Online Üye
Online Ziyaretçi
Yalnızdı adam.Kendini koskoca bir ormanda ki tek ağaç gibi hissediyordu.Öyleydi de zaten.Koskoca dünyada ki tek insan gibiydi.Sevenini geçti nefret eden,kin tutanı bile yoktu.Adı üstün de yalnızdı.Hastalanırdı yalnızdı.Gülerdi yalnızdı.Ağlardı yalnızdı.Hep yalnızdı adam.Hiç de şikayet etmezdi.Memnundu yalnızlığından.Taki o zamana kadar.
Adam bir kadın gördü uzaktan.Böyle o güzelim kumral saçları tuhaf beresinden taşmış rüzgarla dans ediyordu.Adam kadının kumral saçlarını sevdi.
Adam bir kadın gördü uzaktan.Olduğu yerden bile fark ediliyordu büyük ela gözleri.Kadının gözleri dipsiz kuyu gibiydi.O kadar derin ve güzel bakıyordu ki insanı içine çekiyordu.Adam kadının büyük ela gözlerini sevdi.
Adam bir kadın gördü uzaktan.Kadının gülümsemesi vurdu adamı.Öyle güzel gülümsüyordu ki sanki cennet kadının gülüşünde yer bulmuş.Adam kadının gülüşünü sevdi.
Adam bir kadın gördü uzaktan.O kadını sevdi.Çok sevdi,çok güzel sevdi.Ama kadın görmedi adamı.Bilmedi.Duymadı.Sevmedi.
İşte o vakit vurdu görünmezlik adamı.Yüreği yandı.Kalbi kırıldı.Haykırdı,bağırdı,ağladı ama duyuramadı sesini.Adam kadının ayaklarına kapandı.Kadın hissetmedi adamı.
Adam çok güzel sevdi be kadını.Ama kadın duymadı,görmedi,bilmedi,sevmedi.
En sonunda pes etti adam yoruldu,sustu.Memnun olduğu o yalnızlık,görünmezlik yordu onu.Sevgisi mezarı oldu.En ücra köşeye sinip sessizce ecelini bekledi.