DAVUT BEY

 

         Davut Bey, kýsa boylu, þiþmanca, esmer bir adamdý. Çok zengindi ama servetinin kaynaðý meçhuldü. Ýlkokulu zorlukla bitirmiþti. Maddi sýkýntýlar içinde geçen çocukluðunu hiç yaþamamýþtý. Askerden geldiðinde bir tanýdýklarý onu bir tüp gaz firmasýna þoför olarak yerleþtirmiþti. Gün gelmiþ, o tüp gaz bayiinin sahibi olmuþtu. Sonra bir inþaat þirketinde çalýþmaya baþlamýþtý. Ýþte o sýralar Allah ona adeta “Yürü ya kulum!” demiþti. Hayatý düzene girmiþti. Hasta olan annesinin ölümü üzerine ailenin reisliðini üstlenmiþti. Sevgi ablasý o sýralar yeni evliydi. Aðabeyi de Almanya’ya iþçi olarak gitmiþti. Hayatý boyunca rahatça dertleþebileceði tek insan ablasýydý. Okumayý sevmezdi. En son okuduðu kitabý sorarsanýz “Cin Ali” serisiydi. Þu günlerde ne okuduðunu merak ediyorsanýz ben söyleyeyim: Lokantalardaki menü listeleri…

 

           Davut Bey, orta halli bir ailenin kýzý Selma ile evlendiðinde anneannesinden kalma bahçeli, iki katlý evin hisselerini satýn alarak onarýmýný yapmýþ, orayý adeta bir konaða çevirmiþti. Bahçývan tutarak bahçeyi düzenletmiþti. Selma’nýn isteði üzerine bir de kamelya yaptýrmýþlardý. Selma; orta boylu, zayýf, kumral, alýmlý bir kadýndý, Gözleri mavi giyince mavi, yeþil giyince yeþil olurdu. Kocasýnýn iþten dönüþ saatini bilirdi. Kocasý gelmeden önce süslenip en güzel giysilerini giyerdi. Kamelyanýn altýnda akþam yemeklerini neþeyle yerlerdi. Bu evlilikten üç oðlu, iki de kýzý olmuþtu. Mutlulardý. Karýsý beþ çocuðu büyüteceðim diye saçýný süpürge ederken kocasýna karþý olan görevlerini ister istemez aksatmaya baþlamýþtý. Evliliklerinin ilk günlerinde olduðu gibi giyinip kuþanýp makyaj yaparak karþýlayamýyordu kocasýný…  Gün geliyor saçýný bile taramadan iþe giriþiyordu. Evinin temizliði, yemeklerinin güzelliði, çocuklarla ilgilenmesi bu evliliðin saðlýklý yürümesine yetmiyordu. Kocasýnýn geleceði saati bile unutuyordu. Çoðu kez mutfak önlüðüne elini silerek karþýlýyordu Davut Beyi… Bazen de toz beziyle…

 

           Davut Bey, kendini tamamen iþine vermiþti. Evinden soðumaya, yavaþ yavaþ uzaklaþmaya baþlamýþtý. Artýk iþ yemekleri bahanesiyle eve de geç geliyordu. Üstelik alkollü ve yorgundu. Hemen yataðýn bir kenarýna kývrýlýp uyuyordu. Ýþleri açýldýkça kendisi içine kapanmaya baþlamýþtý. Eniþtesi Veli Bey’in tayini de Malatya’ya çýkmýþtý. Artýk Sevgi ablasýyla da istediði gibi dertleþemiyordu. Telefonla konuþmak yüz yüze olmak gibi deðildi elbette… Ablasýnýn yerini tutacak kimse de yoktu etrafýnda… Ýnþaat Þirketinin bürosuna Gülistan adýnda bir kýz aldý.

 

         Gülistan çok yoksul bir ailedendi. Okumaya pek yüzü yoktu. Kala geçe çift dikiþ yaparak zorlukla ortaokulu bitirmiþti. Üç kardeþin en küçüðüydü. Babasý, Gülistan ilkokula baþladýðý yýl Almanya’ya iþçi olarak gitmiþti. Almanya’ya gidebilmek için formalite icabý karýsýný boþayýp Alman kadýnýyla evlenmiþti. Birkaç yýl mektup yazmýþ, para göndermiþti. Gitgide mektuplar seyrekleþmiþ, para da azalmýþtý. Gülistan’ýn annesi aðlamýþ, çýrpýnmýþtý ama iþ iþten geçmiþti. Kadýncaðýz elindeki birikmiþini harcamýþ, altýnlarýný bozdurmuþtu. Gülistan’ýn iki ablasý evliydi. Büyük ablasýnýn kocasý Sivaslýydý. Evlendikten birkaç yýl sonra Sivas’taki köylerine yerleþmiþlerdi. Kayýnbabasýnýn yanýnda yaþýyordu. Ortanca ablasýnýn eþi iþten çýkýnca maddi sýkýntýlarla boðuþmuþlardý. Eniþtesinin askerlik arkadaþý onlara Kayseri’de yeni yapýlan bir apartmanda kapýcýlýk iþi bulmuþtu.

