Meslekte otuz altýncý yýla güzelliklerle baþladým. Ayný okulda iki kez okuttuðum sýnýflarý beþinci sýnýftan mezun etme mutluluðu ve hüznünü yaþadým.

         Mutluluk, anne kucaðýndan kalp atýþlarýnýn ritmini ellerinden tuttuðumuzda hissettiðimiz mini mini birinci sýnýflarýn, meleklerin gün gün, ay ay, yýl yýl büyüyüp serpildiklerini gözlemek. Onlar birer melektirler. Sadece kanatlarý yoktur… Günah nedir tatmamýþlardýr.

         Çocuklar, biz öðretmenlerin ellerinde tinsel ve bedensel olarak olgunlaþýrlar. Toplum içinde ayakta durmalarýna yarayacak örnek davranýþlar edinirler. Arkadaþlarýyla birlikte sevgi içinde yaþamanýn güzelliðini tadarlar. Büyüklerine ve çevredeki insanlara saygý ve sevgi duyma olgunluðuna eriþmede güvenli yollar seçerler. Empati duygularýn geliþtirip okul kültürünü solumanýn mutluluðuna ererler.

         Kitap okuma, özgün yazýlar yazma alýþkanlýklarý edinirler. Güzel sanatlarý tanýmaya baþlarlar. Türkü, þarký ve þiirlerin güzelliðini hissederler. Hele bu baðlamda öðretmenlerinin güzel sanatlara tutku düzeyine ilgisi varsa öðrenciler için bu durum bulunmaz bir þans nedenidir.

         Görev yapma bilinçleri de fiziki geliþmelerine paralel olarak kök budak salar. Mevlana’nýn dediði gibi; “Yalan, yalancýnýn kalkanýdýr.” Sözünün özünü kavrayýp; yalana baþvurma gereði duymazlar sevgili yavrularýmýz.

         Zaman su gibi akar ve aradan beþ yýl geçer. Yaz baþlarý, haziran ortalarýnda okullarýn tatile girme zamaný gelir. Ýþte böylesi zamanlar benim gibi hümanist duygularý coþkuyla yaþayan öðretmenler için hüzünlenme zamanýdýr. Öz evlatlarýmdan daha fazla zaman ayýrdýðým, beþ yýl birlikte gülüp, birlikte üzüldüðüm, sevgileri kalbimin en uç hücrelerine kadar nakþedilmiþ goncalarýmý mezun ederim. Tekrar baþa dönüp yeniden birimci sýnýflarý alýrým. Bu mutat uygulama okul deðiþtirmeyen öðretmenlerce sürer gider yýllar boyunca.

         Otuz altýncý yýlma da, týpký öðretmenliðe adým attýðým ilk öðretmenlik günlerimin içimi yakan uçsuz heyecanýyla baþladým. Acaba yeni tanýþacaðým mini mini birinci sýnýf öðrencilerimle mezun ettiðim goncalarýmla kurduðum katýksýz sevgi ve saygýyý yeniden yakalamam olanaklý olacak mý? Velilerimin okula ilgisini erkenden olmasý gereken düzeye getirmek için fazla zaman gerekecek mi? Böylesi daha nice heyecan verici duygular kapladý tüm benliðimi.

         Çocuklar karþýlarýndaki insanlarý tanýmakta umulmayacak kadar baþarýlýdýrlar büyüklere göre. Gözlerine baktýklarý insanlarý dost mu? Gülücükleri içten mi? Sahte mi? Hemen anlayýverirler. En çok çocuklarý sevdim. Onlarla kýsa sürede tanýþýp anlaþtým meslek yýllarýmda. Onlar anladý beni, aralarýmýzda sevgi ve dostluk baðlarý oluþturduk hep. Kopmamacasýna… Bakýþlarýmýzla tanýþtýk, kaynaþtýk. Ön yargý, riyakârlýk yoktu çünkü bu iletiþim yöntemimizde.  Hallerimizde.

Böylesine insancýl duygularla tanýþtým yeni öðrencilerimle ve velilerimle. Birbirlerini anlayan, kýrk yýllýk dostlar gibi olduk kýsa sürede. Velilerime çalýþmalarýmda bana yardýmcý olmalarýný söyledim. Her türlü öneri ve olumlu, olumsuz eleþtiriye açýk olduðumu belirttim. Yeter ki, oluþabilecek sorunlarý yüz yüze konuþalým.

