Artýk benimsin! Deðil annen ordular gelse alamazlar seni elimden!”

         “ Kadýn oldun, benim kadýným!”

Ormancý deli lakaplý Ahmet söyledi bu sözleri. Ormanda Bahtýþen’le birlikte olduktan, kýzý iðfal ettikten sonra aðzýndan çýkan ilk sözlerdi bu sözler. Uzun konuþmadý. Yaptýðý iþten fazla mutlu olmamýþtý. Kendi fikrince eylemini masumane buluyordu yine de. Kýz annesinin muhalefetini kýrmanýn yolunu böyle buldu.

Karþýsýnda ezilmiþ, ufalmýþ bir kadýn duruyordu. Þaþkýn ve çaresiz! Yýkýk ve periþan! Yazgýsý, adýnýn anlamýna aksi yönde biçimlenen Bahtýþen. Haziran ayýnda üzerine yumurta büyüklüðünde dolu yaðan gelincik tarlasýnda taç yapraklarý dökülmüþ, al rengi kirlenmiþ bir gelincikten farksýzdý. Evinin yolunu zorlukla buldu. Sessizce kendi odasýna çekildi. Durumunun bu hale geleceðini tahmin edememiþti.

Babasýný ilkokula baþladýðý yýl, yedi yaþýnda kaybetmiþti. Doya doya baba sevgisi yaþamadý. Ürkek ve korkak büyüdü. Babasý yaþasaydý daha bir öz güvenli büyür, her ýslaða kulak vermezdi.

Ormancýnýn tatlý diline kolayca kanýverdi. O’nu kendisini koruyup, kollayacak güvenli bir liman olarak gördü. Gölgesine sýðýndý. Yetesiye tatmadýðý baba sevgisini bu adamda bulduðunu hissetti. Adam, hem baba þefkati gösteriyor hem de güçlü kuvvetli ve de varlýklý müstakbel bir eþ olma ümidi veriyordu. Ne büyük hayaller kurmuþtu.  Her köylü kýzý gibi allý-pullu duvaklar içinde davullu-zurnalý düðünle gelin olmayý ne kadar da istemiþti. Gönlü kýrýktý! Yaptýðýna piþman oldu. Keþke tutarlý davransaydým! Tenhalarda buluþma önerilerini kabul etmeseydim diye kara kara düþüncelere gömüldü. Lakin keþkelerin para ettiði bir pazar hiçbir yerde kurulmadý…

Ormancý, sevdiceðinden ayrýlýnca hemen evine dönmedi. Daðlardaki karlarýn erimesiyle iyice coþan çayýn kenarýna gitti. Suyun akýþýný üzün süre izledi. Ruhunda anlamlandýramadýðý bir sýkýntý vardý. Doða, tatlý bir sessizliðe büründü. Sadece çaðlayarak akan çayýn sesi oluþan bu sessizliði bozuyordu. Bir an Bahtýþen’i düþündü. Kýzýn canýný ve de ruhunu çok mu acýtmýþtý! Acaba þu anda iç dünyasý ne âlemdeydi!

Her ne kadar da eylemini haklý bulsa bile; doðru bir iþ yaptýðýndan tamamen emin deðildi. Gerçekten eylemi normal mýydý? Kendi kýz kardeþinin baþýndan böylesi bir olay geçse kolayca kabullenebilir miydi? Hayýr! “Kýz kardeþim düðünsüz, derneksiz bir erkekle birlikte olsa onun kemiklerini kýrar, erkeði de yaþatmam.” Diyerek için için söyleniyordu…

 Peki, çuvaldýzý baþkasýna batýrýrken iðneyi kendisine niçin batýrmamýþtý. Köyde doðup büyümüþ, köy kültürü almýþtý oysa. Ayrýca Müslümandý. Ne ananeler, ne din eylemini olumlamýyordu. Lakin kendine özgü mazeretleri vardý: Kýza tutulmuþtu delicesine! Aþk ferman dinlemez! Gece rüyalarýný, gündüz hayallerini süsleyen periler gibi güzel bir kýzý elinden kaçýrýrým kuþkusunu gidermek adýna onaylýyordu eylemini. Gece ilerleyince hava gitgide soðudu. Üþmeye baþladý. Evine döndü.

Çocuktum. Ýlkokul beþte okuyordum. Karlarýn erimeye baþladýðý soðuk bir mart sabahýna uyandým. Evimizin çevresindeki çayýrlarda ada ada karlar erimiþ, yeþil çimenler boy göstermeye baþlamýþtý. Hava da kar sesi vardý. Biraz sonra da yaðmur çiselemeye baþladý. Az sonra yaðýþ kara dönüþtü. Ýnsan ruhunu sýkan soðuk bir gün baþlýyordu.

