Uzaktan arkadaþlarým bana bu yaz misafirliðe gelmiþti bir haftalýðýna. Ben de Trabzon’un tanýnmýþ mekânlarýný gezdirdikten sonra, havalar da güzelken yaylaya götürmek istedim. Annem yazý yaylada geçiriyordu. 4 tane ineði ve 1 buzaðýsý vardý. Annem yalnýz deðildi; yengem ve kýz kardeþim de vardý.
Yayla evimiz iki oda bir salondu. Odalarýn alt katýnda geniþçe bir ahýrýmýz ve onun dýþarýsýnda küçük bir samanlýðýmýz vardý. Ýki büyük bahçemiz ve obamýzýn serbest otlak bahçesi vardý. Ve bu bahçe çok büyüktü.
Arkadaþlarým benden çok heyecanlýydý o gün. Tüm hazýrlýklarý yaptýktan sonra benzin istasyonuna gidip arabanýn benzin deposunu doldurup köyün yolunu tuttuk. 5 kiþiydik. Bir arkadaþým Ankara’dan, diðerleri Ýstanbul’dan gelmiþti.  Güle konuþa daðlarý tepeleri aþarak köye ulaþtýk. Köyüm Sidiksa, merkeze 1 saat uzaklýktaydý ve çok yüksekti. Bulutlarla dost olan köyümün güneþle arasý limoniydi. Sýk sýk sis gelip köye çöker. Sidiksa ile olan sevdalýðý günler sürer. Sidiksa ismini de sisten almýþtýr. “Sisin altýnda” anlamýna geliyor.
Köye vardýðýmýzda karanlýk çoktan çökmüþtü ve mahalleye sessizlik ve sakinlik hâkim olmuþtu.
-“Yasemin, ben biraz sýkýþtým tuvalete gitme imkânýmýz var mý?” diye sordu Gamze kulaðýma eðilip.

-“Ýki dakika sonra bizim eve geçiyoruz, orada ihtiyaçlarýmýzý görüp yola çýkarýz.” Diye cevapladým Gamze’yi.
***
Evde ihtiyaçlarýmýzý karþýladýktan sonra tekrar yola koyulduk. O gece her zaman olduðu gibi sis vardý. Yukarý çýktýkça sisin yoðunluðu artýyordu. Elif sessizliði bozarak:

-“Ýçim daraldý benim, hem karanlýk hem sis bu ne ya” deyip güldü.

-“Sidiksa adý üstünde “sisin altýnda”  yani. Ama inþallah yarýn açar hava.” Dedim. Nuray da:

-“Ýnþallah ya” diye iç geçirdi.

-“Kýzlar o deðil hiç erkek yok mu aramýzda ya” deyip güldüm. Gamze yanýnda uyuyan Ferda’yý dürtüp:

-“Var olmaz mý? Erkek Fatmamýz var bir adet” diye cevap verince kahkahayý bastýk.
Ben içten gelerek gülemedim, gülerken içimi acýtan bir þey vardý. Ýçim huzursuz olmaya baþladý. Belki de olumsuz hava koþullarýndan kaynaklanýyordu.
Ormaný aþýp yukarý çýkmayý baþardýk. Hava deðiþimi bizimkilerde derin bir etki býrakmaya hazýrlanýyordu. Gamze ve ben hariç herkes uyuyordu, müziði kapatmýþtým. Gamze sessizdi.
-“Herkes yorgun düþtü. Annem yataklarýmýzý hazýrlamýþtýr. Gider gitmez uyur dinleniriz.” Dedim. Gamze gülümsedi ve:
-“Yarýn sabah kahvaltýda piþmemiþ kaymak yemek istiyorum.” Dedi.
-“Ben de” deyip güldüm. Yavaþ yavaþ ilerlerken birden arabaya bir þey çarptý. Bu o kadar gürültülüydü ki arkada uyuyan herkes fýrlayarak uyandý. Hemen arabayý durdurup aþaðý indim ve arabanýn kaportasýný tekerleklerini kontrol etmeye baþladým. Ama görünürde bir þey yoktu.

-“Bir þey yok.” Dedi Gamze.
Arabaya binip yola devam ettik.
-“Noldu ki?” diye sordu Ferda.
-“Biz de anlamadýk, araba kýrýldý sandýk ama bir þey yok yani.” Diye cevapladý Ferda’yý Gamze.
-“Umarým da bir þey yoktur.” Dedim iç sýkýntýsýyla. Çok geçmeden bir ses duyduk ve durduk. Bu bir çýðlýða benziyordu. Hepimiz arabadan indik ve etrafa göz gezdirmeye baþladýk.
-“Bu neydi böyle?”
-“Çocuk falan mý acaba?”
-“Çocuktan öyle çýðlýk çýkmaz.”
-“Ben týrstým, arabaya binip bir an önce eve gidelim.” Dedim ve arabaya bindik ama tir tir titriyorduk hepimiz. Direksiyonu nasýl sallayacaðýmý düþünüyordum.
-“Yasemin acele etsene ya.” Diye baðýran Elif umurumda deðildi. Derin bir nefes alýp arabayý çalýþtýrdým ve yola devam ettim. Yol da aþýrý derece de taþlý olduðu için arabanýn içinde hoplayýp zýplýyorduk. Böbrek taþý sýkýntýsý olanlara birebirdi yayla yollarý.
Büyük bir virajý dönüyordum ki arabanýn bir farý söndü. Durmak zorunda kaldým tabi ki.