Birinci sýnýflar üç þubeyiz. Ayný sýnýfýn öðretmenleri zümre öðretmenleri olarak tanýmlanýyor. Sene baþýnda her okulda zümre öðretmenleri arasýndan zümre baþkaný seçilir. Ýlçe çapýnda bu öðretmenler toplantý yapýp ayrýca ilçe zümre baþkanýný seçerler. Seçilen zümre baþkanlarý müdürlük ve müfettiþlerin tespit ettikleri konularý kendi aralarýnda raporlaþtýrýr. Seminer çalýþmalarýný ve yýl içindeki toplantýlarý bu minval üzerine devam ettirilir. Her sýnýfýn ilçe zümre baþkanlarý ayrýca oluþturulan raporlarý çoðaltýp zümre arkadaþlarýna gönderirler. Bu raporlar okullarda çoðaltýlýp öðretmenlere daðýtýlýr.

 Bir nüsha rapor da ilçeye, müdürlüðe gönderilir. Müfettiþler toplantýlara þöyle bir uðrayýp geçler. Acý realite þu, bu raporlarý hiç kimse okumaz. Sadece formalite tamamlanýr. Kocaeli’nde Seka kapanmadan önce biriktirilen raporlar sene sonlarýnda fabrikaya gönderilirdi yeniden iþlenip kâðýt yapýlsýn diye. Þimdilerde depolanan kâðýt tomarlarýnýn akýbetini öðrenmek bile acý!

Öðretmenliðe baþladýðým yýllarda seminerler büyük bir disiplin içinde yapýlýrdý. Müfettiþlerimiz seçilen öðretme bilgisi konularýndan hazýrladýklarý sunumlarý biz öðretmenlere sunarlardý. Sunum sonunda sorular yanýtlanýr, öðretmenlerin bilgileri tazelenir ve pekiþtirilirdi.

Meslekte yaþadýðým yýlar içinde teftiþ ve seminer çalýþmalarý yýl yýl önemini kaybetti. Adeta sulandýrýldý… Ýki binli yýllarý yaþarken uygulama tamamen deðiþtirildi.

Sene baþý ilçe zümre öðretmenler toplantýsý bu kez çalýþtýðým okulda yapýldý. Okulumuzda birinci sýnýflarýn zümre baþkanlýðý benim üzerimdeydi. Bir sýnýfta toplandýk. Selamlaþma, tanýþma faslýný kýsa tuttuk. Ýlk iþ, aramýzdan birisini baþkan seçeceðiz. Baþkan olmaya gönüllü varsa seçime gerek duyulmazdý. Bu arada okullarýmýzda çalýþan öðretmen kadrosunun özellikleriyle ilgili de bilgi sunmak gerek sayýn okuyucularýma.

Aramýzda Öðretmen Okulu bitirmiþ öðretmenler vardý. Geçen yýllar içinde saçlarý aklaþmýþ, mesleðinin son yýllarýný yaþayan deneyimli öðretmenler. Bunun yanýnda doksanlý yýllarda ziraat, iþletme, iktisat… fakülteleri gibi okullarýn mezunlarýndan öðretmen yapýlmýþ, pedagojik bilgileri yeterli olmayan genç öðretmenlerin sayýsý da hayli fazla. Nihayet az sayýda eðitim fakülte mezunu öðretmenlerinden oluþuyordu yurt genelinin ve ilçemizin öðretmen kadrosu.

Öðretmen Okulu mezunlarý, ben dâhil seksenli yýllarda iki yýl ön lisans okuduk. Lisans eðitimi yapan genç arkadaþlarýn birçoðu lisans eðitimi yapanlara saygý duymuyor. Kendilerinin çok daha bilgili olduklarý kanýsýndalar. Her hareket ve konuþmalardan durumlarýný övünerek sergiliyorlar. Geçen yýllar içinde ülkemizde yaþanan etik deðerlerimizin erozyona uðramasý, büyük-küçük iliþkilerinin þirazesinden çýkmasýnýn somut örnekleri maalesef okullarýmýzda da sýkça yaþanýr hale geldi.

 Böylesi olumsuz durumlara birkaç örnek vermek isterim. Sekizinci sýnýf bazý öðrenciler yeni mezun, özellikle bekâr kadýn arkadaþlarýmýza korkusuzca þöyle hitap edebiliyorlar:

“Hocam, bugün her günkünden farklý güzelsiniz! Güzelliðiniz rüyalarýmý süslüyor!” 

Bu sözlere muhatap olan arkadaþýmýzýn gözleri ýþýldýyor, kahkaha ile gülüp öðrencilere teþekkür ediyorlar. Daha neler! Böylesi durumlarda, “Yapmayýn arkadaþlar” diye uyarýlarý çaðdýþý görüþler diye kulak arkasý yapýyorlar.

