Ruhun mizacýndaki tek tanýðý buyur ettim salonuna hayat denen sarmalýn, ökçelerinde kan, yüreði talan ve debdebeli bir hüznü buyur etti Tanrý.

Sonramý kayýt altýna alan bir güncede saklý tuttuðum parmak izim ve tek dokunuþumla açýlan mabedimin kapýsý.

Bir aþký buyur ettim bir de hüznü. Akça pakça duvarlarýn bile tebessüme ihtiyaç duyduðu bir masal tadýnda olmasýný dilediðim sonramdan önceme tevekkül babýnda o gizli geçitte savrulduðum nasýl da aþikâr.

Aklýmý mimleyen bir evren aslýnda dar geçitlerde artan bir hýz ile son resmi geçidi yapan bir ömrün de mimarý.

Dokunaklý hecelerden kaçýp yakalandýðým sakil imgeler ve hepten baþýmý derde sokan bir aþkýn da kahramaný.

Zanlarýn zamirlere denk düþtüðü hele ki benlik bir tufandan sonsuzluða iz düþümü yine çehremde kanayan bir yara kadar sýra dýþý bir öfke ile boðazýma sarýlan kanlý lehçeler.

Aþk bildiðim her an’ý.

Son bildiðim geceyi uðurlayýp da baþlamak adýna yeni bir hayata aklým sýra. Akýl fukarasý kimliðin de hicvi saklýymýþ madem ve mademki hayat geçit vermiyormuþ mutluluða… deme kaygýmý ve kaydýmý geri çekme hakkýmý da kullanmadýðým.

Gülme özürlü hangi þaibeli þiirse yazdýðým.

Sevme özürlü ne çok yürek haznesi denk düþtüðüm.

Sevmelerin kýsýtlý zikrinde aslýnda üç beþ faninin sulh bildiði yalanlara inanmak nasýl ki akla zarar…

Öbek öbek hüznü boyasam da rahmetini ne aþkýn ne de elemin nasýl yadsýyabilirim?

Geçit vermeyen deðil de geçmekten imtina eden bir faniden öte deðilken.

Geçtim kendimden son zamanlarda ama geçemediðim o kadar çok yaka var ki. Baðdaþ kurduðum semtlerinde yüreðin bir de sevdalýsý olduðum Þehr-i Ýstanbul bile lanetli bir gölgeyle lekelenmiþken.

Sevgi müptelasý insan ýrkýnýn göz bebeði iken zulüm ve ölüm, asla hayýflanmýyorum belki de kendime yettiðimi belgelediðim her günün mimarý Yaratan tarafýndan kayýrýldýðýmý bilmek adýna içimdeki dinginlik.

Þehla gözlerine günün bakýyorum ve bakýyorum da… ardý arkasý kesilmeyen lanetine gerçeklerin dokunan bir kýlavuz öncülüðünde bu kez sadece kendim için deðil tüm mazlumlar için yalvarýyorum Yaratýcýya.

Gün geçmiyor ki bir çocuk erkenden kavuþuyor Allah’ýna üstelik ne büyüdüðü ne de büyüttüðü umutlarý solar solmaz bir de nidalar yükseliyor ölü evlerinden.

Gýptayla baktýðým hayat ya da gýybete dönüþmüþ harcý âlem ve yeknesak bir dokunuþ yine sevme özürlü ve kindar nicesinin tevafuk demeyi bile bilmeden dokunduðu yaralar.

Saklýmda ya da solumda aslýnda içimin dýþýna çýktýðý bir yolculuk. Kambersiz düðün misali yine olmazsa olmazým bir hutbe tadýnda dokunmak önce hayata sonra beyaz sayfaya belki de her gün giydiðim kefenim sandým ki gelinlik kadar coþkulu bir temasla bütünlenecek bedenim ve ruhum ne zamanki kalemle meþk eylesem.

Hacminde boyutsuzluðun bir de öncemden an’a yüklediðim hatta günbegün bin bir özenle derlerken duygularýma atýfta bulunulan nice hiciv ile hüznün tetiklendiði.

Kýblemdeki ay.

Yürekteki Huda.

Solumdaki yangýn.

Saðýmda rahmet.

Ellerim ise hep sýcak.

Tek soðuk olan dünyanýn derdini taþýyan bunca insanýn mutluluk pozu verip de birbirini yanýlttýðý hatta ölümüne zehirlediði.

Yalanlarla avutulan nicesi oysaki kanmayan Ýlahi Güç.

Zuhur eden onca teselliden nasiplenip de tecelli eden rahmeti kucaklamak ise bizlerin asli görevi.

Günü öldürmeyi nasýl seviyorsam ve nasýl ki gecede huzur buluyorsam.

Demlendiðim kadar yazdýðým aslýnda duyup da inanmaktan imtina ettiðim nice acý yine pay edilene raðbet edip benim de acýlarýna ortak olduðum bir dünya insan.