-“Hay ben senin farýna sýçayým gene noldu” diye baðýrýp arabadan indim ve farý kontrol ettim. Anlayamadýðým bir þekilde bozulmuþtu. Kýsýk sesle küfür ede ede arabaya bindim.
-“Arkadaþlar, yolumuza tek farla devam edeceðiz.” Dedim. 5 dakika daha gittim gitmedim tak diye öbür far da söndü. Kýsýk sesle ettiðim küfürleri sesli etmeye baþladým. Kýzlar ne olduðunu anlamaya çalýþýrken arabanýn torpido gözünden büyük el fenerini alýp Gamzeye uzattým:

-“Yolumu aydýnlatmaný istiyorum. Yavaþ yavaþ ve dikkatli gideceðiz.” Dedim. Gamze de hýzla baþýný sallayýp el fenerini alýp yola doðrulttu. Nuray aðlamaklý bir ses tonuyla:

-“Neler oluyor böyle ya?” diye sordu. Elif:

-“Ben bildiðim bütün dualarý okuyorum þimdi.” Dedi Nuray.
-“Bence inip yürüyerek devam edelim yola Yasemin.” Dedi Ferda.
-“Mümkün deðil Ferda, bu karanlýkta bu yerde yürüme deliliðini uygulamaya alýrsan kurtlar da seni boðazýndan kavrar mideye indirir.” Diye cevapladým Ferda’yý. Aslýnda bu fikir aklýma yatmýþtý. Ama þimdilik gidiyorduk arabayla. Elif çekingen bir þekilde:
-“Yasemin arabayý biraz hýzlý sürsen de eve biraz daha erken gitsek? ”diye öneride bulundu. Ama bu beni öfkelendirdi.
-“He Elif he oldu, önümü görüyorum da hýzlý sürmem kaldý. Töbe töbe ya” diye çýkýþtýðým anda araba durdu.  Sinirlendim ve arabayý tekrar çalýþtýrdým ama tekrar motor durdu.
-“Seni tasarlayan mühendisin kafasýna domates sosu dökeyim.” Diye baðýrdým.
-“Sakin ol ya” diyen Gamze’yi elimin tersiyle ittim. Öfkeden gözüm dönmüþtü.
-“Motordan anlamýyorum ben” diye sitem ettim. Ferda:

-“Ben bakayým” diyerek beni þaþýrttý.

Birkaç incelemeden sonra bana dönüp:

-“Dostum burda bir þey yok.” Dedi.
-“Nasýl yok Ferda, niye gitmiyor bu araba!” diye haykýrdým suçlusu Ferda’ymýþ gibi. Tabi tokadý aðzýmýn ortasýna yemem de gecikmedi.

-“Ne baðýrýyorsun eþþek misin sen?” diye kýzdý bana. Afallamýþtým.
-“Ben senin çocuðun muyum beni azarlýyorsun.” Diye devam etti.  Yerin dibine girdim öfkem kýrýlmýþtý.
-“Çok özür dilerim.” Demem çok fazla bir þeyi deðiþtirmedi.
-“Eþyalarý alýn yürüyerek devam ediyoruz.” Deyince hepimiz arabadan alabildiðimizce eþya aldýk ve:

