Yalınayak bir akşamda
Sebepsiz düşüyor sevdan aklıma
Sessiz harfler geçiyor düşüncelerimin ucundan
Harf harf seni dokuyorum
Ve neresinden başlasam kelimelerin
Seni okuyorum…
Sarıya tutsak topraklardan
Kıyıları ufka düşen memleketlerde
Kızgın dudaklarımdan bir an
Aşkın nöbetine seğirtiyor kirpiklerim
Sen geceye düşerken
Gözlerinde eskiyor şehirler…
Gölgelerin hüznünde
Yalnızlık senfonisi dinginliğim
Belki martısız sahillerde
Yosun kokularına hasret
Ağlar ruhumun kıyılarında
Bebeğini emziremeyen annenin feryadı
Geceler sebepsiz düşer aklıma
Mutluluğu ararken…
//Aklımın bütün pencerelerinden sana b/akıyorum…//
Avuçlarında çizgiler kıvrılıyor
Dilinde söylenmeyen sözcükler kıvranırken
Bütün kırmızı elmalar
Düşüyor dudaklarına
Ne yana baksam senden izler
Düşündükçe işte
Çıldırıyor denizler…
Akşam olur
Payımıza bir karanlık düşer
Yokuş yukarı yollarda
Ayaklar tökezlerken
Birazdan şiirlerin kahramanı kelimelerden
Bir şiir daha üşür
Gözlerimde yanıp duran sevdaya…
Ne bileyim
Ben kayboldum
sadece sende
Peşimde geçmişin ağır izleri
İçimde yağmalanmış düşünceler
Bırakmıyor şiirlerim yakamı
Sen diye inlerken nağmeler…
Âdem Efiloğlu