Yer karasýnda yani dünyamýzda istisnasýz kiþi baþýna düþen ulusal geliri en azýndan yirmi bin dolarýn üstünde olan ülkeler demokrasi ile yönetilen ülkelerdir.  Ulusal geliri çok yüksek olan ülkelerin gelirlerini rakamsal olarak bir bir sýralayýp bizim durumumuzla karþýlaþtýrarak moral bozmak istemem. Çünkü hepsinin durumu bizlerin birkaç katý büyüklükte.

         Bu ülkeler demokrasi ile yönetiliyorlar dedik. Bizden farklarý ne peki? Demokrasinin tüm kurallarýný iþleterek ve halkýn kendi kendini yönetme ilkesine dayanan en iyi yönetim biçimi olan bu yönetim sisteminin nimetlerinden yararlanýyorlar.

Bir kere o ülkeler yýllar önce eðitim-öðretim sorunlarýný çözmüþler. Bizde zorunlu eðitimin beþ yýl olduðu doksanlý yýllarda o ülkelerde zorunlu eðitimin süresi çift basamaklý sayýlara çoktan ulaþýlmýþtý. Ve de nitelikli eðitime… Aldýklarý eðitim sonucu demokrasiyle yönetilen ülkelerin insanlarý özgür düþünceli yurttaþ olma bilincine sahip oluyor.

         Daha baþka, demokrasiyi içselleþtirmiþ ülkelerde yurttaþlarýn kitap, gazete, dergi benzeri yayýnlarýn okunma durumu ile bizlerin durumu karþýlaþtýrýlamayacak düzeyde aleyhimize. Durum böyle olunca baþta Avrupa, Amerika ülkeleri olmak üzere Japonya benzeri bazý Asya ülkeleri bilim, kültür ve sanat alanlarýnda büyük baþarýlara imza atýyorlar. Demek ki, ülkelerin cumhuriyet ve giderek demokrasi ile yönetilmesinin halklarýn ekonomik ve kültürel düzeylerinin iyileþmesinde doðrudan iliþkisi var.

          Demokrasiyi ancak yurttaþ olma bilincine ermiþ halklar uygular ve yaþatýr. O halde demokrasi yönetimini aydýnlanma yaþamýþ uluslar yaþamlarýnýn vaz geçilmesi yapýyorlar Yurttaþ olma bilinciyle okuyan, okuduðunu anlayan, yorumlayan, soru soran olaylarý neden-sonuç iliþkileri içinde irdeleyip yorumlayan bireylerdir kastedilen

Matbaaya icadýndan yüz yýllar sonra kavuþtuk. Okullaþma sorununu bir türlü istenilen düzeyde çözemedik. Yurttaþlarýmýzýn eðitim düzeyini yetesiye yükseltemedik. Hal böyle olunca ülkemizde yapýlacak iþlerin baþýnda sade yurttaþtan en yukarlardaki ülke yönetiminden sorumlu olanlarýn iþ birliði içinde okullaþma sorunlarýný en akýlcý yöntemlerle çözme yoluna girmesi elzemdir. Aksi durumda dünyaya hükmeden ülkelerle aþýk atmamýz söz konusu bile olamaz.

Yurttaþlar olarak üzerimize düþen görev okumayý, kitabý, aydýnlanmayý yaþamýmýzýn birinci sýrasýna koymak yurttaþ olma bilincimizin pekiþmesi için ekmek kadar su kadar gerekli ve önemli.

Ulus olarak Japonya, Fransa, Ýtalya, Almanya… düzeyinde aydýnlanmayý baþarabildiðimizde ülkemizde barýþý, dostluðu, duygudaþlýðý ve bir arada yaþama bilimcini içlendirebiliriz. Okuyan insan kavga etmez, ses tonunu artýrarak konuþmaz. Sorunlarýný konuþarak çözme olgunluðuna kavuþur. Bilimde, sanatta özgün çalýþmalar yapar.

Tüm böylesi yadsýnamaz gerçekler adýna okuma ve kitapla ilgili Don Kiþotça yaþadýðým serüvenlerle ilgili bazý anekdotlar anlatmak isterim.

 Okuma sevgisi bende okumaya baþladým ilkokul yýllarýnda baþladý. Kitaplarýn gizemli dünyasýna dalmakla betimlenemez hazlar duyardým.  Alphonse Daudet’in dediði gibi, “Kitaplarým benim sevgili dostlarým, gerçek yol göstericilerimdir. Ýkiyüzlülük etmeden bana görevlerimi hatýrlatýrlar.” Giderek kitabýn okumanýn soylu bir eylem olduðu bilincine vardým.

Yurt, ulus, nehir edebiyatýyla ülkede barýþa ve özlenen demokrasiye kavuþulmuyor. Týrnak arasýnda belirteyim. Mesleðim gereði Almanya’da da çalýþtým. Batý insanýnýn kitaba, okumaya olan ilgisini bire bir gözlemledim. Yurttaþ olmak bilincinin kestirme yolu okumaktan çok okumaktan geçtiði gerçeðine iyi özümsedim.