-“Þu yolu dümdüz gidiyoruz arkadaþlar.” Deyip yürümeye baþladýk. Nuray’ýn arkamýzda kaldýðýný çýðlýðýný duyana kadar fark edemedik. Hepimiz geri döndük ki ne görelim! Nuray’ýn yerinde çirkin bir yaratýk duruyordu. Nuray’ýn çýðlýðý da kendisi de kayboldu. Karþýmýzda duran yarý ölü, canavara dönüþmüþ olamazdý bu kadar kýsa sürede Nuray. Hareketsiz ve bize doðru dönüktü yüzü. Yüzünün kemikleri görünüyordu resmen. Üzerinde parçalanmýþ çamurlu kirli bir kýyafet vardý. Bir eli yoktu ve kanlarý kurumuþtu. Ne olduðunu çözmeye çalýþýrken yapayalnýz kalmýþtým. Arkadaþlarým kaçmýþ olmalýydý onlarý bulmam gerekiyordu. Elime bir taþ alýp o yaratýðýn kafasýna fýrlatýp koþmaya baþladým. Bir yandan etrafýma göz gezdiriyordum bir yandan arkamý kolluyordum. Gördüðüm o þeyden karþýma çýkma ihtimali vardý. Bir yandan baðýrýyordum: “Gamze, Nuray, Elif, Ferda!” ama sesime karþýlýk yoktu. Önümü doðru dürüst göremeyiþim beni adeta çýldýrtýyordu. Sis ve soðuk suratýma Osmanlý tokatlarý indiriyordu. Aðlamamak zorundaydým güçlü olmak zorundaydým. Arkadaþlarým kaybolmuþtu. Neler olduðu konusunda hiçbir fikrim yoktu. Koþmaktan nefes nefese kaldým ve yere çöktüm. Derin ve hýzlý nefes aldým ve geri dönüp koþmaya baþladým. Rüzgâr gerdanýmý yalayarak korkuma korku katýyordu. Göremediðim için ayaðým sivri taþlara basýyor hýzlanmamý engelliyordu.
-“Ferda! Nerdesiniz yahu!” derin bir sessizlik, rüzgâr dâhil bütün doða olaylarý sükûta büründü. Bu beni korkutsa da biraz cesaret verdi. O an bir silahým olsa diye geçirdim içimden ama silah denince illa patlayan makine mi olmalýydý? Bir taþ, bir odun da silah sayýlýr. Yeter ki kullanmayý bileyim yeter ki saðlam olsun dedim. Arabanýn kapýsýný açtým sessizce ve dikkatlice sert cisimler aradým. Gözüme kestirdiðim 2 demir çubuðu aldým ve çýktým. Onlar iþimi görürdü. Etrafýmý gözleye gözleye arabanýn yanýndan uzaklaþtým ve orman yoluna doðru ilerledim. Biraz daha sakindim, demir çubuklar bana güç vermiþti. Kýzlardan hala bir eser yoktu ve sis biraz daðýlýr gibiydi. Derken yol bitiminde gölgemsi bir þey görür gibi oldum ve durdum. Bir süre izledikten sonra harekete geçmeye karar verdim ki gerdanýmda bir soðukluk hissettim. Birisi bana dokunmuþtu. Çýðlýðý basýp geri döndüm ve hýzlý bir refleksle demir çubuðu bana dokunan þeyin kafasýna indirdim. Amele sümüðü gibi yere yapýþýnca ne olduðunu anladým. Zombi.
Bu gece iþim uzundu, kollarý sývayýp bir þeyler yapmam gerekiyordu. Kaçmak bana göre deðildi savaþmayý tercih ettim. Arkadaþlarýmýn sað olmasýný dileyip uzaktan gördüðüm o karartýya doðru yavaþça yaklaþmaya baþladým. Planým þuydu: büyük bir taþla birinin kafasýný ezecektim elimdeki demir çubuklardan birini de öbürüne fýrlatýp hakkýndan gelecektim. Diðerinin de canýný almak için peþine düþecektim. Bu imkânsýz deðildi yapabilirdim. Biraz daha yaklaþýnca elime sivri bir taþ alýp hedefe doðru fýrlattým. Hedefi 12’den vurmanýn sevincini yaþarken diðerleri ne olduðunu anlayamadan demir çubuðu da fýrlattým. Demir çubuk hedefi iki kaþýnýn ortasýndan vurdu. Sona kalan hedef çýldýrmýþ bir vaziyette kaçmaya hazýrlanýrken yanýnda bittim ve demirin sivri ucunu kalbine sapladým. Çýðlýk atarak yere yýðýldý. Hýzla oradan ayrýlýp ormana doðru koþmaya devam ettim. Yola devam ettikçe gördüðüm Zombi sayýsý artýyordu. Bunlarla baþ edebilecek miydim, bir fikrim yoktu. Etrafta normal yaþama da denk gelemedim. Neler oluyordu? Bir normal insana denk gelsem gidip sarýlacaðým. Rüyada mýydým yoksa? Düþünceler denizinde kulaç atarken etrafýmý kolaçan etmeyi de ihmal etmiyordum. Bir an durup daðýlan sisin arasýndan karþýlara baktým. Hiçbir yerde yaþam belirtisi yoktu. “Bi bokluk var hayýrlýsý olsun” diye söylendim. Karþý daðlara bakýnmayý býrakýp ormanýn diplerine bakmaya baþladým. Nihayet bir ýþýk gördüm. Kýzýldere ýrmaðýnda bir ateþ yanýyordu. Aþaðý doðru koþmaya baþladým. Ayaklarýmý çizen orman altý çalýlýklarý, böðürtlen dikenleri umurumda deðildi. Zombi göremedim,  görsem de umurumda deðildi. Kâbus dolu bir geceden sonra bir yaþam belirtisi gördüm ya beni bir Allah’ýn kulu tutamazdý orada. Düþe kalka, kaya uça Kýzýldere Irmaðýna attým kendimi.  Beni gören Kýzýldere sakini kaçmaya baþladý. –“Heeoooo kaçma dur ben dostum heeey ablaaa!” 
-“Uy sen da kimsun?” diye sorup bana doðru yürümeye baþladý. Ben yere diz çöküp derin derin nefes aldým ve:

