehni Hasbekli ile güreþi kabullenmiþ  ama güreþten bir hafta sonra ancak kendine gelebilmiþti.

             Zehni ile Ýbili bað, bahçe, bostan belleme ve bu gibi iþlerde birbirlerine 'gubaþmak' suretiyle ödünç takarlar, bu iþi yaparken de kaytarýp topraðý karalamaya tenezzül etmezler beli topraða yararcasýna sokarlardý. Analarýnýn koyduðu azýðýn azýna-çoðuna, çeþidine pek aldýrýþ etmezler, azýk hangi evden gelirse gelsin aðýz alýþkanlýðý olduðu için yemekleri yadýrgamadan yerlerdi. Ýþin aslýnda ikisinin anasý da  'eline bal dök yala' cinsinden temiz kadýnlardý.

           Arkadaþlýklarý sýký-fýký olmasýna raðmen tek anlaþamadýklarý nokta Ýbili’nin burnun da et olmasýndan dolayý genizden konuþmasýydý. Zehni bazen onun ne dediðini anlamayýnca tekrar sormak zorunda kalýr, Ýbili de ona "saðýr mý oldun, niye duymuyorsun?" diye çýkýþýrdý.       Arkadaþlýklarý askerden sonra da devam etse de evlenip çoluk-çocuða karýþmalarýndan dolayý artýk eskisi gibi uzun süreli bir arda kalmýyorlar, akþam buluþmalarýndan kýsa bir süre sonra 'evli evine' vedalaþýyorlardý. 

            Ee artýk aradan geçen zaman içerisinde çocuklarý büyümüþ, evin geçim derdi daha da aðýr basmýþ, omuzlarýndaki yükün aðýrlaþtýðýnýn yavaþ yavaþ farkýna varýr olmuþlardý. Ýkisi de diðer Karacörenli ler gibi çiftçilik ve hayvancýlýkla geçiniyorlardý. Ýbili’nin durumu tarla-tapan yönünden Zehni’ye göre biraz farklýydý. Amcasý Hacý Nuru’nun hiç çocuðu olmamýþtý. Birkaç kadýnla evlenmesine raðmen deðiþen bir þey olmamýþ, sülalesinde devam eden bu irsi durumdan o da nasibini almýþtý. Hacý Nuru’nun dönümlerce tarlasý, sürülerce koyunu, keçisi ve onlarca diðer canlý baþ hayvanlarý ölümünden sonra mirasçýlarýna pay edilmiþ, Ýbili’de hissesine düþen bu paydan nasibini almýþtý.

         Ýki arkadaþ tarlalarý ektikten sonra geriye kalan boþ zamanlarýnda vakit geçiremedikleri için adeta sýkýlýr olmuþlardý. Bir araya geldiklerin de güneyin taþýný kuzeye, kuzeyin taþýný güneye taþýyorlar, ol görüp boþ zamanlarýný deðerlendirecek bir meþgale bulamýyorlardý. Bir ara çerçilik yapmayý düþünseler de "bir yerde zalimler önümüzü çevirir de bizi soyarlar" diye bundan vazgeçtiler.

       O yýllar da Karacören’de bazý kiþiler adýna “ÇELÝKÇÝLÝK" denen canlý hayvan alýmý-satýmý yapýyorlar, Bal Memmet, Apo Fildiþ, Sarý’nýn Mustafa gibi kiþiler bundan sebepleniyorlardý. Neden bu iþi iki arkadaþ yapmasýnlardý. Ýleride mesleði kývýrýp neden onlar gibi para kazanan, ünlenen kiþiler olmasýnlardý. Gerçi Ýbili’nin bu iþte baþarýsýzlýkla biten bir deneyimi olsa da sorun deðildi. Güya Ýbili anasýnýn "þunu götür pazar da sat” diye önüne kattýðý bir danayý Kýrþehir hayvan pazarýnda alýcýnýn seksen lira vermesine raðmen atmýþ beþe satmýþ köye gelince de anasýnýn “danayý kaça sattýn Ýbili?” diye sormasýyla da alýcýyý kandýrmýþ edasýna bürünerek “atmýþ beþe kaka kodum! ana” diyerek hava atmýþtý.

