"Sana bir þeyler anlatacaðým; sakýn itiraz etme bana ve sakýn sözümü kesme! Sadece dinle ve bendeki seni anlamaya gayret et, bunun içinde kalp gözünü dört aç ve beni can kulaðýyla dinle. Tamam mý?"

            Sanki ona emrivakide bulundum, bir an öyle düþündüm. Bir öðrenciymiþ gibi hitap ettim. Oysa bal gibi de sevdiðimdi. Sonra o güzelim gözlerini irice açtý ve büyük bir samimiyetle þunu söyledi: "Dinlerim tabi ki sen konuþunca bir þelaleden sular düþüyor da içime serinlik yayýyor hissine kapýlýyorum. Sen konuþ yeter ki  ben hep susarým ve bu suskunlukta da seni can kulaðýyla dinlerim."

            O böyle konuþtuðu müddetçe ben içten içe ona kaynamaz mýyým þimdi? Ona saðanak saðanak yaðmaz mýyým, tarla tarla çiçek olup açmaz mýyým?

            Yerimde duramýyordum. Aðzýný dilini yediðim... Yüzünü gözünü öptüðüm...

            "Biliyor musun nerede olursam olayým; evde, iþte, misafirlikte fark etmiyor.  Herhangi bir kapý zili duymayayým 'Sen mi geldin?' diye sormadan edemiyorum. Bir adam bu kadar mý sevdiðiyle bir olur, bu kadar mý ona dikkat kesilir. Bu nasýl bir motivasyondur, bu nasýl bir hazýr bulunuþluktur sevgiliye. Dört gözle bekler mi bir insan sevdiðini? Ve dört bir yanýný o gelir diye hazýr tutar mý? Bu nasýl bir beklentidir, nasýl bir sevmektir ve nasýl bir özlemektir."

            Bazen öyle doluyordum ki ona karþý, kelimeler bir mermi gibi tabancýnýn aðzýna nasýl sürülüyorsa benim de aðzýma öyle sürülmüþ oluyordu ve ben otomatiðe baðlayýp bu kelimeleri bir þarjör gibi boþaltýyordum ona karþý. Bu muhteþem bir þeydi; tek ona yazmak, onu yazmak...

            Anlatýlasý deðil böyle bir aþk, yazýlasý...

            Yaþanýlasý bir andýr bu!

            Aþktýr illa ki!

            Tabi ki  muhatabý sen olan bir aþkýn hayata yansýmasý da aþk ile olacaktýr. Beklenti elbet büyük olacaktýr çünkü  beklenilen çok ama çok büyük bir güzeldir. Rabbim ona karþý duyduðum hisleri her an daha da arttýr ve beni öyle bir aþkla doldur ki vakti geldiðinde benliðimden hiçbir iz kalmasýn. Tamamen "o" olayým. Ben bütün kalbimle buna razýyým, bunu kabulleniyorum.

            "Ne güzel þeyler yazýyorsun sen öyle bana. Bu en nadide kolyelerden daha güzel, sen söz incilerini gerdanýma diziyorsun. Kalbime iþliyorsun en güzel aþk nakýþlarýný. Sana olan hayranlýðým her geçen gün bir kat daha artýyor. Benim gözümde bu dünyadaki en zengin insan sensin. Sermayen sözlerindir. Cebinde paran olmayabilir ve bunu seni asla fakir göstermez. Yüreðinde var olan sevginle sen bu dünyanýn en zenginisin bana."

            Onun böylesi güzel sözleri tabi ki sözlerden daha güzel olan hisleri beni þaþýrttý. Aþk kalbe girince elbet þairlik de o kalbe geliyor. Ve sevenin sevilenin her yaný aþk kokuyor ve aþk oluyor. Ona karþýlýk vermek deðildi amacým içimde olaný uluorta sarf etmekti. Saklý kalmasýn hiçbir þey, aklýmda olduðunu bilmesini istiyordum. Saklýmda kalmadýðýný...

            "Gök gürlemesin 'Niye aðlýyorsun?' diye sana sormadan duramýyorum. Çünkü seni öyle hissediyorum ki, aklýna gelen her þeyi okuyorum, kalbine doðan her þeyi duyumsuyorum. Hüzünlüysen hüzne banýyor kalbim, acýlýysan acýya meylediyorum, keyifliysen keyfime diyecek bir þey kalmýyor."

            Onun yüreðine dokundum. Bunu gözlerinden anlýyordum. Pürdikkat bana bakýyordu. Kirpiklerini yummuyordu hiç, içime iþliyordu her bir kirpiði ok gibi. Kirpikleri kalbime deðerken, onun aðzýndan dökülen aþk damlacýklarý da beni benden alýyordu: "Sen rabbimin en kýymetli kullarýndansýn. Beni mahkum ettin kendine, meftunun eyledin, müþtakýn oldum bundan gayri!"

            O böyle konuþtukça ben de coþuyordum. Aþk deryasýnýn en hýrçýn dalgasý oluyordum ve onun kalp duvarlarýna çarpýyordum en þiddetli þekilde.

            "Güneþ doðmasýn hemen sorarým sana: 'Sen mi güldün?' diye! Çünkü sensiz kaldýðým her günün nasýl karanlýk olduðunu seninle olduðum her günün bana sunmuþ olduðu aydýnlýkla çok daha iyi öðrendim. Bu yüzden bana güneþ dendi mi sen aklýma gelirsin. Gerçek anlamý bu güneþin bende, ilk anlamý..."

            "Sen nesin ya ve nasýl bir adamsýn be!" dedi. Geldi ve sarýldý bana sýmsýký. Sanki üzerime papatya attýlar kucak kucak... Bir sarýldý her yer sanki cennet olacak... Beni böyle görenler sonsuz mutlu sanacak ve beni papatyaya vurgun sayacak. Olsun ne olacaksa! Mesele aþksa ve mevzu papatyaysa bundan dolayý suçlanmak da mükafattý benim için.

            A dostlar, o bana sarýldýðýnda caným bir papatya koktu ki sormayýn! Kulaðýna fýrsatýný bulmuþken þunu fýsýldadým o an: "Canýna kabul et beni, iste bir parçan olayým. Ýstemezsen eðer koy beni kapýya paramparça olayým."