-“Býrak benim kim olduðumu bir sorun var!” Dedim. Yavaþ yavaþ etrafým meraklý kabile sakinleri tarafýndan çevrilmeye baþladý. Her kafadan ses çýkmaya baþladý. Ýçlerinden biri kafasýný uzatýp:

-“Yavrum sen tecavüze mi uðradýn bu ne hal.” Diye sordu.
-“La sade ben deðil bütün köy tecavüze uðradý. Köyde bi lanet var bu ne hal! Yürüyen ölüler var her yerde, altýma sýçtým korkudan. 4 arkadaþým kayýp, onlarý bulmak için birkaç Zombi öldürdüm. Yardým umuduyla buralara kadar düþtüm bana yardým edin.” Diye yalvardým. Herkes sus pus oldu ve biraz sessizliðin ardýndan iri yarý uzun boylu yaþlý biri geldi yanýma ve oturdu sakince.
-“Ben bu kabilenin reisiyim.” Sakin konuþmasý beni çileden çýkardý oflayýp puflamaya baþladým.
-“Yavrum aç mýsýn? Ne yersin?”
-“Fuþki yerim amca, bana fuþki getirin çikolata sosu da olsun.” Dedim alaycý bir ses tonuyla. Ama bu kabile reisinin istifini bozmadý, gülümsetti. “Deli lan bunlar” diye söylendim.
-“Yavrum, çok gerginsin bu halde hiçbir þey yapamazsýn. Önce bir karnýný doyur dinlen öyle-“
-“Sizdeki bu geniþlik Konya Ovasýnda yok anasýný satayým.” Deyip ayaða fýrladým. Sinirden tir tir titriyordum.

-“Sizin bana yardým edeceðiniz yok ben gidiyorum, ne haliniz varsa görün.” Diye söylenip Kýzýldere Irmaðýndan ayrýldým, birkaç yüz metre ileri gidince onlarca Zombinin koca bir ayýyý yemekte olduðunu görünce geri döndüm. Kýzýlderelilerin bulunduðu Kabileye girdim. Herkes dýþarýda toplanmýþtý. Kabile reisini pür dikkat dinliyordu:

-“Her þey yakýnda açýklýða kavuþacak. Kara büyü bozulacak ve bu köy özgürlüðe kavuþacak. Kara büyü bozulduðu zaman zombiler sonsuza dek yok olacak.” Diye sürdürdü konuþmasýný.  “Ulan bu akýl hastalarý benimle niye kafa buluyor?” diye söylendim.
Kabile reisinin konuþmasý bitmiþti ve kalabalýk daðýlmaya baþlamýþtý. Kabile reisinin bana doðru geldiðini görünce doðruldum.
-“Hayýrdýr evlat bakýyorum da yolun buralara düþmüþ? ”deyip güldü.
-“Amca Allah aþkýna benimle kafa bulmayý bi kes, yeter ya. Sýkýntýdan saçlarým döküldü. Neler oluyor beni bir aydýnlatýn.”
-“Gel benimle.”
Peþine düþtüm ama benim de yürüyen ölüden bir farkým yoktu. Yýkýla yýkýla yürüyorum. Büyük bir çadýrýn içine girdik, gaz lambasý ve mumlarýn aydýnlattýðý loþ ortam beni bir nebze de olsa rahatlatmýþtý. Kabile reisi köþede duran bir sandýðý açtý ve içinden titiz bir þekilde bir bez parçasý çýkardý. Uzun uzun baktýktan sonra derin bir nefes alýp yanýma geldi. Merakým büsbütün artmýþtý, ne olabilirdi ki o?
-“Bu elimde gördüðün bez parçasý sýradan bir bez parçasý deðil evlat. Bu bez parçasýnýn dýþarýda cebelleþtiðimiz yaþayan ölülerle sýký bir ilgisi var. Zira bu bez parçasý 17. Yüz yýlda köyümüze yapýlan kara büyüyü bozma talimatnamesi.”
-“Ne kara büyü mü?” diye baðýrdým. Kabile reisi evet þeklinde baþýný salladýktan sonra:
-“Kara büyü bir yýl önce gerçekleþti. Bu bez parçasýný da tamamen tesadüf sonucu bulduk. Benim büyük babamýn dedesinin büyük babasý bu olacaklarý biliyordu, o yüzden bu bilgileri bize nesilden nesile aktarýlmasýný saðlamýþ. O gördüðün yaþayan ölüler 17. Yüzyýl düþman askerleridir.” Diye devam etti. Benim þaþkýnlýðým kat be kat artmaya devam ediyordu.
-“Ee nasýl bozulacak bu büyü?” diye sordum.
-“Parçalý ay tutulmasýnýn gerçekleþtiði gece Kolopna deresinin yukarýsýndan kuzey tarafýna doðru 5 km ötesinde bulunan bir maðarada bir düzenek var. O düzenek bozulduðu zaman büyü de bozulmuþ olacak.” Diye cevap verdi Kabile Reisi.
-“Düzenek mi? Nasýl bir düzenek ki bu?” diye sordum.  Kabile reisi bana çaresizce bakýp:
-“Bir bilgim yok evlat.” Diye cevap verdi.
-“Eðer bu büyü bozulamazsa ne olacak?”
-“Önce Sidiksa yerlileri yok olacak, sonra Sidiksa yerlilerinin kanlarýndan beslenip güçlenen zombiler dünyaya hükmedip insan ýrkýný yok edecek.”
Düþüncesi bile tüylerimi diken diken eden bu durum beynimi çalýþmaya zorladý.
-“Parçalý ay tutulmasý ne zaman olacak?” diye sordum.
-“10 günün sonra, Gece yarýsý.”
Çok zamanýmýz kalmamýþtý, bir þeyler yapmamýz gerektiðini anladým.
-“O düzeneðin bulunduðu maðara tam olarak nerede, biliyor musunuz?”
-“Evet, tabi ki. Orada muhafýzlarým var.”
-“Gidip görmek mümkün müdür?”
-“Birkaç mil uzaklýkta fakat þimdi gidip görmek mümkün deðil evlat.”