         Olayý sonradan duyan Zehni bu durumu Ýibili ye sorduðun da ondan "gardaþlýk  hayvan pazarýnda rastladýðým bir asker arkadaþýmýn oyununa geldim, adam meðer alýcýnýn deynekçisiymiþ bana içirdiði iki bardak gööleme rakýyla ayaðým yerden kesilmiþ çoðu az, azý çok bilmiþim bunu da anama diyemezdim."cevabýný almýþtý.

         Çelikçiliðe karar veren iki arkadaþ bu iþi yapanlarýn köyde peþlerinde  geziyorlar, güya onlara belli etmeden akýllarý sýra “ bizim sarý inek kaç lira eder veya sen þu danayý bize kaça satarsýn?” diye sorular sormak suretiyle onlardan ticari bilgiler sýzdýrma yolunu denemiþler, bu da onlarýn on-on beþ gününü almýþtý.

         Bozlapa'ya vardýklarýnda camiden öðlen ezaný duyuluyordu. Günlerden Cuma idi, cemaatle beraber namazý kýldýktan sonra ibilli’nin Halil emmi kýzýnýn evine misafir oldular. Hoþ-beþti, karýn doyurmaydý derken bizimkiler soranlara niyetlerini açýkladýlar. Biraz sonra misafir geldiðini duyan komþularý da yavaþ, yavaþ laf dinlemek için eve dolmuþlardý. Çaylar yudumlanýrken gelenlerden biri ”Ýbili aða; düðün yapacaðým paraya ihtiyacým var, iki dana satmak istiyorum, istersen ahýra bir bakýver, eðer anlaþýrsak bunlarý sana satayým” dedi.Ahýra girdiklerinde Ýbili alýcý, Zehni de meyancý olarak rol almýþlardý. Ýbili’nin konuþmasýný adam anlayamayýnca! pazarlýðý Zehni yaptý.

        Ev sahibi ile vedalaþýp ayrýldýlar. Araplý köyüne doðru yol alýrlarken 'iyi bir alýþveriþ yaptýk' düþüncesinden olacak ki içtikleri cuvaranýn  tadý bir baþka geliyordu. Araplý köyüne vardýklarýnda dýþarý akþam olmuþtu. Bir aðanýn odasýnda misafir oldular. Ertesi günü Bozlapa'dan aldýklarý iki danayý iyi bir karla satýp yerlerine inek, öküz alarak  baþka köyün yolunu tuttular. Alýþ-veriþe çýkalý neredeyse on gün kadar olmuþtu. Evlerine, çocuklarýna hasret kalsalar da üç-beþ lira kazandýklarý için gözlerinin içi gülüyordu. Geçen süre içerisinde bazen  misafir eden çýkmadýðýndan dolayý aç, susuz kalýp açýkta yattýklarý olduysa da tabi ki bu yola çýkan her þeye katlanacaktý.

        Artýk yavaþ yavaþ eve dönüþ yolculuðu baþlamýþtý. Gümüþ kümbet köyüne geldiklerinde dýþarý akþam olmuþtu. Ýbili’nin Etem emmisinin kýzý Hasibe’nin evine misafir olduklarýnda diðer misafir edenlerden daha iyi aðýrlandýlar. Sabah karýnlarýný doyurdular, Hasibe’nin ellerine tutuþturduðu çýkýyý aldýktan sonra köyün içini boydan boya kolaçan ettiler.

        Seyfe de bir çeþmenin baþýnda  mola verdiklerinde vakit ikindiyi bulmuþtu. Gümüþkümbetten satýn aldýklarý iki öküzle bir danayý çeþmenin havutun da suladýktan sonra oradaki bir aðacýn altýna oturdular. Alýþveriþ uzadýðý için karýnlarýný doyuramamýþlardý. Açtýklarý çýkýda biraz çökelik, yeþil soðan ve yufka ekmek vardý. Karýnlarýný bir güzel doyurduktan sonra cuvarayý da tüttürmeyi ihmal etmediler.

