Bir zamanlar hukuk, adalet tekti,

Dürüstlüðün tirajý çok yüksekti,

Gönüllerden sevgi, güven el çekti,

Bütün vicdanlarý korkular sardý.

Mevki, makam kundaklarda belendi,

Ahde vefa, yarýþlarda elendi.

Gece, serkeþlerce kelepçelendi,

Gündüzü kâbuslar, uykular sardý.

Saldýk Ummanlarý tel kafeslerden,

Ne tablolar yaptýk biz nefeslerden,

Ürktük, burnumuza gelen seslerden,

Kulaklarý aymaz kokular sardý.

Kiminin karný aç, kimi doymakta,

Gücü yeten, yetmeyeni soymakta,

Sadakat kalmadý evde, oymakta,

Toplumu çok ciddi kuþkular sardý.

Özü, sözü bir olaný yereriz,

Çýkar için her boyaya gireriz,

Kalpler arasýnda duvar öreriz,

Gönlümüzü ifrit duygular sardý.

 Kýz saçýný usturayla kazýtýr,

Oðlan ise beline dek uzatýr,

Kaynanasý sus pus, gelin azýtýr,

Arzý dehþet dolu olgular sardý.

Heyhat, Yanýk Ozan, deðiþti beþer,

Herkes birbirinin kuyusun eþer,

Yüreklerde kazan kazan aþ piþer,

Mideleri ise tutkular sardý.

 6 Mayýs 2007/ Akyazý

Muhammet AVCI