Tam o sýrada içeri apar topar bir kýzýldereli girdi. Son derece telaþlýydý:

-“Reis! Baþýmýz belada! Kabilemize saldýrdýlar!” demesiyle kendimizi dýþarý attýk. Reis bana bir mýzrak fýrlattý:

-“Ok yay kullanmayý biliyorsan söyle.”
-“Küçükken kendim yapar oynardým ama gerçeðini kullanabilir miyim bilmem.”
-“Neden olmasýn” deyip ok ve yay verdi. Peþine takýldým.
Yaklaþýk 20 tane zombinin saldýrýsýna uðramýþtý kabile. Yerliler zombilerle savaþýyordu. Ortalýk kan gölüne dönmüþtü. Ben de elime geçirdiðim mýzrakla, ok yayla zombilere saldýrmaya baþladým. Kolay da ölüyorlardý, bu benim iþime geldi.  Tek darbede canlarýný alýyordum. Ama bir þey fark ettim, bizimkilerde plan yoktu ve geliþigüzel savaþýyorlardý. Bu böyle olmaz dedim ve kabile reisinin yanýna gittim.
-“Bana 10 kiþilik bir grup ver. ”dedim. Kabile reisi cevap vermeden yanýndaki adamýn kulaðýna eðilip bir þeyler fýsýldadý sonra adam hýzlýca yanýmýzdan ayrýldý. Kabile reisi baþýný evet þeklinde salladýktan sonra büyük çadýra girdi. 5 dakika geçtikten sonra yanýma 10 kiþi geldi. Gayet de güçlüydüler.  Onlarý çadýra götürdüm ve planýmý anlattým. Ayrý noktalarda zombilerin dikkatlerini çekip ormanýn kuytu köþesine çekip bir araya topladýktan sonra diri diri yakacaklardý. Bu fikir hepsinin aklýna yatmýþtý. Belirlenen yer Þoroðma’ya çýkarken orman tarafýnýn tersinde kalan küçük otlaktý.
-“Evet dediklerimi anladýnýz. Þimdi baþlýyoruz, haydi!” dememle çil yavrusu gibi daðýldýlar. 10 dakika içinde zombilerin dikkatlerini çekmeyi baþarmýþlardý. Zombiler bizimkilerin peþlerine takýlýnca bu iþ oldu dedim. Yerliler derin bir nefes almýþtý. Kabile Reisi bana bakýp gülümsedi ve:

