Kendi Kendimin Celladı

 

Sek sek oynuyordu bir çocuk

Kaldırım koruyordu çocuğu

Yalnız değildi hiç kimse benim kadar

Ve anneler akşam ezanından önce eve gelmelerini söylüyordu çocuklarına

Her şey olması gerektiği gibiydi

 

Bir ben ipe gitmiştim

Son kez güneşi o gün görmüştüm

Öylesine hüzünlü ve öylesine yalnızdı ki

İşte o an ittim ayağımın altındaki sandalyeyi

Kendi kendimin celladı oldum

Yalnız ve yorgun güneşin sonbaharında…!

 

Bu yağmurlar haber ediyor benden

Her düşen tanede

Daha da ölüyorum

Ömrümde ilk defa belki de ölmeyi yaşamaktan bu kadar çok istiyorum.

 

Fatih Günesen  

 

 

 

( Kendi Kendimin Celladı başlıklı yazı SüleymanNaci tarafından 5.10.2017 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.