Sebepsiz kaygýlarým var

Zannýmca unutulduðum

Zerrece inanmayý unuttuðum.

Zanlar, sözler, þerler;

Zamandan ýrak bir yalnýzlýk benimki

Konakladýðým satýrlarda tekdüze;

Kerelerce aldatýldýðým onca izlekte

Serildiðim gönül gözünden þeffaf bir rahlede

Yine þavkýnda aþk,

Makbulümdür bil ki karþýlýðýnda ettiðim bunca niyaz;

Yine þerh düþtüðüm aþka biat yaþamýþlýðým;

Yaþamaktansa rahmete susamýþlýðým.

Belki deli belki fazlasýyla eðri;

Belki yalnýz belki koruklarýn ilahýnda

Deli fermaný ömrün ve yüreðin;

Sonra da adýmlayýp geri geri

Varmayý defalarca ertelediðim.

Ne mi isterim?

Hâþâ, çok þey deðil!

Neyden mi ibaretim dünya denen kervanda?

Elbette nezdinde bir kum zerresiyim.

Mademki susmakla mükellefim

Çok görme asla, yazmayý aþk bellediðim

Þu köhne þiirlerimde

Yüreðimle çýktýðým gezintinin yüzü suyu hürmetine

Bir miadý doldurup

Bir de miladý aþka özenen bir þeyh vasfýnda

Gölgemden gayri sahip olduðum

Hazzýn da namýna yakýþýr bir kulsa

Gönülden vakýf olduðum hidayete kucak açan

Bedeni deðil de ruhuyla yaþamaya doyamayan

Ne isem belki de kimliðimdense

Kinini evrenin lav ettiðim;

Kimlere rast gelsem de demeyip

Ýlahi Aþkýn gücüne eriþebilmeyi dilediðim…

Bir ney tadýnda dizsem de notalarý;

Þevkine ermeyi þerh düþtüðüm hüznün doruðuna

Ermeyi þiar edindiðim hangi kayýpsa

Kaybolana rahmet yüklerken evren;

Sunumunda lal þiirlerin;

Bir çelme daha takýlsa benliðime

Ne gam, sen ki fýtratýmda

Aþka biat bir özneyi nasýl yok sayarým?

Densizliðin minvalinde

Derli toplu olmaksa mecalsiz dönendiðim;

Kýymetsizliðin nazarýnda büklüm büklüm

Cümleleri sur bellediðim

Ve yalanlarý sehven gömüp

Gerçeklerin peþine düþtüðüm gün ve gece.

Zaman zaten kayýp mýsralarýn baþþehri

Yalan hepten mihenk taþý

Adýna beþer denen canlýnýn zaman zaman panzehiri:

Bu iþte miladým, sen sevgili:

Görmeyi dilediðin deðil de

Görmek istediðin bir simgeyim belli ki

Ufkunda aþka düþen nice yetimin de

Boyun borcu

Bir de diyemediklerime yüklenip

Düþmüþsem bir kez peþine

Tedirgin deðil de temkinli yüreklerin

Sihrine kapýlmýþ þehla bir rahle olsam da

Ölümün utkunda ölümsüz bir sure

Yine aþk tadýnda ve beyit beyit

Gömmeyi deðil de görmeyi dilediðim

Bunca gölgenin boyutsuzluðunda

Sevme özürlü kim ise.

Dilediðim deðil de dilendiðime

Naçar bir yürek boyunduruðunda

Gülmeyi deðil gülümsemeyi giyindiðim

Bir çiçek tadýnda

Bazense ismim deðil de unutulduðum nice köþede

Bir þarký tadýnda,

Ölümlü güncemde sayýsýz niyaz

Yine yüreðin tarhýna ektiðim

Deli bir imgeyim,

Sevgiden yana yoksun kim ise

Varsýn gelsin dokunsun þu kayýp ve yorgun mýsralara.

Gönül gözümde buyur ettiðim onca minnete de

Boyun eðmem bil ki

Bir de sehven yenildiðim evrende

Baþýboþ düzenin de kayýp menzilinde

Zýrhýmdan yoksun olamam

Hele ki fýtratým aþk ve inanç ile donanmýþken.

Þimdilerin yoksunuyum ki düne özgü;

Yarýnlarýn da kayýp kýtasýyým

Andan kopuk bir iklimde serili;

Zaaflarýmýn bekçisiyim madem cennete kucak açmýþ

Cehennemi yaþasam ne çýkar

Dünyada zaten günah boyumuzu aþmýþ.

Zýpkýn misali yürek istila edilesi;

Zehrolan deðil de zikrettiðim

Avuç avuç umudu günümle ziyan ettiðim.

Bir bense bana yakýn

Bir de sen demeyi unuttuðum çocuk yaným.

Ne kapalý ne zincirli;

Ne tutsak ne de kader kadar iþkilli

Tövbelerim ve günahlarým;

Þükrüm ve sevaplarým,

Belki doðru belki yalan;

Yine de karþýmdakine her daim inandýðým.