"Ay buluta girmiþ." diyordu geceyi giyinmiþ bir adam. 'Adam hüzne...'  dedim gayriihtiyari. "Ay buluta girmiþ." diyordu karanlýðý örtü edinmiþ bir adam. 'Adam hüznü giymiþ.' dedim bile isteye. Ne kadar sevilmediðini her fýrsatta dile getiriyordu adam. "Sevilmeyi sevilmeyi kör olduk." diyordu. Kalbe pas deðdi. Güle küf.. Üf!

            Sevgisizliði aðzýna kadar yaþayan adamý anlatmak istiyorum. Ýtirazý yoktu sevmelere. Ýsyaný yoktu rabbe. Yediði darbelere ah'ý kalmadý daha. Aðlamaksa kaderi oluyordu ve abdestini almak için bir lütuf sayýyordu aðlamayý. Çiçekleri hüzünle besliyor ve en keskin kokulu çiçekleri yetiþtiriyordu. Damarýný kesip nefesleniyordu kör ve paslý bir býçakla. Werther onun yanýnda hikayeydi sadece.

            Alemlerin yaratýcýsý görüyordu onun bu halini ve imtihanýn böylesi her kula nasip olmazdý bunu biliyordu adam. Ferhat, sahiden daðlarý delerken elindeki külüng ile bu hüzün bakýþlý adam da yüreðindeki sahici hüzün daðlarýný deliyordu kalemiyle. Mecnun çölü otoban eylerken Leyla'sý için adamýmýz da ruhundaki çölleri aþký için orman eyliyordu. Ney dertli dertli çalmýyordu artýk onun aþkýna þahit olduktan sonra, bülbül kendini yok yere periþan eylemiyordu, pervane mum için kendini ateþe atmýyordu. Bir dalgalý denizdi  durgunlaþmýþtý. Bir fýrtýnalý havaydý, açmýþtý.Kýþtý bahara ermiþti.

            Baktýðý her yerde hayat son buluyordu. Bu bile adamý yoruyordu. Herkes soruyordu: Mevlana'ya Þems olan bu hüzün bakýþlý adama da mý Þems oluyordu? Pervane muma atýp da canýný kül edince, inceden inceye bir sýzý girmez mi cana? Adam da sevmekten dolayý sýzýsýz yer mi kaldý?

            Akýl denen þey emanet deðil de nedir insana? Kafasý akýl dolu olsa ne olmasa ne? Kalbi olmayan adam, adam mý sayýlýr bu alemde?  Kalp meydana çýktý mý dünyanýn aklýný taþýsan ne yazar? Dünya kadar akýl yan yana gelse ne olur ki? Adam akýlla deðil kalple seviyordu. Sancýmasý bu yüzdendi.

            Dokunduðu her þey kuruyordu. Aþkýn Midas'ý oluyordu. Açan çiçek soluyordu. Öten bülbül düþüyordu. Adamýn ruhu geçiyordu dokunduðu her þeye, bu o derece tesirli bir hal idi ki onunla göz göze gelmek bile ölüm tehlikesi demekti. Adam resmen çarpýyordu. Ondan elektrik alamadým diyen yok gibiydi.

            Dünyayý zapt eden bir komutan gibiydi adam, ama gönlü sevgilinin avucunda ürkek bir ceylanýn masumiyetine bürünüyordu. Heybetiyle daðlarý düz eden adam bir ahu gözlünün tutsaðý oluyordu. Bu tenakuz hali insana has bir özellikti. Herkese aslan kesilen bir iþveli yâre kuzu oluyordu. Her þeyi kýran, onun karþýsýnda bir cam gibi paramparça oluyordu.

            "Þîrler pençe-i kahrýmda olurken lerzân

            Beni bir gözleri âhûya zebûn etti felek." diye haykýrmýþtý ya Yavuz Sultan Selim. O, aslanlarý pençesiyle titreten ve korkutan padiþah, ceylan gözlü birisine kul köle oluyordu. damýn hali de Yavuz Sultan Selim'den farklý deðildi. Gürbüzlüðüyle düþmana korku saran adam, bir ince bellinin nazarýyla suspus oluyordu. Meðer aþk imiþ alemdeki en güçlü silah, en tesirli zehir aþk imiþ.

            Ýlahi aþk, sen adamý madara da edersin kadavra da! Sen adamý el üstünde de tutarsýn yerle bir de edersin. Adam þu an enkaz halindeydi. Dünyasý baþýna yýkýlmýþ, aklý yitmiþ, gözlerinin feri sönmüþ, beti benzi atmýþ bir haldeydi.

            Adam aþkýn ölgün haliydi.

            Solgun rengiydi.

            Dünyanýn en büyük silahý aþktýr. ABD bütün bombalarýn anasýný patlattý geçen günlerde. Oysa aþkýn silahý bütün bombalarýn anasýnýn da anasýdýr. Hangi kalbe doðrultulduysa o kalp bir daha iflah olmadý. Hangi kalbe düþtüyse o kalp bir daha mamur olmadý.

            Adam bir aþk maktulüydü.

            Yaþýyordu ama ölüydü.

            Vardý ama yoktu.

            Sevdiði yüreðindeydi ama yanýnda deðildi.

            Adam, dilinde eksik etmediði bir þarký gibi "Ne kadar da sevilmedik?" diyordu. Gözleri karalar baðlamýþtý, kalbi yaralar...