       Ýbili’nin zamanla diþleri çürüdüðü için yemek yemede zorluk çekiyordu. O yýllarda Kýrýkhan'dan gelen kiþiler köy köy dolaþýp kurduklarý çadýrlarda diþ þikayeti olanlara parada anlaþýp diþ takarlar, ucuz olduðundan dolayý köylüler birazda fakirliðin etkisiyle doktora deðil de bu kiþileri tercih ederlerdi. Ýbili’ de yarýsý peþin yarýsý güze ödemeye diþ taktýrmýþtý.”Aðzýmda koku yapar” düþüncesiyle diþ temizliðine çok önem verirdi. Çeþmeden akan buz gibi suyun soðuðuna aldýrýþ etmeden onlarý güzelce yýkarken havutun kenarýnda yatan öküzün kuyruðuna gözü takýldý. ”Aman diþte kir keþ kalmasýn" diyerek yatan öküzün yanýna varýp onun kuyruðunu havutta tertemiz yýkadýktan sonra diþleri onlarla silip temizliyordu. Müzip Zehni nin öküzü ürkütmesiyle huylanýp yerinden fýrlayan öküz kuyruðuna takýlan diþlerden habersiz Gümüþ kümbetin yolunu tutmuþtu bile…

       Kürdün Halil’in odasý misafir kabul etmede Hacý Mustafa’nýn uþaðýnýn odasýndan sonra gelirdi. Zehni odaya girdiðinde vaktin erken olmasýna raðmen orasý çok kalabalýktý. Sabah iþini bitiren köylü Halil aðanýn yüzünün güleç olmasýndan dolayý burayý tercih ederlerdi.

       Zehni nin selamýna karþýlýk verildikten sonra “ee anlat bakalým Zehni, yediðiniz, içtiðiniz sizin olsun, çelikçilikten memnun oldunuz mu?” diye usulen Kürdün Halil sordu. Her þeyi olduðu gibi eksiksiz anlatan Zehni oradaki konuþmalardan Ýbili’nin daha henüz odaya gelmediðini anlayýnca oradan ayrýlma gereði duydu. Olaya gülenlerin sesleri arasýnda müsaade istediðini kimse duymamýþtý.

        Ogün için Ýbili’nin bir iþi çýkmýþtý. Odaya her zamankinden biraz geç geldi. Taþ merdivenleri çýkarken duyduðu gülme sesleri odaya girmesiyle kesilir gibi olsa da buna bir mana veremedi. Selamýna “Aleykümselam" denildi ki orada bulunanlardan birisi ”Ne o Ýrbaam aða sesin niye öyle fireli çýktý” derken bir diðeri "Ýbili çenen çenene yapýþmýþ, aðzýyýn havasýný mý aldýlar” bir baþkasý da atýlýp ”Ne o Ýbili aða diþlerim kaybolmasýn diye öküzün kuyruðuna mý baðladýn?”diye sorular sorup onunla zekleniyorlardý.

          Hazýr cevap Ýbili meseleyi kavramýþtý . Onlara cevabýný verecekti ki o anda  meraktan çatlayan Zehni sanki hiçbir þeyden haberi yokmuþ da odaya yeni geliyormuþcasýna  kapýdan içeriye adýmýný attýðý anda boynunda Ýbili’nin parmaklarýný hissetti. Neredeyse soluðu  kesilecekti.

          Ýbili hýþýmla “ULA DÜRZÜÜ DÝÞLERÝMÝ IRADOYA MI VERDÝN..?” diye baðýrdýðýnda odadaki gülüþmeler ve ona karýþan öksürük sesleri taa Hasan’ýn gayfesine kadar geliyordu….