 

        Annesiyle yalnýz yaþayan Gülistan mahallelerindeki yeni açýlan biçki- dikiþ kursuna yazýldý. Kursa gidip gelirken mobilyacýnýn kalfasýyla anlaþtý. Bir süre sonra mahalledeki dedikoducu kadýnlara malzeme olmuþtu Gülistan ile Musa’nýn aþklarý… Musa, annesini Gülistanlara yollayarak kýzý istetmiþti. Gülistan’ýn annesi “Bir kýzýn adý çýkana kadar caný çýksýn.” düþüncesiyle “Bu iþin adýný koyalým bari…” dedi ve söz kesmek için gün kararlaþtýrdýlar. Oðlan evi bir tepsi Antep fýstýklý baklavayla ve bir yüzükle geldi. Oðlanýn amcasý kýzýn parmaðýna altýn bir yüzük takarken aile büyükleri gözyaþlarýný tutamadýlar. Gülistan’ýn annesi Þaziye Haným gözü yükseklerde bir kadýndý. “Herkesin kýzýna neler alýnýyor. Benim kýzýmýn ne eksiði var?” diyerek niþaný salonda yapmalarýný istedi. Büyük bir maðazada gördüðü pahalý tuvaleti de aldýrdý. Pembe, gül gibi kýzýna çok yakýþacaktý tabii… Oðlanýn babasý: “Niþaný aile arasýnda yapalým. Düðün zaten salonda olacak. Gelini iki defa salona indirmeyelim.” dediyse de Gülistan’ýn annesi Þaziye Haným kabul etmedi. “Soykaya bak, benim kýzýmýn neyi eksik? Hadi oradan týskýyýt sen de!” diye söylendi mutfakta…  Niþan; o günlerin gözde mekânlarýndan Rüya Düðün Salonu’nda oldu. Beþ katlý yaþ pasta da yaptýrdýlar. Davetlilere meþrubat ikram ettiler. Mahallede bir üstünlük saðlamýþtý Þaziye Haným… Pakize’nin çarpýk bacaklý, þaþý kýzýnýn niþaný salonda olmuþ diye anlata anlata bitiremeyen konu komþuyu hasetle dinliyordu o güne kadar… Oh iþte artýk Gülistan kýzýnýn niþaný konuþulacaktý. Üstelik Pakize’nin kýzý Þaþý Müzeyyen’in niþanýnda pasta beþ katlýydý ama davetlilere içecek ikramý yapýlmamýþtý. Þaziye bir- sýfýr öndeydi yani!

 

          Evet, günlerce bu niþanýn güzelliði konuþuldu ama Þaziye Haným’ýn kaprislerini artýk dünürleri çekemez olmuþlardý. Gülistan’ýn da annesini her iþe karýþtýrmasý ki aslýnda Gülistan annesine hükmedemiyordu ama dünürler bu duruma daha fazla katlanamadýlar. Niþan bohçasýný ve yüzüðü kýz evine yolladýlar. Oðlan evi niþandan döndüðü için Þaziye Haným niþanda takýlanlarý ve niþan dolayýsýyla alýnan hediyeleri geri vermedi. Mahallenin dedikoducu kadýnlarý aylarca bu olayý dillerine sakýz ettiler. Gülistan, bu durumdan çok rahatsýzdý; dedikodulardan çok bunalmýþtý. “Yaramdan deðil, sorandan öldüm.” misali herkese dert anlatmaktan ailece sýkýlmaya baþladýlar.

 

           O yýllarda niþandan dönen kýza pek talip çýkmazdý. Birkaç yýl sonra da evlenip boþanmýþ veya karýsý ölmüþ yaþlý ve çocuklular dünür gelmeye baþlamýþlardý. O dönemde yirmi beþ yaþýný geçen her kýza evde kalmýþ gözüyle bakýlýrdý. Kýzýn yaþý 30-32  civarýndaydý. Bir tanýdýklarý vasýtasýyla iþ buldular. Hem telefonlara bakacak, hem büronun temizliði ile ilgilenecek hem de çay yapacaktý.

 

          Kýz, becerikliydi. Kýsa zamanda Davut Bey’in gözüne girdi. Patronunun kahveyi sade sevdiðini ancak yanýnda bir parça bitter çikolata olursa mutlu olduðunu; çayý demli ve iki þekerli içtiðini öðrendi. Onu memnun etmek için elinden gelen hizmeti yapýyordu. Telefonlara gayet kibar bir dille cevap veriyordu. Davut Bey büroda yoksa arayanlarýn adlarýný ve arama sebeplerini unutmadan özel bir deftere not ediyordu. Patron geldiðinde veya telefonla aradýðýnda kýsa ve öz bir biçimde notlarýný aktarýyordu. Ýþler çok artmýþtý. Bir süre sonra büronun temizliði için kýrk beþ yaþýnda bir kadýn hizmetli ile bir de saða sola koþturacak henüz askerden yeni gelmiþ bir genç iþe alýndý. Artýk Gülistan sadece telefonlara bakýyor ve dosyalarý düzenliyordu. Görüþmeye gelen müþterileri veya malzeme satýn aldýklarý kiþileri güler yüzle karþýlýyordu. Onlarý aðýrlamakta kusur etmiyordu.

 

        Bir akþam büroyu kapatmadan önce Gülistan’ý yeni açýlan bir lokantaya davet etti. Uzun zamandan beri Davut Bey’in gözüne girmeye çalýþan kýz bu davete çok sevindi. Annesini arayarak bir iþ toplantýsýnda Davut Bey’e eþlik edeceðini ve toplantý bitiminde eve kadar araba ile býrakýlacaðýný söyledi. Oldukça þýk ve pahalý olan bu lokantada annesiyle yemek yemeyi istese Gülistan maaþýnýn neredeyse yarýsý kadar hesap öderdi. Buranýn ihtiþamý Gülistan’ýn gözlerini kamaþtýrdý. Evlenirse böylesine bir hayat yaþamak istiyordu. Kenar mahallede ise böyle bir hayat vaat edecek bir kimse yoktu. Ya karýsý ölmüþ yaþlý adamlardan biriyle ya da karýsýndan boþanmýþ üç çocuklu içkici, belalý adamlardan biriyle evlenecekti. Bunu düþünmek bile midesini bulandýrmaya yetiyordu. Suratý asýldý.

 

Davut Bey:

 

-Gülistan ne oldu? Beðenmediysen baþka bir yere gidebiliriz caným!

