Küçükken çok zengindik biz.
Annem undan çorba yapardı,
tandır dan çıkmış çıtır mis kokan ekmekle yerdik.
Bi de mısır patlatırdık sobamız da,
çok zengindik biz.
Paha biçilmez gülüşlerimiz vardı
İçimizde huzur.
Tavuklarımız, kazlarımız,
Bir de kocaman bahçemiz.
Darda kalınca koşan komşularımız.
Annemin dizine kafamı koyup anlattığı masalları dinler,
yer döşeğinde derin uykulara dalardım.
Dertsiz tasasız yarınlara uyanıcam sanırdım.
Büyüdükçe dert ne tasa ne ögrendim.
Oysa küçükken, tek derdim karın tokluğum, bayramlığımdı.
Büyüdüm: bayramlığım da oldu, param da, hatta pahalı takılar bile aldım.
Lakin içimdeki boşluğa, yoksulluğa, kırılmışlığa çare bulamadım.
Küçükken zengimdim, büyüdüm yoksullaştım.
Noksanlaştım.
22.05.2015
Yemin
