Nedir bu halin þair, böyle kederli, üzgün?

Yazdýðýn þiirlere gölgesi düþmüþ hüznün.

Her cümlede sevdaný hikâyet eylemiþsin,

Gönlündeki yangýndan þikâyet eylemiþsin.

Depreþmiþ sancýlarýn, uykusuz gecelerde,

Dile gelmiþ dertlerin, inleyen hecelerde.

Yükselir dizelerden, feryadýn, ahu zarýn,

Ancak neden sadece, kendine intizarýn?

Tamam, haklýsýn elbet, ilk adýmý sen attýn,

Belki anlamaz diye, kendini de aldattýn.

Yazdýðýn dizelerde, nakþederek adýný,

Gizemli bir dünyaya, davet ettin kadýný.

Sonunu düþünmeden, çýkmazlara yürüdün?

Onu da bu yollarda, peþin sýra sürüdün.

Oysa senden önce o, kendi, halinde güldü,

Ama þimdi ne onun, ne senin yüzün güldü.

Ýyi de, yine de sen, çekerken her gün ahý,

Sevdiðin o güzelin yok mudur bir günahý?

Kahverengi gözleri, kalbini delmedi mi?

Hülyalý bakýþlarla gönlünü çelmedi mi?

Alamadýn gözünü, onun o gül yüzünden,

Sevdaya duçar olman, iþte o gül yüzünden.

Arz-ý endam ederek, düþlerinde her gece,

Zikrettirdi ismini, her daim hece hece.

Efsunkâr kolye gibi, ak gerdanýnda beni,

Büyüleyip kendine, meftun eyledi seni.

Ýpeksi saçlarýný, gâh baðladý, gâh saldý,

Kumral sarý telleri, aklýný baþtan aldý.

Yakarken yanaðýný, kondurduðu busesi,

Nasýl da bir gül gibi kokuyordu nefesi!

Hele ki, hani bir gün, ‘seviyorum’ demiþti,

Sevinçten o an baþýn, bulutlara deðmiþti.

Uzanýp ellerinden, sýký sýký tutmuþtun,

Ýçinde bulunduðun þartlarý unutmuþtun?

Böylece kor ateþe, dalýverdin ansýzýn,

Ne yapsan da nafile, diner mi artýk sýzýn?

Sevda öyle ateþ ki, sinede yanar durur,

Onulmaz yara gibi, sürekli kanar durur.

Uykusuz gecelerde boþ hayaller kurdurur,

Hayra yorar düþleri, ardý sýra koþturur.

Yapayalnýz býrakýr, döndürür kimsesize,

Ýstese de bir çare, bulamaz kimse size.

Gerçeklik âleminden kopartarak baðýný,

Yýkýk, dökük, virane, kýlar gönül baðýný.

Ciðerini yakar da, aldýðýn her bir nefes,

Kalmaz artýk içinde, yaþamak için heves.

Sinende gizli ukde, aç kurtlar gibi oyar,

Hiçliðin sarmalýnda, seni çaresiz koyar.

Kanatýrken beynini, cevapsýz nice soru,

Bilemezsin kaderin, nedir seninle zoru?

Bir girdabýn içinde boðulurken an be an,

Kapkara bataklýða dönüþür artýk mekân.

Çýrpýndýkça batarsýn, battýkça çýrpýnýrsýn,

Seslensen duyan olmaz, boþuna yýrtýnýrsýn.

Tek baþýna yaþanan, paylaþýlmaz acýdýr,

Akrep kýskacý gibi, insafsýzca acýtýr.

Bu acý yavaþ yavaþ, yüreðinde yer eder,

Ondan ayrý kalmayý, daha da beter eder.

Sanki morfin misali, kendine baðlar seni,

Sadece mecnun olan, anlar da aðlar seni.

Öyleyse býrak artýk, arama boþa ferman,

Sinendeki yaraya, bulamaz kimse derman.