 

 Gülistan:

 

-Yok, çok beðendim. Eve geç kalmasam diye düþünüyordum da…

 

Davut Bey:

 

-Tatlýlarýmýzý yedikten sonra hemen kalkarýz. Meraklanma, on beþ dakika sonra evinde olacaksýn.

 

Gülistan:

 

-Çok teþekkür ederim. Bu gece bana çok güzel bir yerde yemek yeme imkâný saðladýnýz. Böyle bir yere gelmeye maaþým yetmezdi asla…

 

-Davut Bey:

 

- Beðendiysen her hafta getiririm seni… Sana Gül demek istiyorum. Gülistan biraz avam sanki… Gül hem kýsa hem de daha güzel bir isim bence…  Ne dersin?

 

Gülistan:

 

-Güle baþka isim verilseydi yine hoþ kokacaktý. Gül de deseniz Gülistan da fark etmez benim için…

 

Davut Bey:

 

-Anlaþtýk o halde, kalkalým mý Gül?

 

Gülistan:

 

-Tabii Davut Bey… Nasýl isterseniz…

 

       Davut Bey, Gülistan’ý eve kadar býraktý. Pencerelerden sokaðý izleyen meraklý gözler son model arabayý görünce hasetlerinden çatýr çatýr çatladýlar. Ertesi gün baþlayan dedikodular kýsa sürede ayyuka çýktý.

 

        Gülistan, dedikodularý kulak arkasýna atarak her hafta Davut Bey ile yemeðe çýkmaya devam etti. Davut Bey, her seferinde ona çiçekler ve küçük mücevherler hediye ediyordu. Bazen peçetenin altýnda küpe kutusunu, bazen de çiçek buketine iliþtirilmiþ bir yüzüðü buldukça sevinci ikiye katlanýyordu.

 

         Gülistan’ýn annesi kýzýný birkaç defa uyarmak zorunda kaldý. Kýzýnýn bu güzel hayattan ayrýlmak istememesi onu üzüyordu.

 

Þaziye Haným:

 

-Kýzým, bari eve kadar býrakmasýn Davut Bey! Biraz dikkatli ol. Vallahi milletin diline düþtün. Rahmetli annem hayatta olsaydý “Kalýrsa el beðensin, ölürse yer beðensin.” veya “Bir kýzýn adý çýkana kadar caný çýksýn.” derdi.

 

Gülistan:

 

-Aman anne sen de… Ne var bunda?

 

       Masum yemekler yerini yavaþ yavaþ öpmelere, okþamalara býrakmýþtý. Bir hafta sonu diðer çalýþanlara, hizmetliye izin vermiþti Davut Bey… Telefonla yemek ýsmarlamýþtý. Gülistan sofrayý kurarken patronu onun göðüslerini, kalçalarýný incelemeye baþlamýþtý. Buzdolabýndan otuz beþlik bir raký çýkarmýþtý, Gülistan’a da ýsrar etmiþti. O güne kadar rakýdan bir yudum bile içmemiþ olan kýzcaðýz iki duble içtikten sonra rahatsýzlanmýþtý. Davut Bey, kýzý kucaðýna alarak makam odasýndan geçilen zaman zaman dinlenmek için uzandýðý bir yatak ve çekyat bulunan küçük odaya götürdü. Ýnþaat Þirketinin bu küçük odasýndaki çekyatta Gülistan bekâretini kaybetti.

 

         Davut Bey’in evli olduðunu biliyordu ama dar bütçesiyle yaþayamayacaðý hayatýn ýþýltýsý gözlerini kamaþtýrmýþtý.  Annesinin kýzýn gidiþatýndan endiþelenerek devamlý hatýrlattýðý “Bey beyliðini vermiþ, kýz, kýzlýðýný vermemiþ.” sözü de bu küçük odada iki duble içkinin tesiriyle yalan olmuþtu.

 

         Bu olaydan sonra ayný iþ yerinde olmalarýna raðmen kýz, Davut Bey’in yüzünü daha seyrek görmeye baþladý. Bekâretini ona verdikten sonra Davut Bey Gülistan’dan biraz soðumuþ gibiydi. Ýþe ilk aldýðý günlerdeki gibi mesafeli davranýyordu ona… Ne de olsa patronuydu, bir þey diyemiyordu ki! Çalýþmasýný yoðunlaþtýrarak daha özenle, daha gayretle sürdürdü. Belki Davut Bey’in eski ilgisini tekrar kazanabilirim düþüncesiyle hiç hata yapmamaya çalýþýyordu.

 

          Þaziye Haným, kýzýnýn akýllandýðýný sanýyordu. “Aferin, iþte böyle ol. Tavuk, kaza bakarsa poposunu yýrtarmýþ.” diyordu. Gülistan, hiç ses çýkarmýyordu. Patronu da Almanya’daki erkek kardeþinin yanýna gitmiþti. Orada bir iþ kurma projesi vardý ve bunun ön çalýþmalarýný yapacaktý. Malum olayýn üstünden üç ay geçmiþti, zaten düzensiz olan âdet günü de çok gecikmiþti. Eczaneden bir gebelik testi aldý. Banyoya geçti, test pozitif çýkýnca beyninden vurulmuþa döndü. Ne yapacaktý þimdi? Bu konuyu Davut Beyle yüz yüze konuþmalýydý. Onun dönüþünü beklemekten baþka çaresi yoktu. Çocuðunu aldýrmayý aklýndan bile geçirmiyordu. Korse giyerek karnýný gizlemeye çalýþýyordu. Annesi Þaziye Haným,  kýzýnýn iþtahýnýn açýk olmasýndan biraz rahatsýzdý. Kilo almasýný, çirkinleþmesini istemiyordu. Zaman zaman anne ile kýz arasýnda çekiþmeler olsa da sorunlar fazla büyümeden çözülüyordu.