Tanýnmazlýðýn þeceresinde aslýnda kayýtlarýn yolsuzluðu ile mutlu selfielerle bütünleþen teknolojik baðýmsýzlýðýmýz sözüm ona oysaki bilim kadar içeriði geniþ bu hazinenin bir bir ölüm sunduðu.

Kanýksamaksa düþen payýma… asla!

Zan altýnda kalmaksa. Ne mümkün!

Üzünçleri yükleyip kederlendiðim kadar sorgulandýðým bir hayatsa payýma düþen… Ne gam!

Bir terennüme odaklý aslýnda hayal adamda gerçekleri bir bir nakþedip dökümünü çýkarttýðým ömür ve insan denen gerçek.

Ve biz gerçekleri unutup uyutulmayý seçmiþken.

Çocuklar ise aklýmý da ruhuma da en çok kurcalayan bazen dönüp de daha da kurcaladýðým mazinin kayýp anahtarýný buluyorum düþünürken ve yazarken. Mutlu çocuklarmýþýz her birimiz ve mutlu yetiþkinler olma hakkýmý da kullanmak istemiyorum son zamanlarda.

Ben gülmeyi lav ettim çünkü her gülüþümde bir çocuðun ya öldüðü ya da cinsel istismara uðradýðý haberini alýp gülüþümü lanetliyorum.

Melekler bile yazmaya ve aðlamaya yetiþemezken asla da umurumda deðil mutlak bir mutluluk kaygýsý.

Zehir zemberek hayatýn hangi koridorlarýnda kaybolduysa bunca çocuk ve zaman geçmiyor ki yeni çocuk ölümleri ve kayýplarý ve cinsel istismarlar gündeme bomba gibi düþmesin… tensiye ediyorum zira gündeme bomba gibi düþen nice haberden sonra bilmem kaçýncý sýraya denk düþüyor bu üçüncü sayfa haberleri…demekten bile utanýrken ötesinde az çok tozunu yuttuðum öðretmenlik mesleðinin kývancýný düþünüp de ve çocuklarýmýzý teslim ettiðimiz bazý kendini bilmez insanlarýn kendinde nasýl oluyor da hak gördüklerine tanýk oluyoruz yine kaç çocuk daha bir þekilde tacize uðramýþken.

Mutlu olma hakkýmý yok sayýyorum oysaki mutlu çocuklardýk biz.

Þimdilerin mutsuz çocuklarý ilerde nasýl bir ruh halinde olacaktýr, sorusunu deðil düþünmek hafýzamdan silmek istiyorum.

Çalýnan mutluluk.

Çalýnan masumiyet.

Çalýnan saflýðý yine çocuk gülüþlerin.

Sayýsýz kayda geçen vaka aslýnda kayda geçmeyen sair vaka sonra da ufkumuzu geniþ ve pembe tutup hangi gerekçeyi sunacaðýz o sübyanlara?

Anne baba olmanýn ötesinde koruyucu ve bilinçli yetiþkinler olma gerekçemiz ile… mutluluk nerede saklý ise o zaman gidip hep beraber mutlu olalým.

Kul hakký.

Komþu hakký.

Sevgiye dair müstesna dinimiz ve ülkülerimiz ve benliðimiz ve geleceðimiz çocuklar…

Görüp göreceðimiz baþka ne kaldý ki?

Unutulan.

Uyutulan bir toplum.

Ve mutluluk masallarý yazdýðýmýz sahte yüzlerimiz ile sahici yoksunluðumuz nasýl ki örtüþmüyorsa.

Gün görmemiþ aslýnda hiç var olmamýþ olmayý dilemek belki de ufku geniþ tutan ve patavatsýz gerekçelerle birbirimizden rol çaldýðýmýz bir o kadar yüksünüp yine birbirimize öykündüðümüz.

Bireysel kaygýlarýmýzdan sýyrýlýp aslýnda tamah etmeden yalanlara ve nefsimize ve gerekçelerimizi yok sayýp bilinçli insanlar olarak…

Kim ödeyecek bunca diyeti?

Çocuklar sadece ailenin deðil ülkenin ve toplumun da gerçeði ve geleceði ve asla da geçiþtiremeyeceðimiz sorumluluklarýmýz ile var olmaya ve korunmaya muhtaç.

Mutlu çocuklar görmek istiyorum, istiyoruz.

Ruhlarýna ve bedenlerine asla dokunmadan ki kimsenin bunu ne bir çocuða ne bir insana ne de bir canlýya yapma hakký var ve kirlenmeden vicdanlar ve geç kalýnmadan… geleceðin resmi ve vicdanlarýmýzýn huzuru yine onlara emanet ve yine onlarýn mutluluðuna ve geleceðine delalet.