-“Sen aslansýn.” Dedi. Ben utançla baþýmý öne eðdim. Bir 10 dakika daha geçtikten sonra burnumuza yanýk kokularý gelmeye baþladý. “Baþardýlar sanýrým.” Dedim. Herkes bir araya toparlanýp yukarýya baktý. Kara kara dumanlar savruluyordu göðe doðru. Kabile sevinç gözyaþlarýna boðuldu ve hunharca dans etmeye baþladýlar.  Çok geçmeden kahraman askerler de dönünce ortalýk iyice þenlik alanýna döndü. Þarký söyleyip dans ettiler. Gece boyu kutlama yapýldý. Þafak sökünce her þey normale döndü. Kara büyü hariç.
Kabile reisi ve birkaç yerliyle beraber ormanda gezintiye çýktýk. Uzaklardan zombilerin seslerini duyuyorduk ama buna aldýrmýyorduk. Uzun bir yürüyüþten sonra Kabile reisinin sözünü ettiði maðaraya geldik.
-“Ýþte bu maðara evlat. Bu maðarada bulunuyor sana sözünü ettiðim düzenek.” Dedi Kabile reisi.
maðaranýn içini gezmeye baþladým. Uzun bir maðaraydý, ucu bucaðý yok gibiydi. Ýçinden bir dere akýyordu. Sarkýtlar ve dikitler vardý. Epey bir inceleme yaptýktan sonra:

-“Ben bir düzeneðe benzer bir þey göremedim.”
-“Þimdi göremezsin evlat. Parçalý ay tutulmasýnýn gerçekleþtiði gece göreceksin.”
-“Yok þansýmýzý son ana býrakamayýz mutlaka bir iþaret olmalý.” Deyip tekrar maðaranýn içinde dolaþmaya baþladým. Dikkatimi bir þey çekti, maðaranýn tavanýnda bir delik vardý. O deliðe bakmaya baþladým.
-“Reis,burada bir delik var nedir acaba?”diye sorunca reis yanýma gelip uzun boylu bir adamýn omuzlarýna çýktý ve delikten içeriye baktý.
-“Bu delik dýþarýya bakýyor direkt.” Dedi. Benim gözüme toz düþünce maðaradan çýkmak zorunda kaldým.
-“Kusuruma bakma gözlerim çok hassas. Çok fena yanýyorlar.”
Kabile Reisi diðer adamlarýna baþýyla iþaret verince maðaradan çýktýlar.
-“Ýyi misin evlat?” diye sorunca cevap bile veremedim. Gözlerim çok kötü yanýyordu anlam veremediðim þekilde. Acýdan kývrandýðýmý görünce yola koyulduk.

-“Tanrý aþkýna sadece toz düþtü gözlerine, neden bu kadar yandý ki gözlerin? Anlam veremedim.”
Gözlerimden kan akmaya baþladý.
-“Aman Tanrým, gözlerin kanýyor!” deyip beni durdurdu Kabile reisi. Gözlerimin içini incelemeye baþladý.
-“Muhtemelen tozlarýn içinde taþ kýrýntýlarý vardý, yaralamýþ.” Der demez eline kýrmýzý cama benzer bir taþ geldi.
-“Bu da nesi?”
-“Bira þiþesinin camý olabilir.” Dedi Kýzýlderelilerden bir tanesi. Ben de çok merak etmiþtim:

-“Bakmak istiyorum.” Deyip elime aldým. 
-“Bu elmasa benziyor. Elmas deðilse de onun gibi deðerli bir taþa benziyor.”
-“Elmas ne arar Sidiksa’da?” diye sordu Kabile Reisi.
-“Neden olmasýn ki? Sonuçta maden yok nerden bileceksiniz yerin altýnda elmasýn olmadýðýný?”
-“hýmmm”
-“Gözlerim yanýyor, doktor var mý kabilede?”
-“Var tabi. Þifacýmýz var bizim. Sana þifalý bitkilerden bir karýþým hazýrlar iyileþirsin.”
-“Kör olur muyum acaba?”
-“Sanmýyorum evlat.”
 Nihayet kabileye döndük ve ilk iþ kabilenin þifacýsýna görünmek oldu. Gözümü kanatan o kýrmýzý parçayý saklamaya karar verdim. Þifacý gözümün iyileþmesi için erimiþ mum parçalarý ve þifalý bitkilerden bir karýþým hazýrlayýp özenle gözüme sürdü. Ýyileþmem 5 günümü aldý.
Bir gün maðaraya gidip maðarayý incelemeye baþladým. Dikkatimi bir þey daha çekmiþti, yerdeki delik. Tavandaki deliðin týpatýp aynýsýydý. Belki de düzeneðin bir parçasýydý.
Bir gün kabile reisi ve birkaç yerliyle beraber atlarýmýzla köy meydanýna gittik. Hayat yok denecek kadardý. Evler yaðmalanmýþ, yerlerde insan kemikleri, kanlar, uzuvlar. Baþýboþ gezen zombiler her yerde önümüze çýkýyordu ve baðcýlar apaçileri gibi grup grup takýlýyorlardý. Ne zamandýr güneþ yoktu hep kapalýydý hava. Her an yaðacak gibi ama yaðmýyordu. Kabile reisine baktým ve dedim ki:
-“Reis, parçalý ay tutulmasýna pek az bir zaman kalmýþ, ama hava kaç gündür kapalý. Ya o gece de kapalý olursa?” Kabile reisi atýný durdurdu ve uzun uzun ufka baktýktan sonra:
-“Son duamýzý edelim evlat.” Dedi.