 

        Nihayet Davut Bey Almanya’dan döndü. Gülistan, sürekli olarak baþ baþa kalacaklarý aný gözlüyordu. Sonunda o fýrsatý yakaladý ve durumunu bir çýrpýda anlattý. Davut Bey, önce kýzdý ama düþündükçe kýza hak verdi. Bu olayda kýzýn bir suçu yoktu. Onu elde etmek için maddi manevi bütün etkileyiciliðini kullanmýþtý. Kýza içki içirmiþ ve onun bekâretini almýþtý. Kýzýn hayatýna ilk giren kiþi kendisiydi. Gerçi kýz niþandan dönmüþtü ama sonuçta niþanlýsýyla iliþkiye girmemiþti. En iyisi iki oda bir salon ev alýp kýzý oraya yerleþtirmekti. Bu halde iþte çalýþmasý da doðru deðildi. Olay karýsýnýn kulaðýna giderse iþ tatsýzlaþabilirdi. Gülistan’ý belinden tutarak kendine çekti, dudaklarýndan öptü:

 

- Caným, Gül’üm bu ne güzel bir haber! Sana yeni biten dairelerden birini vermek isterdim ama karýmýn kulaðýna gider sonra ne olur ne olmaz! Ýki oda bir salon bir ev bakalým, senin üstüne alalým. Yok, ille annem de gelsin dersen üç oda bir salon olsun, çünkü çocuk odasý da gerekli… Yarýndan itibaren bu iþi çözelim aþkým! Sana bir miktar da para vereyim. Belki çocuk için alýþ veriþe çýkarsýn. Üç bin yeter mi þimdilik?

 

        Gülistan, sevinç içindeydi. Adam, hem çocuðunu inkâr etmemiþti hem de kendisine üç artý bir ev alacaktý. Annesine bunu nasýl söyleyecekti? Bunu uygun bir zamanda olay mahallede duyulmadan halletmeleri gerekiyordu. Davut Bey’in verdiði parayý eve gidince annesinin eline tutuþturuverdi. Þaziye Hanýmýn gözleri parladý. “Paranýn yüzü sýcak olur.” derler. Þaziye de elindeki tomarý hemencecik saydý. “Üç bin lira!” diye haykýrdý.

 

Gülistan:

-Anneciðim, Davut Bey, bu mahallede oturmamýzý istemiyor. Daha iyi bir semtte yaþamamýz için bize üç oda bir salon ev alacakmýþ.

 

Þaziye Haným:

 

-Ev mi alacakmýþ? Biz nasýl ödeyeceðiz evin borcunu?

 

Gülistan:

 

-Biz ödemeyeceðiz. Bize evi hediye olarak verecek ve benim üstüme olacak.

Þaziye Haným:

-Peki, neden bize ev alýyor? Bu devirde kimse kimseye bedavadan bitini bile vermez. Bu iþin aslýný anlat bakalým!

Gülistan:

-Hamileyim.

Þaziye Haným:

-Neeeeee? Hayýr, olamaz! Bana bunu nasýl yaparsýn? Seni doðurana kadar taþ doðursaymýþým! Bu da mý gelecekti baþýma? Allah’ým aklýmý koru!

Gülistan:

-Sus anne! Millete rezil olmayalým. Beþ aylýk hamileyim ben…  Hem adam, çocuðunu da inkâr etmedi, üstelik adýma yepyeni bitmiþ bir daire de alýyor. Para da verdi. Evi de beraber dayayýp döþeyeceðiz. Doðuma kadar iþe gitmeyeceðim ama maaþým bankaya yatacak.  Gerçi doðumdan sonra da iþe gitmem herhalde yerime baþka bir eleman alýr. Çocuðumu kendim büyüteceðim. Sen de bana destek olacaksýn.

Þaziye Haným:

-O halde sessiz sedasýz bir gecede taþýnalým. Bir taþýma þirketiyle anlaþalým da…

Gülistan:

-Aslýnda eþya götürmeye hiç gerek yok. Evi dayayýp döþeyeceðiz. Sadece giysilerimizi, sandýðýmýzý ve hatýrasý olan eþyalarýmýzý alsak yeterli… Mutfak eþyalarýndan iþe yarayacak olanlarýný götürelim. Kýrýk dökük, eski püskü eþyalarý taþýmaya gerek yok ki anneciðim!

Þaziye Haným:

-Peki, kýzým dediðin gibi olsun. Ben yarýn bakkaldan birkaç karton kutu isteyeyim. Çini çanaklarý gazetelere sarýp kolilere dizeyim bari…

          

      Ertesi gün Gülistan ile Davut Bey güzel bir semtten yeni bitmiþ bir daire beðendiler. Dördüncü katta, güney cepheli geniþ, ferah bir daireydi. Tapu iþlemlerini bir hafta içinde bitirdiler. Eþya bakmaya baþladýlar. Gülistan, hayalindeki eve kavuþmanýn mutluluðu içindeydi. Bebeðin cinsiyetini de öðrendiler. Erkek olacaktý. Çocuk odasýný mavi olarak döþediler. Para, asla sorun deðildi. Davut Bey, hele oðlu olacaðýný öðrenince kesenin aðzýný iyice açmýþtý.

 

        Þaziye Haným da çok mutluydu, hayalini bile kuramayacaðý bir yaþama kavuþmuþtu. Tek üzüldüðü konu kýzýnýn nikâhsýz oluþuydu. Gerçi hoca nikâhý kýydýrmýþlardý ama kendisi de biliyordu bu nikâhýn geçersiz olduðunu… Ancak içini böyle düþünerek ferahlatýyordu. Diðer yandan “Yuva yýkanýn yuvasý olmaz.” diye söyleniyordu. Beþ çocuklu bir kadýný boþatarak yerine kýzýna nikâh kýyýlmasýný istemek de doðru deðildi. “Bu durumu kabullenmekten baþka çaremiz yok. Kýzým, senin de kaderin buymuþ.” diyordu. Ýçten içe üzülüyordu bu duruma…

 

       Gülistan’ýn hiçbir þeye aldýrdýðý yoktu. Oðlunu hayýrlýsýyla kucaðýna alabilseydi baþka gamý, tasasý olmayacaktý. Davut Bey, oðlunu asla sahipsiz býrakmazdý. Bu konuda Gülistan’ýn içi çok rahattý.