Ardahan-Þavþat Karayolunun yakýnýnda, köyden yürüme üççeyrek saat mesafede uzaklýkta idi köy evimiz. Bu iki ilçe arasýnda yolculuk yapanlar özellikle kýþ mevsiminde konuðumuz olurdu. Köyden hastahaneye gidenler, geri dönenler çoðu kez bizde soluklanýr, yatýya kalýr daha sonra yolculuklarýna devam ederlerdi.

Köpeklerimiz köy tarafýna doðru havlamaya baþladý. Bir atlý hýzla evimize yaklaþýyordu.  Sabahýn daha ilk saatlerinde gelen kim diye meraklandýk. Babam atlýyý karþýladý. Binici üzgün ve karamsar, atý köpükler içinde terliydi. Evet, atlý, ormancý deli Ahmet’ti. Heyecanla babamla konuþmaya baþladý:

“Ali Aða, hastam var! Kaðný arabasýyla getiriliyor. Durumu aðýr! Hýzla ilçeye gidip hastahanenin jeepini getireceðim. Lütfen hastayla ilgilenin.” Sözlerini bitirip atýný ilçe istikametine doðru sürdü. Annem çabucak konuk odasýnýn sobasýný tutuþturdu.

Biraz sonra çamurlu tarlalardan bata çýka gelen bir kaðný gözüktü. Bir adam ve iki kadýn kaðnýnýn yanýnda yürüyordu. Hasta arabaya serili yataðýn içinde yarý baygýn yatýyordu. Bir telaþla hastayý konuk odasýna taþýdýlar.  Kardeþimle beraber merakla olup biteni izliyorduk. Ormancýnýn hastasý, köyümüzün güzel kýzý Bahtýþen’den baþkasý deðildi. Al yanaklarý solmuþ, dudaklarý uçuklamýþ yarý ölü bir durumdaydý.

Okul vakti yaklaþtý. Kardeþimle kahvaltýmýzý yaptýk. Ellerimizde tahtadan çakýlý çantalarýmýzla okula yollanýrken ilçeden gelen jeep klakson çalýp geldiðini haber veriyordu. Annem ve diðer kadýnlar hastayý evden çýkardýlar. Yola doðru yürümeye baþladýlar. Arkalarýndan baka kaldým bir an. Bahtýþen, birkaç adým yürüdükten sonra düþecek gibi oldu. Kadýnlar koltuðuna girdiler. Hastayý düþe kalka aracýn yanýna taþýdýlar. Jeep ilçeye, kardeþimle ben okula doðru yöneldik.

Aradan iki gün geçti. Okul paydos olmuþ kardeþimle eve dönüyorduk. Köyü henüz çýkmýþ, evimize yaklaþmýþtýk.  Köyümüzün erkeklerinden kalabalýk bir gurupla karþýlaþtýk. Kafile bir tabutu taþýyordu. Öðrendik. Cenaze köyümüzün en güzel ve en talihsiz kýzý Bahtýþen’miþ. Çocuk kalbimle daha iki gün önce hasta olmasýna karþýn yaþayan bir güzel insanýn aramýzdan ayrýlmasýna ablam ölmüþçesine üzüldüm. Hýçkýrýklarla aðladým.

Bahtýþen’in kara bahtýna köyde herkes üzüldü. Ölen geri gelmiyor! Ah, vah etmenin bir anlamý yok. Koskoca bir köy, ormancýnýn þerrinden bir evladýný koruyamamýþtý!

Hastalýk ve ölüm nedenini sonradan duyduk. Evlendiðinin daha üçüncü ayýnda karnýnda çocuk hareket etmiþ.  Böylece evlenmeden ormancýyla buluþtuðu haberi köye yayýlmýþ. Durumunu kabullenemeyen çocuk yaþtaki genç kadýn köy yöntemleriyle çocuk düþürmüþ! Aþýrý kan kaybýymýþ ölüm nedeni.

Öykümüz maalesef böylesine hazin bir sonla noktalandý. Lakin Bahtýþen’in yaþam öyküsünü farklý bir biçimde sürdürsek kýyamet mi kopar?  Örneðin: Þöyle olamaz mý? Niçin olmasýn? Olabilirdi…

Bahtýþen, beþ sýnýflý köy ilkokulunda okudu. Her yýl sýnýfýnýn en çalýþkan, okumayý tutku düzeyinde seven kýzlarýndan biriydi. Ödevlerini aksatmadan yapar, çevresine neþe saçardý.

Sýnýf öðretmeni,  Cilavuz (Kars-Susuz ilçesinin eski adý) Köy Enstitüsü mezunu; kendisini öðrencilerine adamýþ bir öðretmendi. En büyük tutkusu okuttuðu öðrencilerinin ilkokuldan sonra öðrenimlerine devam etmesini saðlamaktý. Köy çocuklarýnýn ancak nitelikli bir eðitimden sonra yoksulluk zincirlerini kýracaðýna inanýyordu. Kendisi de bir köy çocuðuydu.