Bana, resmen sataþan genç arkadaþýmýn davranýþý can sýkýcýydý. Okulumuza yeni atanan, uzun saçlarýný sarý renge boyamýþ bir kadýn arkadaþ henüz tanýþtýðýmýz ilk gün:

“Hocan sen niçin emekli olmadýn? Otuz yýlýn üzerinde çalýþtýðýný söylüyorsun üstelik!”

 Ne diyeceksin, dilin kemiði yok! Eskilerin deyiþiyle bir “la havle” çekerek arkadaþý mahcup etmedim. Ýlerleyen günlerde bu arkadaþýma bazý derslerin daha verimli iþlenmesi adýna söylediklerimden yararlandý. Önceki sözleri için özür diledi.  Böylesi durumlarla sýkça karþýlaþtým. Bir arkadaþýmýz bu konuda gençler için:

“Gençler; yaþlýlarýn aptal (budala) olduklarýný sanýrlar, ama yaþlýlar; gençlerin aptal (budala) olduklarýný bilirler.” George Chapman’ýn sözünü sýk sýk kullanýrdý. Okullarýmýzda böylesi hoþ olmayan durumlarýn yaþandýðýný yazmakta kötü bir amacým yok. Sadece gerçeklerin bilinmesini istiyorum.

 Rahatsýzlýklar bilinirse bir babayiðit çýkar yaraya neþter vurur umudunu taþýyorum sadece. Öðretmenlik kutsal bir meslektir. Öðretmenler sadece iyi donanýmlý meslek okullarýnda bir zamanlar kapýlarýna kilit asýlan Öðretmen Okullarý örneði okullarda; idealist duygularla beslenerek yetiþtirilirler.

Bu koþullarda mesleði devam ettirirken zümre toplantýsýna dönelim. Ýnce uzun boylu bir genç kadýn öðretmenimiz ortaya çýktý. Gönüllü olarak baþkan seçilmek istediðini söyledi. Baþladý anlatmaya:

“Çok baþarýlý bir öðretmenim! Çocuklarýný okula kayýt ettiren veliler hep beni tercih ettiler. Aralýk ayý bitmeden öðrencilerimi okumaya geçiririm.” 

Açýkça söylemek gerekirse angarya olan iþleri yapmaya böylesine gönüllü birisinin çýkmasý bizleri memnun etmiþti. Arkadaþýmýz kendini övmeye devam ediyordu.

Öðretmenlerimden ve büyüklerimden öðrendiðim þaþmaz bir kanaat vardýr. Kendisini övenlerin kiþiliklerinde bir eksiklik hissedilir. Normal ve de baþarýlý insanlar çalýþmalarýyla ve ortaya koyduklarý eserlerle toplum tarafýndan zaten hak ettikleri payeye kavuþurlar.

Ziya Paþa’nýn, “Aynasý iþtir kiþinin lafa bakýlmaz.” Sözünden öte köyümüzde yetiþen Âþýk Yanðuni mahlaslý ozanýmýzýn þu dörtlüðü de kendini övenlerle ilgi bakalým neler söylüyor:

“Eðer bir nasihat istersen benden,

Kendini övenlerden uzak ol.

Aðzý bozuk karaktersiz insandan

Küfür edip sövenlerden uzak ol.”

Tüm bu gerçekler ýþýðýnda genç zümre öðretmenimiz nasýl bir çalýþma yapacaktý. Hem sýnýfýnda hem de üstlendiði görevde. Bunu elbette zaman gösterecekti. Umarým öðretmenimiz çalýþmalarýyla, paþamýzý ve ozanýmýz yanýltacak.

 Özelde insanlara inanma, sözlerime hiç yalan katmama gibi bir huyum var. Yaþadýðým yýllar ve okuduðum kitaplarla bu davranýþ biçimimi iyice pekiþtirdim. Muhatap olduðum nice insanlarca saf bulunup aldatýldým. Kuyruklu yalanlara inandým. Hele konuþmalarýnda kutsal deðerlerimizi Allah’ý, Kuran-ý Kerim’i çok kullanan, egolarý tavan yapmýþ yazýn dünyamýzdan da tanýdýklarým oldu. Yazdýklarýna güven duyduklarým arasýnda bile beni yanýltanlar oldu... Ruhum yaralandý zaman zaman. Ýnsan nelere katlanmýyor ki. Hayat bu! Ülkemde yalanlarýn gerçekleri fersah fersah geçtiði çaðýmýzda benim de yalan söylememe özgürlüðüm en büyük sermayemdir.

Öyküm devam edecek.