 

          Kýsa zamanda evlerine yerleþtiler. Yeni hayatlarýna alýþtýlar.  Güzel bir mayýs sabahý özel bir hastanede Davut Bey’in oðlu dünyaya geldi. Karýsýna kolye, küpe, bilezik ve yüzükten oluþan yirmi iki ayar altýn set taktý. Oðluna da yine yirmi iki ayar altýn künye almýþtý. Üzerine de Mehmet Ferit yazdýrmýþtý. Mehmet kendi babasýnýn, Ferit de Gülistan’ýn rahmetli babasýnýn adýydý. Böylece Gülistan’ýn annesinin de gönlünü almýþ olacaktý.

 

         Diðer taraftan Davut Bey’in eþinin kulaðýna da kar suyu kaçýrmýþlardý. Kadýn her þeyi öðrendiðinde iþ iþten geçmiþti. Selma, kocasýna küstü, annesinin evine gitti. Annesi Selma’yý suçladý:
-Kocanla ilgilenmezsen olacaðý budur iþte… Sahip çýkamadýn, adamý kaptýrdýn mahalle kýzýna! Olan olmuþ. Kocanýn bir de oðlu varmýþ o kadýndan… Þu saatten sonra elden ne gelir ki! Yuvana dön. Kaderinmiþ, çekeceksin. Zamanýnda babanýn da az hovardalýðý olmamýþtý. Katlandým, düzeldi adam da… Üvey baba elinde mi büyütseydim sizi? Beyaz gelinliðinle girdiðin evden beyaz kefeninle çýkacaksýn. Babana da küsüp geldiðini söylemeyeceðim. Kocanýn þehir dýþýnda olduðunu, bizi özleyip birkaç günlüðüne geldiðini söyleyeceðim. Aklýný baþýna topla, yarýn beþ çocuðunu da alýp evine dön. Biz zaten zor geçiniyoruz. Kusura bakma. Seni ve çocuklarýný besleyemeyiz yavrum…

      Ayýlýp bayýlsa da Selma’nýn yapacaðý bir þey yoktu. Beþ çocukla baba evine sýðamadýktan sonra nereye giderdi ki? En büyük oðlu Nihat henüz on ikisindeydi. Ýlkokulu bu yýl bitirmiþti. Ýkinci oðlu Serhat 10 yaþýndaydý. Dördüncü sýnýfa geçmiþti. Fýrat sekiz yaþýndaydý. Ýlkokul ikinci sýnýf öðrencisi olacaktý.  Ayný yumurta ikizleri olan Yeliz ile Filiz de bu yýl ilkokula baþlayacaklardý. Bu þartlarda boþanmayý kendisi de istemiyordu. Evi yok, birikmiþ parasý yok, iþi yok, sigortasý yokken bir de beþ masumu yoklukla cezalandýramazdý. Kocasý bu durumda ona yeterli nafaka da baðlanmasýna izin vermezdi. Davut Bey, aslýnda karýsýný çok severdi ama ayrýlmak istemediði için Selma’nýn hayatýný zorlaþtýrýrdý. Çocuklarýn velayetini de o alýrdý. Selma’nýn iþ güvencesi, birikmiþ parasý, sýrtýný güvenle dayayabileceði bir ailesi ve dikili bir aðacý bile yoktu.

 

      Üniversite okumadýðý, bir mesleði olmadýðý için o kadar piþmandý ki! Bir yanda kadýnlýk gururu, diðer yanda analýk duygusu… Saðlýklý düþünmek zorundaydý. Akýllý olmalýydý bundan sonra… En azýndan belediye nikâhý kendindeydi ve Gülistan hep metres olacaktý. Bunu düþündükçe içi ferahlýyordu. Ertesi gün bir taksi tutarak evine döndü. Bir de evinden, yerinden, düzeninden mi olsaydý yani!

       Davut Bey de:

 

-Ne yapayým içkiliyken zaafýma yenildim, sen de benle ilgilenmiyordun. Eve ne zaman gelsem rengin soluktu, saçýn baþýn taranmamýþtý, her zaman bakýmsýzdýn. Hep mutfak önlüðü ile karþýlýyordun beni…

 

         Sitem dolu sözlerle iþin içinden sýyrýlmayý baþarmýþtý. Adam, sanki sütten çýkmýþ ak kaþýktý. Karýsý da olayý mecburen çabuk kabullendi. Davut Bey bile karýsýnýn bu kadar kolay ikna olabileceðini düþünmüyordu. Yine de gönlünü almak için bir çift Adana burmasý bilezik almýþtý ona… Her biri yirmi beþer gramdý.

 

       Selma, bu olaydan birkaç gün sonra eve hizmetçi almýþtý. Gerçi kocasýna da hiç güveni kalmamýþtý. Bu yüzden çirkin ve elli yaþlarýnda bir kadýndý yardýmcýsý Nurten Abla… Kocasý ölmüþtü kadýnýn… Sigortasý olmayan eþinden maaþ da kalmamýþtý. Ýki oðlu vardý. Çocuklarý da evlenmiþlerdi ama gelinler Nurten Abla’yý istememiþlerdi. Zaten oðullarýnýn da maddi durumlarý parlak deðildi. Ýkisi de asgari ücretle çalýþan iþçi idiler. Nurten Abla, Selma’nýn yatýlý bir hizmetçi aradýðýný komþusu Müzeyyen Haným’dan duymuþtu. Yatýlý olmasý daha iyiydi. Babasýndan kalma bir oda bir salondan oluþan gecekondusunun elektrik, su parasýný bile zorlukla ödeyebiliyordu. Her gün baþka bir eve temizliðe gitmekten usanmýþtý. Üstelik yaþý da kemale ermiþti. Herkesin aðýz kokusunu çekmek belli bir yaþtan sonra zor gelmeye baþlamýþtý. Azarlanmaya alýþýk bir kadýn deðildi.