Çocuðunu ortaokula kayýt yaptýrmayan velileri kararlarýndan döndürmekte ne çileler çekti. Tüm zorluklarý aþmanýn bir yolunu bulurdu. Yoksul öðrencilerin giderlerini kendi maaþýndan karþýlar, onlarýn öðrenimlerini sürdürmelerini saðlardý. Köydeki varsýl velileri bu iþe ortak etmesini de bir biçimde becerirdi.  Kýzlarýný okutmak istemeyen veliler öðretmene rast geldiklerinde yollarýný deðiþtirmekle iþin içinden çýkacaklarýný zannederlerdi. Fakat öðretmenin tatlý dili, ikna gücü onlarý da yola getirirdi.

Bahtýþen’in Ýlkokulu bitirdiði yýllarda köylü kýzlar için en ideal meslek ebelik mesleðiydi. Üç yýllýk bir eðitim-öðretim süresi yeterliydi ebe olmak için. Ebe okulu Bahtýþen için biçilmiþ kaftandý. Fakat ailenin ekonomik durumu kýzlarýný okutmaya elvermiyordu. Üstelik ailenin direði baba yýllar önce ölmüþtü. Geride anne Sultan Hanýmla bir kýz bir erkek umarsýz kalmýþtý.

Bahtýþen’in normal koþullarda öðrenimine devam etmesine olanak yoktu. Yetim ve çaresiz bir kýz. Okulun giriþ sýnavlarýna nasýl gidilecek? Üç yýl sürecek okul giderleri nasýl karþýlanacak?

Zeki bir kýz köyde kaybolmamalý. Bahtýþen için Alimerdan öðretmeninin kafasýnda makbul çare çoktan þekillendi. Öðrencisini ebe okuluna yönlendirmek. Ebe okullarýna kayýt koþullarýndan birisi öðrencinin en az on beþ yaþýnda olmasýný gerektiriyordu. Bu nedenle ilkokulu bitirdikten sonra yaþý uygun oluncaya kadar köyün diðer yoksul kýzlarý gibi Bahtýþen’de birkaç yýl bekledi.

Bu süre içinde öðretmenimiz kýzlarla sürekli iletiþim içinde oldu. Onlara kitaplar saðladý. Zaman zaman evine davet etti. Okumaktan soðumamalarý için yönlendirici konuþmalar yaptý. Yaþlarý yetince de genç kýzlýk yolunda hýzla ilerleyen öðrencileri sýnava kendisi götürdü.

Dar gelirli ailelerin kýzlarýnýn okul giderlerini köyün varsýl ailelerine paylaþtýrdý. Bahtýþen’in ve Aynur adlý baþka bir öðrencisinin giderlerini kendisi üslenecekti.

Sultan Haným kýzýnýn okumasýný, kendisinin yaþadýðý çileli hayatý yaþamasýný istemiyordu. Kýzýnýn öðretmenine uçsuz bir saygý duydu. Seve seve kýzý uðurladý. Sýnav sonuçlarý köye geldiðinde en çok sevinen Alimerdan öðretmen oldu. Kýzlarýn hepsi giriþ sýnavýný kazanmýþtý.

Haftalar, aylar, yýllar ne çabuk geçti. Üç adet üç yüz altmýþ beþ gün çabucak bitiverdi. Kýzlarýmýz idealist duygularla saðlýk ordumuza katýldýlar. Onlar, görev aldýklarý köylerimizde öncelikle hamile kadýnlarýmýzýn dertlerine derman oldular.

 Atandýklarý köylerden öðretmenlerine mektuplar yazdýlar. O’nu hiç unutmadýlar. Yeni yaþamlarýndan kesitler sunduklarý duygu dolu mektuplaþmalar yýllarca sürdü.

Bahtýþen, Karadeniz Bölgesinde bir bucaða atandý. Doðduðu köyde iþler bitince annesi Sultan Hanýmý ve kardeþini de yanýna aldý. Ve kardeþini ortaokula kaydettirdi. O artýk ekonomik baðýmsýzlýðý olan özgüveni tam bir bireydi. Aile terbiyesi ve okullarda aldýðý eðitim sonucu edindiði donaným sayesinde karþýsýna çýkan zorluklarýn kolayca üstesinden gelebiliyordu.

Göreve baþladýðýnýn beþinci yýlýnda çalýþtýðý köyün ilkokulunda çalýþan bir öðretmenle anlaþarak evlendi. Þimdi güzel yurdumuzun þirin bir kentinde devlet hastahanesinde görev yapýyor. Görevinden öte en büyük tutkusu özellikle yoksul insanlarýmýza yardým elini uzatmaktan tanýmsýz mutluluk duymaktadýr. Severek evlendiði eþiyle her yýl bir yoksul öðrencinin okul giderlerini karþýlamak gibi bir eylemi de aralýksýz sürdürmekteler…