Bu çok korkunçtu, her gece dua etmeye baþladým havanýn o gece açýk olmasý için. Ama bir sorun vardý; kabile reisi dâhil hiç kimse maðarada ne olduðunu bilmiyordu. Bilseler Parçalý ay tutulmasýnýn yaþandýðý gece rahatça büyü bozulurdu. Bu iþi kafaya takmýþtým mutlaka ben çözecektim. Kabile reisinin torununu alýp sýk sýk maðaraya gitmeye baþladýk. Maðaraya gitmelerimiz bir þeyi çözmüyordu ama aþinasý oluyorduk. Kabile reisinin torunu çok zekiydi. Ben ne dersem hemen kavrýyordu ve feleðimi þaþýrtacak sorular soruyordu bana.
10. Gün gelip çattýðýnda akþama doðru kabile reisinin torununu alýp maðaraya gittim. Kabileye bir sessizlik hâkimdi.  Kýrmýzý cam parçasýný yanýma almýþtým.
Ýki deliðin yanýna gidip delikleri incelemeye baþladým. Ýkisi birebir aynýydý. Tavandaki delik kuzeye bakýyordu. Yanýma el fenerini almýþtým.
-“Aba”
-“Efendim caným”
-“Þimdi bu tavandaki deliðin ay ýþýðý ile bir ilgisi olabilir mi?” diye sorunca kafamda þimþekler çaktý. Þok olmuþtum. Bu çocuktaki zekâ Sidiksa’da kimsede yoktu. Hayranlýkla sarýldým ve alnýndan öptüm çocuðu. Sevinç çýðlýklarý içinde el fenerini tavandaki deliðe sabitleyip ýþýðýný açtým ve beklemeye baþladým. Heyecandan elim ayaðým titriyordu. Bir ses iþitince sesin geldiði yönü aradýk. Ses yerden geliyordu, eðildim ve tam konumunu aradým. Ses yerdeki deliðin sol tarafýndan geliyordu. Hafif bir kýpýrdama olunca yerde,  korkup maðaradan dýþarý attýk kendimizi.  Tam o sýrada kabile sakinleri telaþlý bir þekilde yanýmýza vardý. Hepsi korkmuþ, aðlamaklýydý. Neler olduðunu sormaya kalmadan Kalabalýðý yaran Kabile reisi elinde bir asayla yanýma geldi.
-“Zombiler kudurdu, kabilemize saldýrdýlar; halkýmýzý öldürdüler çadýrlarýmýzý yaðmaladýlar.”
Gözleri dolmuþtu, boðazý düðümlenmiþti. Kabile reisini ilk defa böyle görüyordum, ilk defa olmasa da titredim. Kabile sakinlerine baktým erkekleri bile mahvolmuþ durumdaydý.
-“Bu son þansýmýz evlat. Son dualarýmýzý edip kara büyüyü bozmaya çalýþacaðýz.” dedi kabile reisi.
-“O zaman ben de dua edeyim.” Dedim. Ama içimde bir umut vardý. Hava iyice kararmýþtý. Gökyüzünde bulutlar aralanmaya baþladý.
-“Eðer bulutlardan fýrsat bulabilirsek, parçalý ay tutulmasý kuzeyde gerçekleþecek.” Deyince kabile reisi, uyandým! Tavandaki delik de kuzeye bakýyordu!

