Yýkýldý taht-ý revan, intizar suya düþtü,

Güzelim hayallerim, nasýl uykuya düþtü.

Ýncindim nazarýnda, ol dem budandý dalým,

Buðz ederken içime, tarife sýðmaz halim.

Þu kirlenmiþ esvabým, tersine ikrar eder,

Sen mücella bakarsýn, gelir aþka meyleder.

Düþsek  de uykulara, kapanmaz olur gözler,

Saklamaz sevdasýný, yollar aþuðu özler.

Hakikat kisvesiyle, derde yetiþir kalem,

Þaþýrýr tükenirim, anlamaz halden âlem.

Söyledim bir gün deðil, asýrlarda esaret,

Nedamet yeter artýk, sevinelim nihayet.

Sabýrla yoðrulurken, dem kalýr mý þekvada,

Açýlýr sanýyorum, ümit vakt-i sabada.

Gölgemi asýyorum, tutuyorken þeniyet,

Nerede hislerimiz, nerede insaniyet.

Bak iþte karþýndayým, bakýþlarýn þehla mý,

Yoksa giden zamanda, yitirdiðim dava mý.

Ýntizar ah intizar, ruhumun rayihasý,

Ýstemez bad-ý sefa, tek sendedir þifasý.

Eyleme beni benden, sana böyle akarken,

Gönlümün ýþýðýný, kandil olup yakarken.

Hele bir gör halimi, nicelerde niceyim,

Sýðamam zindanlara, ne gündüz ne geceyim.

Yetmiyor çeperime, yakýyor malihülya,

Ýstemem tükenmesin, uykuma gelsin rüya.

Gel yetiþ rüzigâr-a, üzüp durma Âdemi,

Sevinin gözleriyle, seyredelim âlemi.

Âdem Efiloðlu