Avrupalý, Amerikalý, Çinli ya da Japon yurttaþý senede ortalama 25-30 kitap okuyorsa bizler de Türk yurttaþlarý olarak yýlda bunun iki katý kadar kitap okumanýn önemini anlamalý ve gereðini yapmalýyýz.

Hem mesleðim gereði hem de yurttaþ olarak kitabý yaþamýmýzýn birinci sýrasýna almak, kitaplarý sevdirmek adýna özel çabalar içine girdim. Bunun için diyorum ki, en iyi hediye kitaptýr.

Öðretmenliðim ilk yýllarý çiçeði burnunda on sekiz yaþýnda göreve baþlayan uzak bir köy öðretmeniyim. Kent merkezine ancak ayda bir kez gitme olanaðým var. Uygarlýðýn tüm nimetlerinden uzaðým. Bucak merkezinde çalýþan bir öðretmen aðabeyimize genç öðretmenler olarak odun devþirdik. Sevgili yengemiz bizi öðlen yemeðine alýkoydu.

Yemekte öðretmen aðabeyimin evinde zengin bir kütüphanesi olduðunu gördüm. Aç tilkinin eriþemeyeceði yükseklikteki üzümlerine bakarcasýna kitaplara baktým. Köy çocuðuyum. Köylü insanýnýn sýrtýnda bir kambur olan utanma duygusunu bir türlü üzerimden atmýþ deðildim. Kitap istemeye utandým. Yemekten sonra kahvehaneye gittik. Arkadaþlar iskambil oyunlarýna tutuþtu. Kafamda kurnazca bir fikir olgunlaþtý. Birazcýk tavla oynamasýný öðrenmiþtim. Þakayla karýþýk evinde zengin kitaplýðý olan meslektaþýma tavla oynamayý önerdim.

Oyunu kazanýrsam kitaplýktan o yýl ilkbahara kadar istediðim kadar kitap alýp okuyacaðým. Kaybedersem meslektaþýma istediði bir roman alýp hediye edeceðim. Amacým oyun deðildi elbet. Kitap dostluðu kurmak istiyordum. Oyunu kaybettim.  Öðretmenime Demirciler Çarþýsý Cinayetini aldým. Ýlk kitap hediye ediþim böyle baþladý. Elbette o yýl onlarca ödünç kitap aldým okudum Ali Zorba adlý saygýdeðer öðretmenimden.

Tanýþtýðým insanlarla özellikle meslektaþlarýmla sohbetimin önemli kýsmýný kitap konusu alýr. Ve karþýlýklý kitap deðiþimi. Bu arada arkadaþlarýma sürprizlerim olur. Onlarýn beðendikleri ve okumak istedikleri bir kitabý satýn alýp hediye etmek…

Ýstanbul Küçükçekmece’de bir okulda kýsa süre çalýþtým. Kitap Fuarýnýn açýlýþýnýn ilk yýllarý. Elli sekiz mevcutlu bir ikinci sýnýf okutuyordum. Fuardan altmýþ adet kitap alarak öðrencilerime, okuyunca birbirleriyle deðiþtirmek koþuluyla birer kitap hediye ettim. O gün birkaç dersi kitap okuma saati olarak iþledik. Hepsi varoþ semtinin yoksul çocuklarý olan öðrencilerimin kýsa süreliðine de olsa mutlu olmuþlardý.

Teknik, iletiþim olanaklarý baþ döndürücü hýzla ilerliyor.  Sanal âleme girdim ucundan kenarýndan. Bu âlemde kalem oynatan memleketimin güzel insanlarýyla tanýþýp yüz yüze konuþurcasýna sohbetler ettik.

         Öncelikle genç arkadaþlarý yazma gibi soylu bir çabanýn içinde olmalarýný teþvik etmek ve yazýn ustalarýný da kutlamaktý amacým. Derken yazma gibi hoþ bir eylemin içinde buldum kendimi bu alanda çok geç kalmýþ biri olarak.

         Bu arada kalem ve kitap dostlarýmla düzeyli iliþkilerim artarak devam ediyor. Peki, niye anlatýyorum bunlarý. Konumuz, kitap hediye etme ve hediye kabul ederek kitaplýðýmý zenginleþtirmek. Confucius’un dediði gibi, “Tanrým bana kitap dolu bir evle çiçek dolu bir bahçe ver.” Kitap fuarlarýnda ve kitapçýlardan bolca kitap alarak evdeki kitaplýðýmý zenginleþtirirken hoþ sürprizlerle de karþýlaþýyorum.

Ýki genç ve güçlü kalem: Ayþegül Akdað (Trabzonlu yazar) Soðuk Cehennem adlý romanýný ve Mehmet Öksüz  (Hataylý þair) Eflatuni Mýsralar adlý eserini gönderdi. Adresime kitaplar gelince ilk kez kendisine bir oyunca hediye edilen yoksul köy çocuðunun mutluluðuna eþ mutluluklar yaþadým…

devam edecek.