-“Biz torununla inceleme yaptýk, tavandaki delik kuzeye bakýyor. Demek ki ay ýþýðý o delikten girecek.” Dedim. Kabile reisi þaþýrarak:
-“Bu çok mantýklý bir teori! Elimdeki talimatnamede pusula kuzeyi gösteriyor. Ancak çözemediðim iki þey var: iki tane taþ biri beyaz biri kýrmýzý; ikisi de þeffaf.” Deyince gözlerim kabile reisinin elindeki asanýn ucuna gitti. Beyaz bir þeffaf taþ vardý.
-“Asanýn ucundaki taþýn bununla bir alakasý var mý?” diye sordum.
-“Olabilir. Bu asa ata yadigari 17. Yüzyýlda yaþamýþ dedemden kalma bir asa bu. Ucundaki þeffaf taþ da bir meteor parçasýdýr.”
-“O asayý bana verebilir misin?” diye sorunca reis hiç tereddüt etmeden asayý bana uzattý. Gökyüzüne baktým, ay ýþýðý karanlýðý aydýnlatýyordu. Tam o esnada ormandaki bütün kurtlar ulumaya baþladý.
-“Vakit yaklaþýyor evlat.”
Gülümsedim ve reisle beraber maðaraya girdik.
-“Parçalý ay tutulmasý gerçekleþtiðinde borularý 3 kere öttürün.” Diye talimat verdi reis. Ben yerdeki deliðe umutla bakýyordum. Neler olacaktý kim bilir.
-“Bana talimatnameyi verir misin?” diye sordum. Talimatnameyi bana uzattý reis. Talimatname harita gibiydi. Kýrmýzý ve beyaz taþýn yanlarýnda birer iþaret vardý. Kýrmýzýnýn yanýnda x beyazýn yanýnda + vardý. Bunun anlamý kýrmýzý olumsuz beyaz olumluydu. Kara büyünün bozulma tariflerini veriyordu açýk açýk.
-“Bir þey deneyeceðim.” Deyip el fenerini aldým ve tavandaki deliðe sabitledim asayý da yerdeki deliðe diktim ve sabýrla beklemeye baþladým. Az önce yaþadýðým gürültü tekrar gerçekleþmeye baþladý ama kaçmadým bu sefer, bekledim. Ýki delik açýldý, yerden beyaz ve kýrmýzý þeffaf taþ yükselmeye baþladý. Ben ve kabile reisi þaþkýnlýkla izlemeye devam ettik. El feneri direkt kýrmýzý þeffaf taþa vurunca olayý anladým.
-“Ha, büyü bozuldu bilin.” Dedim gülümseyerek. Tam o sýrada insanlar çýðlýk atmaya baþladý ve ardýndan 3 kere boru çaldý. Elim ayaðýma dolaþtý, kabile reisi telaþa kapýlarak:
-“Elini çabuk tut büyüyü boz evlat!” diye baðýrdý. Ay ýþýðýnýn beyaza vurmasýný saðlayacaktým fakat nasýl? Taþlarýn yerini deðiþtirmek iþe yaramazdý daha saðlam bir fikir gerekiyordu. Buna bir çare bulmam gerekiyordu; bir yandan çevreme yavaþça göz gezdiriyordum. Kabile Reisi sakalýný kaþýyarak bir þeyler düþünüyordu. Dýþarýdan bir yerli koþarak geldi:
-“Parçalý ay tutulmasý kuzeye doðru yaklaþýyor.” Diye haber verdi. Elimizi çabuk tutmalýydýk, kabile reisine bir göz kýrptým o da omuz silkti. Elimdeki el fenerine baktým ve bir þey fark ettim: üzerinde ayna þeklinde cam vardý. Bu benim iþime yarayabilirdi! Dýþarýdan çýðlýklar çoðalmaya baþlayýnca al acele el fenerindeki ayna parçasýný söktüm ve ay ýþýðýnýn ilk vuracaðý nokta olan kýrmýzý taþ üzerine sabitledim. Kabile reisi þaþkýnlýkla beni izlerken torunu yanýna geldi:
-“Reis büyük an geldi! Dýþarý çýkýp seyretmelisin.” Diye baðýrdý heyecanla. Kabile reisi:
-“Asýl büyük an burada evlat!” deyince bütün kabile maðaranýn önüne toplandý. Kalbim heyecandan küt küt atýyordu, ellerim tir tir titriyordu. Biraz sonra dünyayý kurtaran kýz olacaktým ve adým tarih sayfalarýnda altýn harflerle yazýlacaktý. Tavandaki deliðe baktým, ay ýþýðý tam deliðe ulaþmýyordu ama ramak kalmýþtý. Sabýrla beklemeye devam ettim.
-“Az kaldý reis, baþarýyoruz.”
-“Biz deðil sen baþarýyorsun evlat!”
Dýþarýdan kurt ulumalarý gittikçe artýyordu. Ay ýþýðý yaklaþtý, yaklaþtý, yaklaþtý ve ýþýk delikten içeri sýzmaya baþladý. Ben bir adým geriye gittim ve olanlarý izlemeye koyuldum. Yüreðim aðzýmda atýyordu.
Iþýk tam planladýðým gibi kýrmýzý taþýn önüne yerleþtirdiðim aynaya çarpýp asadaki taþa sonra beyaz taþa dönünce baþým döndü gözlerimin önü karardý bayýldým.
Ayýldýðýmda güneþ vuruyordu, davul zurna sesleri ve neþeli insan sesleri duyuyordum. Neler oluyor demeye kalmadan kabile reisi alnýmdan öptü ve:
-“Baþardýn evlat.” Dedi.  
-“Kýz ne zaman çýkýyoruz yaylaya?” diye bir ses duydum. Arkadaþlarýmdý. Þaþýrdým ve gülümsedim ayaða kalktým:
-“Sizi bir daha kaybetmeyeceðim.” Deyip hepsine sarýldým.