 

      Müzeyyen ayný apartmandaki Elif Haným’ýn temizlikçisiydi. Hemen ertesi gün iþ görüþmesi için Selma’nýn yanýna birlikte gelmiþlerdi. Selma da kadýný görür görmez beðenmiþti. Eli yüzü temiz, biraz çirkince ve elli yaþlarýnda olmasý özellikle tercih sebebiydi.

 

         Hayatýný kocasýna, çocuklarýna adamýþtý da ne olmuþtu sanki! Davut Bey, otuz ikilik bir dilberin peþine takýlmýþtý. Oysa kendisi de henüz otuz altý yaþýndaydý. Lise son sýnýfta okurken Davut Bey’le niþanlamýþlardý. Selma, çok baþarýlý bir öðrenciydi. Ýdeali avukat olmaktý. Onu kimse dinlemedi. Liseyi bitirip evinin kadýný olmasý gerekiyordu, kýz kýsmýnýn çok okumasý doðru deðildi Selma’nýn ailesine göre… “Okumak istiyorum.” diye çýrpýnmasý, aðlayýp sýzlamasý para etmedi. Liseyi bitirdiði yaz evlendirildi. Bir yýla kalmadan da anne oldu. Oðlunun adýný Nihat koydu. Kocasýnýn genç yaþta ölen aðabeyinin adýydý. Ýki yýl sonra da ikinci oðlu dünyaya gelmiþti. Uyumlu olsun diye onun adýný da Serhat koydular. Çocuklar art arda dünyaya gelmiþlerdi. Daha genç kýzlýðýný yaþayamadan eteðine yapýþan beþ çocukla þaþkýna dönmüþtü. Titiz olduðu için ev iþleri, yemek, ütü, bulaþýk, çocuklarýn bakýmý derken kendisine zaman ayýramamýþtý çünkü bunlarý zorlukla yetiþtirebiliyordu.

 

           Hizmetçi de deneyimli bir kadýndý. Selma Haným, evin idaresini bu görmüþ geçirmiþ kadýna gönül rahatlýðýyla emanet etmiþti. Gözü arkada kalmayacaktý. Bundan sonra kendisi için de yaþayacaktý. Geç de olsa aklý baþýna gelmeye baþlamýþtý. Haftada bir de kuaföre gitmeyi alýþkanlýk haline getirmiþti. Çarþýya çýkarak güzel ve seksi giysiler satýn almýþtý. Artýk sadece gezmeye giderken deðil, evde de þýk giysiler giymeye karar vermiþti. Nurten Abla, Selma’yý uyarýyordu zaman zaman…

 

-Selma Haným, kocanýzýn gelme saati… Ýsterseniz üzerinizi deðiþip biraz makyaj yapýn.

-Ýyi ki hatýrlattýn, çocuklar bende akýl mý býraktý!

 

         Ne olursa olsun evinden bir kere soðuyan erkeði eve tekrar baðlamak kolay deðildi. Hem artýk ikinci bir kadýn daha vardý hayatýnda ve ondan da bir oðlu dünyaya gelmiþti. Selma, kocasýnýn huyunu biliyordu. Bari Davut Bey’in hayatýnda üçüncü bir kadýn olmasýn diye çýrpýnýyordu.

 

          Bu arada Davut Bey, iþlerini oldukça büyütmüþtü. Gülistan’ýn yerine de Melek adýnda üniversiteyi yeni bitirmiþ, güzel bir kýz almýþtý. Daha önceki olaydan aðzý yandýðý için artýk kimseye farklý gözle bakamýyordu Davut Bey…  

 

        Selma ise sýk sýk kuaföre gidiyordu. Manikürü ve pedikürü ayda iki defa yapýlýyordu. Saçýný renk renk boyatýyor, deðiþen modaya göre kesimine dikkat ediyordu. Kuaförünün önerisiyle bazen röfle bazen de meç deniyordu. Bambaþka bir kadýn olup çýkmýþtý. Kuaförde tanýþtýðý ilkokul öðretmeni Hülya Haným ile zamanla ahbaplýðý iyice ilerletmiþlerdi. Hülya Haným, Selma’nýn Hukuk okuma isteðinin içinde ukde olduðunu öðrenince onu üniversite sýnavlarýna girmeye ikna etti. Selma akþam çocuklarý uyuttuktan sonra üniversite sýnavlarýna hazýrlandý. Kocasý bazen eve geliyordu, çoðu zaman da Gülistan’da kalýyordu. Bu durum, Selma’yý daha da hýrslandýrýyordu. Günü geldiðinde üniversite sýnavlarýna girdi. Hukuk Fakültesi’ni kazandý. Devam zorunluluðu yoktu. Evde hizmetçi vardý ama artýk Nurten Abla hizmetçiden öte evin bir ferdi olmuþtu.

 

      Çocuklar büyüdükçe ev onlara küçük gelmeye baþlamýþtý. Tripleks bir villaya taþýndýlar. Her çocuða ayrý birer oda vermiþlerdi. Nurten Abla’nýn da odasý ayrýydý.

