Hikaye / Yaşamdan Hikayeler

Eklenme Tarihi : 21.01.2017
Okunma Sayısı : 1407
Yorum Sayısı : 1


Bakkal amca bir süre seni yalnız bırakacağım, yemeğini yedikten sonra otur dinlen, dükkanı da 
kilitliyorum. Yarım saat kadar sonra gelirim dediğinde, artık ona o kadar çok güvenmiştim ki,
sesimi bile çıkarmadan sadece başımla onayladım. Bakkal amca çıkarken kaç numara ayakkabı
giyiyorsun deyince, o an ilk defa ayaklarımın çıplak olduğunu fark ettim.

Ayağımı dikkatlice incelediğimde falakadan kaynaklanan şişlerin indiğini ama yer yer yarıklar
olduğunu gördüm. Henüz bir ayna ile karşılaşmadığım için yüzümü göremiyordum. görebildiğim
kadarı ile ellerimin, vücudumun durumu da hiç iyi değildi. 

Aklın ve vicdanın kabul edemeyeceği kadar büyük baskı ve işkence koşulları altından çıkmıştım. 
Eskişehir'den Bilecik Söğüt kasabasına nasıl getirildiğimi, ne şartlarda o parka atıldığımı 
bilmiyordum. Ama şimdi isminin sonradan Mustafa olduğunu öğrendiğim bakkal amcanın erdemli 
davranışı ile karşı karşıyaydım.

İler ki yıllarda işkencecilerin değişik yerlerde taltif edildiğini; Genel müdür, Vali, hatta
Milletvekili, bakan olduğunu duydum. Onlar ve onları bu makamlara getirenleri tüm işkence
görenler gibi ben de zavallı buluyorum.

Zalimi taltif eden zalimden de zalimdir
Cezası vardır elbet yüce Mevlam katında
Nasıl deriz onlara bakanımdır Valim' dir
İşkenceci yazarken ta alnının çatında

"12 eylülde  askeri bir faşizm geldi. Bütün muhalif kesimin susturulması ve sindirilmesi için 
ülke bir açık cezaevi haline getirildi. Sokaklarda kurşuna dizilerek infazlar, işkencede 
öldürülenler, idam cezaları, şiddet tahmin edilemez boyutlardaydı. Bütün bunlar tüm bir neslin, 
sol düşüncenin yok edilmesi için yapılırken, Ülkücü gençlik de aynı şeylerle karşı karşıya
kaldı. Kenan Evren kendi kafasına göre her iki tarafa da işkence yaptırarak, her iki taraftan 
gençleri de idam ettirerek adaleti sağladı."

Düşünüyorum da yaşadığım işkenceler için suç duyurusunda bulunsaydım ne olurdu? O günün 
şartlarında her halde bundan olumlu bir sonuç alamazdım. Tam aksine eğer duyduklarım doğruysa
işkence gördüklerine dair rapor alan insanlar. Sırf bu raporu aldıkları için tekrar işkence
görmüşler.

Sizlere gördüğüm işkencelerin sadece bir bölümünü yazdım, yazabildim. Bundan fazlasını ne
benim yüreğim kaldırırdı yazmaya, ne de sizin yüreğiniz okumaya. Zaten fazla detaya girmeye
gerek yoktu. Konumuz işkence yöntemleri değil. Ayrıca her türlüsünü ve on iki eylülde yaşanan
işkenceleri bir çok platformda duymuş ya da okumuşsunuzdur. Ben bunların çoğunu yazarken
yeniden yaşadım. Yaşım neredeyse atmışa yaklaşıyor. O genç yaşta bu yükü nasıl kaldırdım
bilmiyorum. Ama bu defa anlatarak tekrar yaşamaya bile tahammül edemedim ve tansiyonumun
yükselmesi, baş ağrılarım nedeniyle bir süre ara vermek zorunda kaldım.

Körpecik vücutlardan bu kadar kan akarsa
Deyin can dayanır mı yaşanan acılara
Allah'ın  lütufudur dayanma gücü varsa
Nasıl bir güç verdiyse kardeşe, bacılara

Ama işkencecilerle ilgili anlattıklarım nasıl insanlık için bir utanç ise bakkal Mustafa 
amca ve eşi Asiye teyze için bundan sonra anlatacaklarımda tam bir olumlu, erdemli insanlık
örneğidir. Erdemli insan olmak için çok güçlü, imtiyazlı ya da zengin olmak gerekmez.

İnsanlığın onuru işkenceyi yenmeli
Bir daha yaşanmasın o kapkara zindanlar
Bu günleri yaşarken o günlere dönmeli
Herkese ders olmalı ibret dolu o anlar

Seksenli yıllardan sonra maalesef bizleri millet  yapan  değerlerimizin bir çoğunu kaybettik…
Birbirimize  karşı  güven  kalmadı. Hiç kimse itibarlı ve  erdemli insani değerlere sahip olmak  
için gayret bile sarf etmez oldu. 

Her şeyin önünde şahsi çıkarlar yer aldı... Kişinin menfaati yoksa bir başkasının elinden tutarak 
yere düşeni kaldırmayı unutan bir konuma  gelindi… Komşuluk, akrabalık, dostluk ilişkileri
geride kaldı."

O dönemde insanlar belki de haklı olarak hep kendi canlarından korktular. İşte bu vaziyetteyken
Mustafa amcanın ve eşi Asiye teyzenin benim için yapmış oldukları, herkesin yapabileceği bir şey
değildir ve kesinlikle takdire şayandır.

İyilik çok mu zor ki denize atın derler
Özde, sözde, gözdeyse denizde ne işi var
Yürekte taşımalı yoksa balıklar yerler
O nurlu insanlardan sorarım kaç kişi var

Elli altıncı bölümün sonu
Mehmet Fikret ÜNALAN

( Bin Dokuz Yüz Seksene Doğru (Elli Altıncı Bölüm) başlıklı yazı MehmetFikret tarafından 21.01.2017 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.