İstanbul-İzmir arası
Saat 13.00
Tarih 18-5-2009
Sayın Metro Yolcuları
Seferimiz başlamak üzere
Lütfen yerlerinize..

İşte benim yerim belli dört numaradayım
En önde..
Oysa ben hep gerilerindeydim yaşamın
Saati belli olmayan dönemlerinde.

Hissettiğim;
Bu benim en önemli yolculuğum
Tedirginim
Bir o kadar da heyecanlıyım
Sanki..
Bilmiyorum işte
Ben biraz derin acılardayım
Tek bildiğim
Düşünmeye devam edersem
Deşersem yaralarımı
Kaçıracağım aklımı.

Otobüste,
Arka sırada ağlayan bir bebek
Çok merak ettim
Neden ağlıyor ?
Dayanamam ki gülmeli o bebek
Gittim yanına
Aldım kucağıma
Ona yabancıyım ya
Takıldı kaldı badem gözleri
Ben pışpışladıkça düştü omzuma yüzü
Annesi şaşkın
Ben şaşkın
Meğer ana kucağına benziyormuş kucağım.

Hemen sol yanımda bir dede
Ak sakallı değil ama nur yüzlü
İstedi muavinden neskafe
‘kızım’ dedi
‘ellerim titrek açıver şu paketleri
hazır ediver bana üçü bir arada’
Geçtim yanına
Karşılayacakmış oğlu İzmir’de
Daha Eski Hisar’dayız
Feribot sırasında ama
İleri bakarken heyecanlı gözleri
Sanki oğlunu hemen görüverecekmiş gibi
Yalnız kalmış İstanbul’larda
Oğlu bakacakmış artık
Gelini hep dermiş gel diye
Torun hasreti de ağır basınca
Karar vermiş açılan kucaklara koşmaya.

Dedi;
‘kızım bu benim ilk yalnız yolculuğum
bak
topladım tüm dermanımı gidişe
dönüşüm olmayacak biliyorum’

Ne olur dedem kahretme beni
Geri al o son sözlerini…

Arkamda bebem
Solumda dedem
Birden bir sıkıldı ki ruhum
Attım dışarı kendimi
Feribotta
Küçük bir dünyadayım şimdi.

Masmavi bir deniz
Bir nefes aldım derin derin
Ciğerlerime dolan
Sanki hayatımdı benim.

Yol alıyor feribot Eski hisar’dan Topçular’a
Dalıyorum ardından bıraktığı bembeyaz köpüklere
Anladım ki o anda
Tüm yolculuklar yalan artık
Eski hisar’dan başladım ben
Gerçek yolculuğuma.

Gevrek bekliyor martılar köpükler arasında
Bana bakıyor şiirlerimdeki martı
Elimdeki gevreğe dalış yapıyor büyük umutlarla
Mavi ile mavi arasında besledim onu
Yolladım karşı kıyıya
Yeşilliğin başladığı yerde
Topçular’da
Beni bekliyor.

Yolum belli artık
Bebemin ağlayışları ile başlayan hayatım
Dedemin son umudum diye sarıldığı o ışıkta son bulacak
Gözlerinin canlılığında.
Tek derdim yalnızlığım
Ama biliyorum ki
Ben yalnızlığımla da tutunacağım hayata
Süsleyerek ufkumu
Her şeye rağmen
Soldurmayacağım gözlerimdeki umudu.

Ağlıyordu ya bebişim
Şimdi sessizlikte
Anasının kollarında mışıl mışıl uykuda
Kapalıyken bile gözleri
Okunuyor yüzünde hayatın o muhteşem güzelliği.

Dedem de kapatmış gözlerini
Rüyasında
Geride bıraktığı yolu tekrar yürüyor
Bebek masumluğundaki umudu ile
Oğlunun kollarında dinleniyor
Yalnız kalmayacağı için mutlu
Hayatının son anında.

Düşünüyorum
Hayatın başında biri
Diğeri sonunda
İkisinin de gözleri kapalı
İkisi de mutlu
İkisi de umutlu
Bir an aklıma geldi
Bir arkadaşım
‘öp avucunu koy yanağına’ demişti
Gülümsedim
Bende kapattım gözlerimi
Hayatım seviyorum seni.
( Hayatım Seviyorum Seni başlıklı yazı nurhan-ergun tarafından 12/26/2009 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.