 

          Davut Bey, evine daha az uðruyordu ama daha çok para býrakýyordu. Karýsýnýn eðitimini tamamlamaya çalýþmasýný da oyalanma olarak telakki ediyordu. Selma kendi kiþisel geliþimine ve bakýmýna ne kadar önem veriyorsa Gülistan da o kadar boþ veriyordu. Doðum sonrasý kilo veremediði gibi süt olsun diye aþýrý kalorili yiyeceklerle beslenince balýketi derken fok balýðýna benzemiþti. Mehmet Ferit, onun bütün hayatýydý. Çocuðun birinci yaþ gününü lüks bir restoranda yemekli bir davetle kutladýlar. Havai fiþekler patlatýldý. Bu doðum gününe Selma ve çocuklarý da davetliydi. Ýki kadýn birbirlerini uzaktan kýskançlýkla süzdüler. Çocuklar kýsa sürede kaynaþtýlar, küçük kardeþlerini koþulsuz baðýrlarýna bastýlar.

 

          Mehmet Ferit’in üçüncü yaþ günü dolayýsýyla Gülistan’a kýrmýzý bir Opel Astra, Selma Haným’a da ayný model arabanýn metalik gri rengi alýnmýþtý. Selma oturduklarý tripleks villanýn tapusunu üzerine yaptýrtmýþtý. Dünyada her þey olabilirdi. Kendini garanti altýna almaya çalýþýyordu artýk… O yýllarda mal mülk kimin üzerindeyse boþanmalarda o kiþide kalýyordu. Selma Haným, eve harcamak için kocasýnýn býraktýðý paralarý biriktirmeye baþlamýþtý. Bankada vadeli bir hesap açtýrmýþtý. Ayrýca her ay otuz gramlýk yirmi iki ayar burma bilezik alarak bankadaki kasasýnda saklýyordu.

 

          Çocuklar büyümüþlerdi. Nihat ile Serhat lisede okuyorlardý. Serhat lise bir öðrencisi iken Nihat da lise sona gidiyordu. Nihat üniversite hazýrlýk dershanesine yazýlmýþtý. Bir yandan okula diðer yandan dershaneye derken çok yoðun bir çalýþma temposu içindeydi. Annesi gibi o da Hukuk Fakültesi’nde okumak istiyordu. Selma Hukuk Fakültesi son sýnýfa geçtiðinde ayný okulu dereceyle kazanan Nihat da birinci sýnýfa baþlamýþtý.

 

           Selma Haným, dört yýlda okulunu baþarýyla bitirmiþti. Stajýný Davut Bey’in þirket avukatýnýn yanýnda tamamlamýþtý. Davut Bey ona Adliye’nin tam karþýsýnda hukuk bürosu açmýþtý. Tapusunu da Selma Hanýmýn üzerine çýkarmýþtý. Karýsýnýn azmi onda hayranlýk uyandýrmaya baþlamýþ hatta bu hayranlýk da yerini aþka býrakmýþtý. Selma, kýsa zamanda þehrin en baþarýlý avukatlarýndan biri olmuþtu. Kaybettiði dava yoktu. Avukatlýðýn yaný sýra sosyal projelerde de yer alýyordu. Özellikle kadýn haklarýnýn savunucusuydu. Kocasýnýn kendisine yaptýðý haksýzlýðý gururuna yediremediði için ondan boþanmaya karar vermiþti ama bu iþlemin tatlýlýkla olmasýný istiyordu. Davut Bey, boþanmaya asla yanaþmýyordu.

 

        O arada Gülistan’ýn annesi rahim kanseri olmuþtu. En iyi doktorlara götürmelerine raðmen çare bulamadýlar. Hastalýk kýsa zamanda bütün vücudunu sarmýþtý. Gülistan, annesinin ölümünden sonra kendisini eve kapattý. Yemeden içmeden kesildi. “Biraz gez, açýlýrsýn.” dediler. Bir sabah arabasýna atladý, annesinin mezarýna gitti. Aðladý, aðladý. Dönüþte karþýdan gelen kamyonu fark ettiðinde artýk çok geçti. Müthiþ bir çarpýþma sonucunda Gülistan aðýr yaralandý. Çevreden yetiþenler ambulans çaðýrdýlar ama Gülistan, hastanede son nefesini vermeden “Oðlum Selma Hanýma emanettir. Beni affetsin.” diyerek gözleri açýk bir halde hayata veda etti.

 

             Davut Bey, hastaneye ulaþtýðýnda Gülistan’ýn son sözleri kendisine aktarýldý. Davut Bey, oðlunu anaokulundan alarak Selma Haným’ýn Hukuk Bürosuna götürdü. Büyük oðlu Nihat da oradaydý. Çocuða sekreterin yanýnda oturmasýný söyleyerek Selma Haným’ýn odasýna geçtiler. Selma, olaðanüstü bir durum olduðunu anlamýþtý. Davut Bey’in beti benzi atmýþtý. Sol gözü seðirmeye baþlamýþtý. Birden bire zembereðinden boþanmýþ gibi aðlamaya baþladý. Gülistan’ýn son isteðini ve özrünü iletti. Selma, vicdanlý bir kadýndý. Kendisi de anneydi.

-Merak etme, onu kendi çocuklarýmdan ayýrmayacaðým. Gülistan’ý da affettim. En azýndan ölürken hatasýný anlamýþ. Allah, taksiratýný affetsin. Çocuðunuzu sahipleneceðim. Gözün arkada kalmasýn. Ancak boþanma talebimden de vaz geçmeyeceðim. Bunu böyle bilesin. Baþýn sað olsun.

 

-Artýk Gül yok Selma… Sen benim nikâhlý karýmsýn. Lütfen beni de affet.

