Sonbahara konuk bir yaz akþamý,
Aðaç dallarýnda rüzgârýn sarhoþluðu,
Kanat çýrpýþýnda serinliðe hasret kuþlarýn.
O özlem duyulan anýnda zamanýn.
Bin yýldýr hasret gibi güzel havalara insanoðlu.

 
Hiçbir çocuk yaþamamýþ gibi bu dünyada.
Hiçbir hayvan, hiçbir bitki...
Öylesine acýnasý bir hal var ki,
Zerre huzur yok insanoðlunda.

Yere düþen her yaðmur tanesiyle büyüyen baþak.
Solmaya mahkûmmuþ gibi dünyada.
Daima meþakkatli dik bir yokuþta,
Süvari misali dörtnala koþsa da,
Hep yerinde saymaya mahkûmmuþ gibi insanoðlu…

Ah bir mümkün olsa mutlu mesut yaþamak,
Aþklar saf dostluklar baki kalsa.
Sadece düðünlerde geçerli olsa aðlamak,
Oda mutluluktan olsa,
Kavuþsa sevdalý yürekler,
Ýmana gelse katý yürekli ebeveynler.
Kanlý bitmese hiçbir tartýþma.
Nereye kadar sürer bu böyle.
Yeter uyuduðun, uyan artýk insanoðlu.