Yýllardýr okullarda münazaralarda tartýþýlýp dururdu, sanat sanat için midir, sanat toplum için midir? Bunlarýn ikisi de ayrýlmaz bir bütündür. Sanat ulvi duygular ile yapýlan bir eylemdir/eylemler bütünüdür diyelim... Her sanatçý önce sanatýný bireysel olarak baþlatýp, daha sonra topluma sunar.

Toplum eðer sanatçýnýn ortaya çýkardýðý eserini benimser ise sanatçýyý da er ya da geç baðrýna basacaktýr. Toplumun dertleri ile sýkýntýlarý ile ilgilenmeyen sanatçýlarýn ve sanatlarýnýn geleceði de çok da parlak olmayacaktýr... Hiç bir zaman sanatçý kendini içinden çýktýðý toplumun üstünde görmemeli bilakis alçak gönüllü olmalýdýr... Sanatçý kendini büyük görmeye baþladýðý zaman yýldýrým hýzýyla toplumun, sevenlerinin gözünden düþecektir...

Tabi ki yazdýðý bir þiiri, bir öyküyü, bir yazýyý sadece kendi için, sevdikleri için yazýp yazýp bunlarý da çeþitli ortamlarda paylaþmayan da bir dolu bayan ve erkek var... Belki bunlarýn içinde eðer ki yayýnlamýþ olsalar bir edebi þaheser olacak yazýlar bile çýkacaktýr... Hiç kimseyi bundan dolayý suçlayamayýz... Kendileri öyle düþünmüþler öyle uygun görmüþler...

Yapýlan sanatsal eylem her ne olursa olsun, onu izleyenlere, okuyanlara, takip edenlere bir þeyler katýyorsa, onu ortaya koyan sanatçý da amacýna ulaþarak huzur bulacaktýr... Yoksa iþi çýðýrýndan çýkartýp da ahlaksýz bir yola sapýldýðý ve buna da sanat adý verildiði zaman, yapýlan iþ havanda su dövmekten öteye geçemeyecektir...

Gazi Mustafa Kemal Atatürk ‘’Sanatsýz kalan bir milletin hayat damarlarýndan biri kopmuþ demektir.’’ Demiþtir... Sanatýn zirveye çýktýðý toplumlarda, insanlar birbirine silah sýkmaktan, kavga etmekten de uzak duracaklar ve toplumlarýn refah seviyeleri de azami derecede yükselmiþ olacaktýr... Sanat mutlaka toplum içindir, toplumun huzuru ve refahý da sanatýn ve sanatçýnýn çokluðu ile doðru orantýlýdýr...