-Çok geç Davut… Kararýmdan dönmeyeceðim. Bana zorluk çýkartma. Acýna saygý duyuyorum ama sen de benim kararlarýma saygý duymak zorundasýn. Ben çocuklarýmý babalý olduklarý halde babasýz büyüttüm. Sadece para vermekle babalýk olmuyor. Bizleri zamanýnda çok sahipsiz býraktýn. Çocuklarýnla arana asla girmeyeceðim ancak bundan sonra eþim deðilsin. Zaten yýllar önce sen tercihini farklý yönde kullanmýþtýn. Ben saçýmý süpürge ederek çabalarken beni bakýmsýzlýkla suçlamýþtýn. Oysa ben senin ve çocuklarýmýn hayatlarýný güzelleþtirmek uðruna kendimi feda ediyordum. Yaþamýyordum, yaþatýyordum. Sen beni anlayamadýn. Karýsýný gerçekten seven bir erkek böyle yapmazdý. Bana destek olmadýn. Beþ çocuðu tek baþýma büyüttüm. Zaman yetmiyordu, yardýmcý tutmayý akýl etmedin, ben de iþlerini daha da geliþtirmen için senden yardýmcý istemedim. Bu fedakârlýklarým için takdir edilmeyi beklerken sen hayatýna baþka birini aldýn. Mazeret kabul etmiyorum. Son noktayý koyuyorum.

       

         Selma, sekreterin yanýnda bilgisayara bakan Mehmet Ferit’in baþýný okþadý. Onu alarak yakýndaki pastaneye götürdü. Ýstediði çikolatalý pastayý ve naneli limonatayý ýsmarladý. Kendisine de sade kahve söyledi. Yeni bir sorumluluk daha almýþtý. “Beþ çocuðu yetiþtiren altýncý çocuðu da yetiþtirir. Allah büyük…” diye mýrýldandý.

 

          Nurten Abla kapýyý açar açmaz Selma’nýn yüzündeki aðlamaklý ifadeyi fark etmiþti. Mehmet Ferit de þaþkýndý, neden burada olduðunu merak ediyordu.

 

-Bak, Mehmet Ferit caným annen bir yolculuða çýktý fakat aniden gitmek zorunda kalýnca sana veda edemedi. Seni bize emanet etti. Kardeþlerinle kalacaksýn. Sana bir de oda ayarlayalým.

-Annem gelince de bu evde mi yaþayacaðýz?

-Evet yavrum…  Bundan sonra hep birlikte yaþayacaðýz. Kardeþlerin de seni çok seviyorlar.

-Peki, babam, babam da burada mý yaþayacak?

-Hayýr, baban eski evinizde kalacak yine ama istediðin zaman görüþeceksin onunla…

-Yaþasýn!

          Akþam eve dönen aile fertlerine Nurten Abla durumu kýsaca özetlemiþti. Çocuklar, kardeþlerine durumu sezdirmemek için çabalamýþlardý. Mehmet Ferit, o hafta okula gitmedi. Evdekiler onu mutlu etmek için ellerinden geleni yaptýlar.

 

           Aradan iki ay geçti.  Bu arada Davut Bey, ilk boþanma davasýna katýlmadý. Avukatýný da yollamamýþtý. Dava altý ay sonrasýna ertelendi.

 

         Davut Bey, kahrýndan kendini içkiye vermiþti. Çocuklar, babalarýnýn bu durumuna çok üzülüyorlardý. Annelerine yalvardýlar:

 

-Anneciðim, lütfen babamý affet. Bizi düþünmüyorsan þu el kadar günahsýz sabiyi düþün. Zaten annesiz kaldý. Bir de babasýz býrakma onu…

 

        Selma Haným, her þeye raðmen kocasýný seviyordu. Kadýnlýk gururu kýrýlmýþ olsa da çocuklarýnýn daha çok üzülmesine razý olamazdý.

 

-Pekâlâ, babanýzý arayýn. Akþam yemeðine gelsin. Nurten Abla, Davut’un sevdiði yemekleri hazýrla. Ben de sana yardým ederim. Bu kez mutfak önlüðüyle karþýlamayacaðým onu… Bugün yeni bir dönem baþlýyor. Geçmiþe sünger çekeceðiz. Dokuz kiþilik mutlu bir aile olacaðýz. Nurten Abla, sen zaten bizim ailendendin biliyorsun deðil mi?

 
        Nurten Abla da aðlamaya baþladý. Yeni hayatýn eþiðindeki ilk adýmlarý saðlam ve güvenli olacaktý. Anlayýþýn, sevginin, hoþgörünün egemen olacaðý yarýnlarýn temeli iþte þu an atýlýyordu. Nihat, Serhat, Fýrat kardeþlerine bilgisayar oyunu açmýþlardý. Mehmet Ferit, mutlu mutlu oyun oynuyordu. Ortaokulda okuyan Yeliz ile Filiz de sofra kurma iþini üstlenmiþlerdi. Aile olmanýn güzelliði birbirlerine destek olmalarýnda gizliydi. Ancak Selma Haným, “Güven, bedeni terk eden ruh gibidir. Terk ettiði bedene dönmez.” diyordu. Bu olaylarýn ülkemizde sýkça yaþanýr olmasý Selma’yý hem kendi adýna hem de toplum adýna çok üzüyordu. Davut Bey’in piþmanlýðý ise her halinden belliydi. Selma Haným, Davut Bey’e asla güvenmeyerek ona en büyük cezayý verecekti. Kalp kýrýldýktan sonra tamiri çok zordu.

 

Radyoda bir þarký çalmaya baþladý:

“Þu çeþme ne güzelmiþ,

Su içecek tasý yok.

Kýrma insan kalbini,

Yapacak ustasý yok.”

 

          Selma Haným ile Nurten Abla göz göze geldiler. Nurten Abla, her þeyin farkýndayým dercesine baþýný salladý. Ýkisinin gözlerinde de yýllar öncesinden donmuþ gözyaþlarý vardý. Biliyorlardý ki artýk hiçbir þey eskisi gibi olamayacaktý.

 

HARÝKA UFUK

ADANA

16 TEMMUZ 2014